Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί

Τελευταίο κείμενο αυτής της χρονιάς

«Η πέτρα δεν έγινε μήλο. Ο πόλεμος δεν έγινε ειρήνη.  //  Ωστόσο, η χαρά παραμένει χαρά. Οι πούλιες παραμένουν πούλιες. Οι λέξεις εξακολουθούν να στολίζουν, να εκπλήσσουν…» Jane Hirshfield

«Το όριο αυτού που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι το όριο της ελευθερίας μας». Tara Brach

«Υπάρχει κάτι υπέροχα τολμηρό και λυτρωτικό στο να λέμε ναι σε ολόκληρη την ατελή και ακατάστατη ζωή μας». Tara Brach

  «…. Η ικανότητα, η αυτονομία και οι σχέσεις έχουν αναγνωριστεί…… ως αυτές οι θεμελιώδεις ψυχολογικές ανάγκες που τείνουν να οδηγούν σε πιο εγγενή κίνητρα [παραγωγικότητας]….” Being Well podcast

Υπήρχαν διάφορες ιδέες για το τι να αφορά η σημερινή τελευταία ανάρτηση του χρόνου.  Στο τέλος αποφάσισα να γράψω κάτι σχετικό με το βιβλίο της Tara Brach, Radical Acceptance  // Ριζοσπαστική ή Ριζική Αποδοχή, που διαβάζω αυτές τις μέρες, να προτείνω μερικά αγαπημένα παιδικά βιβλία κι ένα Being Well podcast σχετικά με τη δημιουργία και την παραγωγικότητα, και να συμπεριλάβω ένα ποίημα της ποιήτριας Jane Hirshfield και δύο πρόσφατες ακουαρέλες με χριστουγεννιάτικο πνεύμα…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είμαι αρκετά εξοικειωμένη με τη δουλειά και τις πρακτικές διαλογισμού της Tara Brach σχετικά με τη ριζική αποδοχή του εαυτού και της ζωής μας από στιγμή σε στιγμή εδώ και αρκετά χρόνια, μέσω άρθρων και άλλου υλικού, και των διαδικτυακών ομιλιών και διαλογισμών της, αλλά πρόσφατα καθώς σκεφτόμουν την αλληλεξάρτηση και τη στενή σχέση μεταξύ ψυχολογικής ολοκλήρωσης και αποδοχής αποφάσισα να αγοράσω το σχετικό βιβλίο της. Η Brach είναι κλινική ψυχολόγος και διάσημη δασκάλα διαλογισμού και σε αυτό το βιβλίο συνδυάζει προσωπικές ιστορίες και θεωρητικές έννοιες, ιστορίες πελατών και μαθητών της και πρακτικές διαλογισμού από την επαγγελματική της εμπειρία για να δημιουργήσει έναν χάρτη ενός προσωπικού ταξιδιού προς περισσότερη πληρότητα, παρουσία και σαφήνεια. Το βιβλίο περιέχει επίσης βουδιστικές έννοιες και ιστορίες, αλλά νομίζω ότι μπορεί εύκολα να διαβαστεί και να χρησιμοποιηθεί από άτομα που δεν είναι εξοικειωμένα με ή δεν ενδιαφέρονται για τον Βουδισμό. Κατά την άποψή μου, μεγάλο μέρος της αξίας του βιβλίου έγκειται στην εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας μας την κάθε στιγμή και στο πως μπορούμε να δουλέψουμε με τη σωματική εμπειρία και τα συναισθήματά μας προκειμένου να αναγνωρίσουμε την εγγενή μας αξία εν μέσω όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή μας. Σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας απορρίπτει την ιδέα ότι είμαστε εγγενώς ελαττωματικά και ελλιπή όντα και υπογραμμίζει την ανάγκη να αγκαλιάσουμε όλοι με συμπόνια τον εαυτό μας και τη ζωή μας, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε διδαχθεί, τουλάχιστον στη Δύση.

Για να είμαι ειλικρινής, έχω κάποιες αντιρρήσεις σχετικά με την υπερβολική εστίαση της βιομηχανίας αυτό-βοήθειας στην αποδοχή, η οποία σε κάποιο βαθμό μυρίζει παραίτηση και μοιάζει σαν προτροπή παθητικής αποδοχής των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών ή κοινωνικών δυναμικών. Μερικές φορές μπορεί να ακούγεται σαν προτροπή στους ανθρώπους να αποδέχονται ότι τους συμβαίνει με χαμόγελο και χωρίς καμία αντίδραση ή διαμαρτυρία. Επομένως, είτε πρόκειται για κακή μεταχείριση από τους άλλους, είτε για ανισότητα και περιθωριοποίηση ανθρώπων, απολύσεις και μειώσεις μισθών ή περαιτέρω καταστροφή του περιβάλλοντος από βιομηχανίες, για να αναφέρω μόνο μερικά, μας συμβουλεύουν αποδοχή όλων ως αναπόφευκτα και μέρος της ζωής.

Σε αυτό το βιβλίο, η Brach διευκρινίζει ότι η Ριζοσπαστική / Ριζική Αποδοχή δεν είναι αυτό-τέρψη ή παραίτηση ή δικαιολογία για αποχώρηση. Επίσης, δεν σημαίνει ότι ορίζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τις αδυναμίες ή τους περιορισμούς μας, ούτε μας κάνει παθητικούς. Λέει: «Η Ριζοσπαστική Αποδοχή αντιστρέφει τη συνήθειά μας να ζούμε σε πόλεμο με εμπειρίες που μας  είναι άγνωστες, τρομακτικές ή έντονες». Προτείνει ότι η πραγματική αποδοχή είναι η πλήρης αναγνώριση του τι συμβαίνει, η δυνατότητα να αισθανόμαστε τα όποια συναισθήματα και αισθήσεις μιας δύσκολης ή επώδυνης εμπειρίας, πράγμα που οδηγεί στην αύξηση της παρουσίας και της καθαρότητας σκέψης, τη μείωση της πιθανότητας να μας κυριέψουν τα  συναισθήματά μας κι επίσης δημιουργεί χώρο για να αποκριθούμε με πιο σοφό ή χρήσιμο τρόπο. Μπορεί επίσης να διευκολύνει την επούλωση και την επεξεργασία μη επεξεργασμένης θλίψης ή πένθους και μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε το σφίξιμο σε περιοχές του σώματος μας. Η αποδοχή της εμπειρίας μας περιορίζει τις ψυχολογικές μας άμυνες όