Αντίσταση στην απανθρωποποίηση, ιατρική περίθαλψη που επιτρέπει τη  διατήρηση της αξιοπρέπειας των ασθενών, και ζωγραφική

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

«Οι πεποιθήσεις απανθρωποποίησης είναι περισσότερο θεωρητικές παρά αντιληπτικές πεποιθήσεις. Τις αποκτούμε από έξω από τον εαυτό μας — από την προπαγάνδα και την ιδεολογία και από τις μαρτυρίες εκείνων που υποτίθεται ότι είναι αυθεντίες. Όταν αποδεχόμαστε την άποψη ότι κάποια ομάδα ανθρώπων είναι κάτι λιγότερο από άνθρωποι, πρέπει να παρακάμψουμε τα στοιχεία των αισθήσεών μας». David Livingstone Smith

«Επειδή τόσα πολλά φθαρμένα συστήματα εξουσίας έχουν τοποθετήσει ορισμένους ανθρώπους έξω από τη σφαίρα αυτού που βλέπουμε ως ανθρώπινο, μεγάλο μέρος της δουλειάς μας τώρα θα πρέπει να είναι το θέμα του «επαναανθρωπισμού». Αυτό ξεκινά από το ίδιο σημείο που αρχίζει η απανθρωποποίηση — με λέξεις και εικόνες. Σήμερα πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά σε έναν κόσμο όπου ο πολιτικός και ιδεολογικός λόγος έχει γίνει μια άσκηση απανθρωποποίησης. Και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι οι κύριες πλατφόρμες αυτής της συμπεριφοράς μας». Brené Brown

Αυτό είναι το δεύτερο μέρος του άρθρου που δημοσίευσα στις 8 Νοεμβρίου, και κυρίως εστιάζει στην έννοια και τη θεωρία της φυλής, τη διαφορά μεταξύ ρατσισμού και απανθρωποποίησης, πώς η απανθρωποποίηση βοηθά στη αποδόμηση των φυσικών ανθρώπινων αναστολών μας να σκοτώσουμε άλλον άνθρωπο, στην κατανόηση των απανθρωπιστικών πεποιθήσεων ως ιδεολογικές πεποιθήσεις και στο τι πρέπει να γνωρίζουμε και να πράττουμε προκειμένου να αντισταθούμε στην απανθρωποποίηση. Καθώς πρόσφατα ζωγραφίζω ακουαρέλες, έχω συμπεριλάβει και μερικές νέες ζωγραφιές. Έχω συμπεριλάβει επίσης έναν σύνδεσμο σε ένα άρθρο σχετικά με μια ιατρική περίθαλψη που επιτρέπει τη  διατήρηση της αξιοπρέπειας των ασθενών του Harvey max  Chochinov, MD, ένα θέμα που πιθανότατα να επανέλθω σε μελλοντικές αναρτήσεις.  Αυτού του είδους παροχής  ιατρικής φροντίδας, περιλαμβάνει καλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη, αλλά και ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον για τους ασθενείς από τους επαγγελματίες υγείας.

Ο Smith αναλύει σε αρκετό βάθος την έννοια της φυλής. Εδώ θα προσπαθήσω να συνοψίσω μόνο τα διάφορα νήματα της συζήτησης. Πρώτον, η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών επιστημόνων αρνείται τη βιολογική πραγματικότητα της φυλής και την ιδέα ότι οι μαύροι και οι λευκοί είναι ξεχωριστά είδη χωρίς κοινούς εξελικτικούς προγόνους.  Αναλύει τους λόγους που πρέπει να εγκαταλείψουμε την τάση να εξισώνουμε τη φυλή με το χρώμα του δέρματος, το οποίο λέει είναι δείκτης για τη φυλή μόνο για ιστορικούς λόγους που αφορούν την αποικιοκρατία και τη δουλεία. Δηλώνει ότι μόλις ξεκαθαρίσει η έννοια της φυλής, παρατηρούμε ότι «οι άνθρωποι χρησιμοποιούν λέξεις όπως «εθνικότητα», «πολιτισμός», «θρησκεία» και «ιθαγένεια» για να μιλήσουν για τη φυλή χωρίς καν να συνειδητοποιούν ότι αυτό κάνουν». Μας λέει ότι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η φυλή ενός ατόμου είναι κάτι που είναι αντικειμενικά αληθινό για αυτούς, αντί να είναι απλώς θέμα του τρόπου με τον οποίο οι άλλοι άνθρωποι τους κατηγοριοποιούν ή ότι η φυλή ενός ατόμου είναι κάτι που είναι βαθύ και αναλλοίωτο και το οποίο μεταβιβάζεται , βιολογικά, από τους γονείς στα παιδιά. Οι μελετητές που μελετούν τη φυλή αποκαλούν αυτή την ιδέα φυλετική ουσιοκρατία  / racial essentialism.

 

Εξηγεί ότι η χημεία είναι ένας από τους λίγους τομείς όπου η ουσιοκρατία αξίζει να διατηρηθεί. Για παράδειγμα, το υδρογόνο αποτελείται από άτομα που έχουν μόνο ένα πρωτόνιο. Γι’ αυτό στο υδρογόνο αποδίδεται ο ατομικός αριθμός 1. Όλα τα άτομα υδρογόνου έχουν τον ατομικό αριθμό 1 και τίποτα που δεν είναι υδρογόνο δεν έχει αυτόν τον ατομικό αριθμό. Αλλά η θεωρία της ουσιοκρατίας δεν έχει κανένα επιστημονικό νόημα όταν εφαρμόζεται σε φυλές. Ως βιολογικό γεγονός, ισχυρίζεται, «απλώς δεν υπάρχει φυλετικό ισοδύναμο ατομικού αριθμού. Οι φυλές δεν έχουν ουσιαστικά στοιχεία. Απλώς φανταζόμαστε ότι έχουν. Όμως, παρά την ανακρίβειά της, η φυλετική ουσιοκρατία διατηρεί μια σκληρή λαβή στην ανθρώπινη φαντασία». Η κοινή αντίληψη της φυλής είναι στην πραγματικότητα μια θεωρία της φυλής, μια «λαϊκή θεωρία» και όχι μια επιστημονική ή φιλοσοφική θεωρία. Ο Smith περιγράφει πώς χρησιμοποιούμε την ιδέα κρυμμένων φυλετικών ουσιών για να εξηγήσουμε την ποικιλομορφία που παρατηρούμε επειδή οι άνθρωποι έρχονται σε διαφορετικά πακέτα φυσιολογίας και συμπεριφέρονται με έναν πλούτο διαφορετικών τρόπων. Διευκρινίζει επίσης ότι οι πεποιθήσεις για τη φυλή μπορεί να μην είναι πάντα καταστροφικές επειδή σε μια ρατσιστική κοινωνία, η ιδέα της φυλής και της φυλετικής υπερηφάνειας μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση δύναμης και αλληλεγγύης για τους καταπιεσμένους, αλλά αυτό έρχεται με το τίμημα της διαιώνισης των περιστάσεων που καθιστούν απαραίτητη μια τέτοια αλληλεγγύη.  Μας υπενθυμίζει ότι η ιδέα της φυλής παρέχει επίσης μια αίσθηση δύναμης και αλληλεγγύης και στους Ναζί ή στους υπερασπιστές της υπεροχής των λευκών.

Όπως ανέφερα παραπάνω, ο Smith διακρίνει τον ρατσισμό από την απανθρωποποίηση. Ισχυρίζεται ότι ο ρατσισμός είναι η πεποίθηση ότι ορισμένες φυλές αποτελούνται από κατώτερα ανθρώπινα όντα, αλλά η απανθρωποποίηση είναι η πεποίθηση ότι τα μέλη ορισμένων φυλών είναι κατώτερα από τα ανθρώπινα όντα. Γράφει: «Η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι ζωτικής σημασίας, γιατί ρίχνει φως στο γιατί ομάδες ανθρώπων σχεδόν πάντα κατηγοριοποιούνται σε φυλές πριν απανθρωποποιηθούν και γιατί οι ρατσιστικές συμπεριφορές μεταμορφώνονται τόσο εύκολα σε συμπεριφορές απανθρωποποίησης.  Η απανθρωποποίηση είναι ρατσισμός με στεροειδή». Ισχυρίζεται ότι οι ψευδείς ιδέες σχετικά με τη φυλή πρέπει να καταπολεμηθούν, επειδή το να αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους ως φυλετικά διαφορετικούς μπορεί να μας οδηγήσει εύκολα στην απανθρωποποίηση τους. Γράφει: «αν και μπορούμε να δούμε τη διαφορετικότητα, δεν μπορούμε να δούμε τη φυλή. Ο διαχωρισμός των ανθρώπινων όντων σε φυλές – στο «είδος μας» και στο «είδος τους» – είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο για την απανθρωποποίηση τους. Πρώτα τους ξεχωρίζουμε ως ένα θεμελιωδώς διαφορετικό είδος ανθρώπου – τους αντιμετωπίζουμε ως μια ξεχωριστή φυλή – και μόνο αργότερα τους μετατρέπουμε σε υπανθρώπινα πλάσματα που μπορούν να εξοντωθούν ή να υποδουλωθούν».

Μέρος του βιβλίου εστιάζει στο πώς οι διαδικασίες απανθρωποποίησης διαλύουν τις φυσικές ανθρώπινες αναστολές μας να υποδουλώσουμε, να βασανίσουμε ή να σκοτώσουμε έναν άλλο άνθρωπο. Ο Smith περιγράφει πώς οι άνθρωποι αναστέλλουν τις σοβαρές μορφές βίας εναντίον μελών της κοινότητάς τους. Αυτή η αντίσταση στην εκτέλεση αυτών των πράξεων βίας, μας λέει, είναι μια αναστολή, όχι μια απαγόρευση. Δεν βασίζεται απλώς στην ηθική. Περιγράφει πώς η επιβίωσή μας εξαρτάται από το να είμαστε μέλη συνεργατικών κοινοτήτων και ο κοινωνικός τρόπος ζωής μας απαιτεί να είμαστε εξαιρετικά συντονισμένοι ο ένας με τον άλλον. Η αποφυγή βίας  δεν περιορίζεται μόνο στην τοπική κοινότητα, αλλά επεκτείνεται και σε κάθε άνθρωπο γιατί δεν μπορούμε παρά να τον αναγνωρίσουμε ως συνάνθρωπο. Γράφει: « Το να βλέπουμε τους άλλους ως ανθρώπους είναι μια ενστικτώδης αντίδραση. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να ενεργοποιήσουμε ή να απενεργοποιήσουμε κατά βούληση». Αλλά, ρωτά, εάν τα ανθρώπινα όντα έχουν αναστολές κατά της δολοφονίας, πώς καταφέρνουν τακτικά  να κάνουν πολέμους και γενοκτονίες;

Πρώτον, ξεκαθαρίζει ότι είναι η επιθυμία μας να βλάψουμε τους άλλους που οδηγεί στην απανθρωποποίηση τους και όχι το αντίστροφο. Η απανθρωποποίηση, γράφει, συμβαίνει όταν μια ομάδα ανθρώπων βλέπει ότι μπορεί να έχει οφέλη και πλεονεκτήματα  από την άσκηση βίας σε μια άλλη. Μέσω της θεώρησης των άλλων ως κάτι λιγότερο από ανθρώπους επιτυγχάνεται ηθική αποδέσμευση  και λύνεται το πρόβλημα, επειδή καθιστά τις πράξεις ηθικά επιτρεπτές.  Επιπλέον, η βία που εξαπολύει η απανθρωποποίηση έχει συχνά έναν έντονο ηθικολογικό τόνο, γι’ αυτό ο Smith πιστεύει ότι η εστίαση σε αυτό που είναι ηθικά σωστό δεν αρκεί για να τερματιστεί η απανθρωποποίηση. Αντίθετα, γράφει: «πρέπει να μπλοκάρουμε τις διαδικασίες – ψυχολογικές και πολιτικές – που ανατρέπουν την αυτόματη αντίληψή μας της ανθρωπιάς των άλλων». Άλλοι τρόποι με τους οποίους ο έξυπνος εγκέφαλός μας έχει καταφέρει να απενεργοποιήσει επιλεκτικά τις φυσικές αναστολές μας ενάντια στην εκτέλεση πράξεων θηριωδίας κατά του  είδους μας είναι μέσω της υλικής τεχνολογίας – τώρα έχουμε δημιουργήσει όπλα που μας επιτρέπουν να σκοτώνουμε εξ αποστάσεως. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και οι πολεμικές τελετουργίες χρησιμοποιούνται επίσης για την απενεργοποίηση των αναστολών μας.

Οι απανθρωπιστικές πεποιθήσεις είναι ιδεολογικές πεποιθήσεις

Η απανθρωποποίηση είναι, σύμφωνα με τον συγγραφέα, μια ψυχολογική απόκριση στις πολιτικές δυνάμεις που συνδυάζονται με την τάση μας για ψυχολογική ουσιοκρατία και ιεραρχική σκέψη. Με απλά λόγια, ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις αλληλεπιδρούν με εξίσου ισχυρές ψυχολογικές τάσεις για να παράγουν αλλοιωμένες καταστάσεις συνείδησης σε αυτούς που επηρεάζονται από αυτές που τους κάνουν να βλέπουν τους άλλους ανθρώπους ως κάτι λιγότερο ή κατώτερο από τον άνθρωπο. Και μετά, οι άνθρωποι είναι πιθανό να κάνουν πράξεις θηριωδίας που δεν θα φανταζόντουσαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν. Πιο συγκεκριμένα, οι απανθρωπιστικές πεποιθήσεις είναι ιδεολογικές πεποιθήσεις.  Ο Smith υποστηρίζει ότι για να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί η απανθρωποποίηση και για να αντισταθούμε αποτελεσματικά σε αυτήν, πρέπει να έχουμε μια σαφή αντίληψη της ιδεολογίας. Θεωρεί χρήσιμη την έννοια των ιδεολογιών ως πεποιθήσεις των οποίων η  λειτουργία είναι να υποθάλπουν την καταπίεση.

Διευκρινίζει ότι: «Καταπίεση» είναι μια λέξη για καταστάσεις στις οποίες μια ομάδα ανθρώπων αποκομίζει κάποιο πραγματικό ή φανταστικό όφελος υποτάσσοντας μια άλλη ομάδα ανθρώπων. Είναι μια εγγενώς πολιτική έννοια, γιατί αφορά την κατανομή και την ανάπτυξη της εξουσίας μεταξύ ολόκληρων ομάδων ανθρώπων και όχι μεταξύ ατόμων». Δηλώνει ότι οι ιδεολογίες αναπαράγονται πολιτισμικά επειδή προωθούν την καταπίεση κάποιας ομάδας ανθρώπων ενώ ωφελούν μια άλλη ομάδα. Σημειώνει περαιτέρω ότι άνθρωποι που μπορεί να ωφελούνται από την καταπίεση κάποιων άλλων δεν χρειάζεται να έχουν ως σκοπό την καταπίεση των άλλων και μπορεί να μην γνωρίζουν καν ότι είναι γρανάζια σε μια καταπιεστική κοινωνικοπολιτική ή οικονομική μηχανή.

Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, με τον τίτλο Αντισταθείτε, είναι μια περίληψη των βασικών σημείων σχετικά με το τι πρέπει να γνωρίζουμε και να κάνουμε ώστε να αντισταθούμε στην τάση απανθρωποποίησης. Ο συγγραφέας γράφει ότι η αντίσταση στην απανθρωποποίηση είναι περίπλοκη και δεν είναι κάτι που μπορεί να εκφραστεί σε μια λίστα με κανόνες. Υποθέτει από την αρχή ότι η αντίσταση στην απανθρωποποίηση πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση του πώς λειτουργεί. Ισχυρίζεται ότι πρώτα πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι πολιτική και ψυχολογική. Αφορά τόσο την κατανομή της εξουσίας στη δημόσια σφαίρα όσο και τις πεποιθήσεις που διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, και ως εκ τούτου, πρέπει να λάβουμε υπόψη τόσο τις πολιτικές δυνάμεις που μας ωθούν να θεωρούμε τους άλλους ως κάτι κατώτερο ή λιγότερο από ανθρώπινα όντα όσο και τις ψυχολογικές δυνάμεις μέσα μας. που μας επιτρέπουν να το κάνουμε αυτό.

Οπότε, η αντίσταση στην απανθρωποποίηση απαιτεί τόσο πολιτική δράση όσο και γνώση του εαυτού μας. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, λέει ο συγγραφέας, είναι να την καταπολεμήσουμε με μικρούς τρόπους στην καθημερινή μας ζωή, να την αναφέρουμε  όπου την παρατηρούμε, να εναντιωνόμαστε σε αυτή ως επικίνδυνη ρητορική, να  δείχνουμε την αντίθεση μας στην εκλογική κάλπη , κι επίσης, να  καταπολεμούμε οποιεσδήποτε απανθρωπιστικές παρορμήσεις μέσα μας. Γράφει ότι όλοι είμαστε ικανοί να απανθρωποποιούμε τους άλλους, και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση όσον αφορά τους δικούς μας φόβους, προκαταλήψεις, τυφλά σημεία και προβληματικές ιδέες που μπορεί να έχουμε αφομοιώσει από την κοινωνία, καθώς και για τις τάσεις μας να κατηγοριοποιούμε τους άλλους και να πέφτουμε θύματα προπαγανδιστών που απανθρωποποιούν, που παίζουν με τις ανασφάλειες και τα παράπονά μας, που δαιμονοποιούν τους άλλους και μετά μας προσφέρουν την ψευδαίσθηση της σωτηρίας από αυτούς.

Επιπλέον, επειδή όλοι, κατά καιρούς, μπορούμε να πέσουμε θύματα απανθρωπιστικών αφηγήσεων,  θα πρέπει να αποφεύγουμε να απανθρωποποιούμε κι αυτούς που βλέπουμε ότι απανθρωποποιούν τους άλλους. Γράφει: «Αντί να βάλουμε τη διαδικασία της απανθρωποποίησης κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό, υπάρχει μια τάση να κατηγορούνται όσοι απανθρωποποιούν τους άλλους ως κακά τέρατα …. κι έτσι να επιδιδόμαστε στην ίδια  μορφή σκέψης που φαινομενικά επιδιώκουμε να καταπολεμήσουμε . Η περιγραφή άλλων ανθρώπινων όντων ως τέρατα αποτελεί εμπόδιο στη σοβαρή αντιμετώπιση του προβλήματος. Δεν έχει σημασία πόσο αποκρουστικές ή καταστροφικές είναι οι πεποιθήσεις και οι πράξεις τους. Τα τέρατα είναι φανταστικά, αλλά οι άνθρωποι που απανθρωποποιούν είναι αληθινοί, και είναι ως επί το πλείστον απλοί άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ».

Ο Smith μάς λέει επίσης ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την απανθρωποποίηση με άλλα είδη προκατάληψης επειδή εξηγεί ότι δεν είναι το ίδιο με τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό, τον σεξισμό, την αντικειμενοποίηση, τον θρησκευτικό φανατισμό ή την προκατάληψη εναντίον άλλων μειονοτήτων, γιατί η απανθρωποποίηση είναι δυνητικά πολύ πιο επικίνδυνη . Προτείνει ότι εφόσον η κατανόηση του τι είναι και πώς λειτουργεί είναι σημαντική για να αντισταθεί κανείς, είναι απαραίτητο να μελετήσουμε την ιστορία για να μάθουμε για την απανθρωποποίηση. Η απόκτηση γνώσεων σχετικά με τη γενοκτονία, την αποικιοκρατία, τη φυλετική καταπίεση και τις σκοτεινές σελίδες της εθνικής και διεθνούς ιστορίας μας, η υπεράσπιση της αλήθειας και της ανθρωπότητας είναι σημαντικές πτυχές της αντίστασης.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ως ανθρώπινα όντα τείνουμε φυσικά να βλέπουμε τους άλλους ως ανθρώπινα όντα, και ο Smith εξηγεί ότι η απανθρωποποίηση προέρχεται από επιρροές έξω από εμάς. Γράφει: «Η τάση να  βλέπουμε τους άλλους ως υπανθρώπινα πλάσματα μας επιβάλλεται ι από ανθρώπους που επενδύουν στο να μας κάνουν να βλάψουμε τους άλλους». Μας λέει ότι ένα σημαντικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης είναι με το μέρος μας στον αγώνα να αντισταθούμε στην απανθρωποποίηση και ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με εκείνους που δηλώνουν ότι η παρόρμηση να απανθρωποποιούμε τους άλλους είναι στα γονίδιά μας. Εξηγεί ότι αν και οι άνθρωποι έχουμε εγγενή διάθεση μεροληψίας έναντι των εξωτερικών ομάδων  / outgroups, αυτός ο τύπος μεροληψίας απέχει πολύ από την απανθρωποποίηση, κι επίσης, το που χαράσσεται η γραμμή μεταξύ εντός και εκτός ομάδας είναι ένα πολιτικό ζήτημα, όχι κάτι κωδικοποιημένο στο DNA μας.

Σε αυτό το σημείο ίσως χρειαστεί να προσθέσω κάτι που αναλύει ο Smith στο βιβλίο του, το γεγονός ότι πρέπει να έχουμε επίγνωση της ανθρώπινης τάσης μας συχνά να έχουμε αντικρουόμενες πεποιθήσεις, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να έχουμε αντιφατικές πεποιθήσεις, και το ιδανικό θα ήταν να μπορούμε να τις παρατηρούμε, να αποφασίζουμε αν θέλουμε να κρατήσουμε και τις δυο απόψεις,  να  έχουμε επίγνωση του τι εξυπηρετούν και από πού μπορεί να πηγάζουν. Γράφει για τις αντιφάσεις που συχνά ενυπάρχουν στην απανθρωποποίηση και ότι είναι σύνηθες φαινόμενο άνθρωποι που δυσφημούν τους άλλους ως ζώα ή τέρατα ή υπάνθρωπους να αποκαλύπτουν ότι τους αναγνωρίζουν επίσης ως ανθρώπινα όντα. Κάποια στιγμή ρωτά: Αλλά στη σφαίρα της πραγματικής ζωής, όχι των ταινιών τρόμου, πώς καταφέρνει το μυαλό μας να σκεφτεί ότι μια μοναδική οντότητα μπορεί να είναι ταυτόχρονα και άνθρωπος και υπάνθρωπος;

Ένα άλλο βασικό σημείο που τονίζει είναι η ανάγκη υποστήριξης του ελεύθερου Τύπου και της ελευθερίας του λόγου, επειδή οι απανθρωπιστικές ιδέες συχνά διαδίδονται και αναπαράγονται μέσω των μέσων ενημέρωσης. Αυτός είναι ο λόγος που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα καταστρέφουν την ελευθερία του Τύπου. Υποστηρίζεται επίσης ότι η απανθρωπιστική προπαγάνδα συνήθως δεν αφορά το μίσος και ότι συναλλάσσεται κυρίως με την απόγνωση, τον φόβο και τη λαχτάρα για σωτηρία. Ο Smith περιγράφει πως  οι μάζες χειραγωγούνται και πώς διάφορες ομάδες ανοίγουν το δρόμο  προς την εξουσία. Για να αντισταθούμε στην απανθρωποποίηση, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τα προειδοποιητικά σημάδια. Πρέπει να ακούμε προσεκτικά τη γλώσσα που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια περιφρονημένη ομάδα ανθρώπων ως παράσιτα, τεμπέληδες, βρώμικους, άρρωστους και εγκληματίες ή το επιχείρημα ότι αναπαράγονται σε μεγάλους αριθμούς και ότι θα ξεπεράσουν και θα αντικαταστήσουν την πλειοψηφία. Τέλος, είναι σημαντικό να αντισταθούμε τόσο στην απευαισθητοποίηση στα βάσανα των άλλων όσο και στο να κατηγορούμε τα θύματα για τις κακουχίες τους.

Επιπλέον, όπως συζητήθηκε παραπάνω, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η βιολογική φυλή είναι μια κοινωνική εφεύρεση για τη δικαιολόγηση της καταπίεσης. Η αντίσταση στην θεωρία της φυλής είναι ζωτικής σημασίας για την αντίσταση στην απανθρωποποίηση, γιατί όσο συνεχίζεται η φυλετική κατηγοριοποίηση, η απανθρωποποίηση είναι προ των πυλών. Γράφει: «Το να ξεμπερδεύεις με την έννοια της φυλής είναι μια πράξη αντίστασης και ανυπακοής. Δεν σημαίνει ότι προδίδετε την οικογένεια σας, τον πολιτισμό σας ή την ιστορία σας, ή το έργο της εξασφάλισης δικαιοσύνης, γιατί δεν αρνείται κανείς ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν να είναι κάτι πραγματικό η φυλή και ότι υποφέρουν από αυτό.” Αναγνωρίζει ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να σας επαναφέρουν στο φυλετικό κουτί, επειδή γινόσαστε απειλή για ολόκληρο το ιεραρχικό φυλετικό σύστημα. Παραδέχεται ότι είναι πιο εύκολο για τους λευκούς ανθρώπους, επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν υποστεί φυλετική κατηγοριοποίηση, αλλά αυτό προσθέτει, απλώς επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η φυλή είναι από τη φύση της μια καταπιεστική ιδεολογία.

Τέλος, αν ο Smith έγραφε το βιβλίο τώρα,  θα υπήρχαν δυστυχώς νέες τρέχουσες φρικαλεότητες για συζήτηση και ανάλυση. Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, για παράδειγμα, φέρνουν στο προσκήνιο έναν πρόσθετο παράγοντα που αρκετοί δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ και σχολιαστές δεν αναφέρουν, με εξαίρεση κάποιους πιο θαρραλέους ή ειλικρινείς ίσως, το γεγονός ότι οι συγκρούσεις και οι καταστροφές αποφέρουν πολλά κέρδη για ορισμένους. Τα κράτη που διαθέτουν βιομηχανίες που παράγουν όπλα και άλλους τύπους τεχνολογίας, που διευκολύνουν τα καταπιεστικά καθεστώτα, χρειάζονται πεδία δοκιμών και μια συνεχώς διευρυνόμενη αγορά. Πολλές κυβερνήσεις χωρών που διαθέτουν τέτοιου είδους βιομηχανίες γίνονται αναπόφευκτα συνένοχοι σε πολλά καταπιεστικά καθεστώτα, δικτατορίες, πολέμους και διαδικασίες γενοκτονίας και στην αναπόφευκτη περιβαλλοντική καταστροφή. Υπάρχουν αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα στον 20ο και τον 21ο αιώνα, στα οποία δεν θα αναφερθώ εδώ, αλλά εάν η ειρήνη, το περιβάλλον, η διαφύλαξη όποιας ιδιωτικότητας μας έχει απομείνει, και το μέλλον των παιδιών μας, πρόκειται να γίνουν σοβαρό μέλημα για το ανθρώπινο είδος τα προσεχή χρόνια, θα πρέπει να αρχίσουμε να συμμετέχουμε σε πιο δύσκολες και θαρραλέες συζητήσεις, ειδικά οι ομάδες που έχουν ηγετικούς ρόλους, γνώση, στηρίγματα και την εξουσία να κάνουν τη διαφορά.

• 

 «Στο έγγραφο ορόσημο του 1927 «Η φροντίδα του ασθενούς» ο Francis Peabody έγραψε: «Μία από τις βασικές ιδιότητες του κλινικού γιατρού είναι το ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα, γιατί το μυστικό της περίθαλψης του ασθενούς είναι το ενδιαφέρον για τον ασθενή». Τα Α, Β, C και D** της φροντίδας διατήρησης της αξιοπρέπειας μπορεί να παρέχουν στους κλινικούς ιατρούς ένα πλαίσιο για να εφαρμόσουν τη σοφή διορατικότητα του Peabody και να επαναφέρουν την ανθρωπιά και την καλοσύνη στη σωστή τους θέση στην κουλτούρα της περίθαλψης ασθενών». Harvey Max Chochinov

**Τα  4 στοιχεία αυτού του είδους φροντίδας είναι η στάση και οι απόψεις των επαγγελματιών υγείας, η συμπεριφορά τους,  η συμπόνια και ο διάλογος.

Σύνδεσμος για το άρθρο για την διατήρηση της αξιοπρέπειας στην ιατρική περίθαλψη του Harvey max Chochinov (2007 Jul 28; 335(7612): 184–187) στη διεύθυνση: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1934489/

Μερικές χρήσιμες προτάσεις και ερωτήσεις, που προτείνονται στο άρθρο για  γιατρούς και άλλους πάροχους υγείας, προκειμένου να παρέχουν αυτού του είδους της ιατρικής φροντίδας:

Απόψεις και στάση

• Πώς θα ένιωθα αν ήμουν στην κατάσταση αυτού του ασθενούς; • Τι με οδηγεί στο να βγάλω αυτά τα συμπεράσματα; • Έχω ελέγξει εάν οι υποθέσεις μου είναι ακριβείς; • Γνωρίζω πώς μπορεί να επηρεάζει τον / την ασθενή η στάση μου; • Μήπως η στάση μου απέναντι στον / στην ασθενή βασίζεται σε κάτι που σχετίζεται με τις δικές μου εμπειρίες, άγχη ή φόβους; • Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη θέση μου ως πάροχος υγειονομικής περίθαλψης με διευκολύνει ή με αποτρέπει από το να δημιουργήσω ανοιχτές και ενσυναίσθητες επαγγελματικές σχέσεις με τους ασθενείς μου;……..

Συμπεριφορές

• Αντιμετωπίστε την επαφή με τους ασθενείς όπως θα κάνατε και με οποιαδήποτε σημαντική κλινική παρέμβαση • Οι συμπεριφορές προς τους ασθενείς πρέπει πάντα να περιλαμβάνουν σεβασμό και καλοσύνη • Τυχόν έλλειψη θεραπευτικών επιλογών δεν πρέπει ποτέ να εκλογικεύει ή να δικαιολογεί την έλλειψη συνεχούς επαφής με τον ασθενή…….

Συμπόνια

Το να έρθετε σε επαφή με τα δικά σας συναισθήματα απαιτεί τη συνεκτίμηση της ανθρώπινης ζωής και εμπειρίας. Μερικοί τρόποι για να το κάνετε αυτό:

• Ανάγνωση ιστοριών και μυθιστορημάτων και παρακολούθηση ταινιών, θέατρο, τέχνη που απεικονίζουν τα πάθη της ανθρώπινης κατάστασης • Συζητήσεις για αφηγήσεις, πίνακες ζωγραφικής και αποτελεσματικά πρότυπα ρόλων • Να λάβετε υπόψη τις προσωπικές ιστορίες που συνοδεύουν την ασθένεια • Βίωση κάποιου βαθμού ταύτισης με όσους είναι άρρωστοι ή υποφέρουν…….

Διάλογος

Αναγνώριση της προσωπικότητας του ασθενούς             &

Ερωτήσεις για αύξηση της γνώσης του ασθενούς

• «Τι πρέπει να γνωρίζω για σένα ως άτομο που θα με βοηθήσει να σε φροντίσω όσο καλύτερα μπορώ;» • «Ποια είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή στη ζωή σας που είναι πιο σημαντικά για εσάς ή που σας απασχολούν περισσότερο;» • «Ποιος άλλος (ή τι άλλο) θα επηρεαστεί από αυτό που συμβαίνει με την υγεία σας;» • «Ποιος πρέπει να είναι εδώ για να σας βοηθήσει;» (φίλοι, οικογένεια, πνευματικό ή θρησκευτικό δίκτυο υποστήριξης, κ.λπ.) • «Ποιον άλλον πρέπει να συμπεριλάβουμε σε αυτό το σημείο, για να σας βοηθήσουμε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή;» (ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, ομαδική υποστήριξη, ιερέας, ειδικοί συμπληρωματικής φροντίδας, κ.λ.π.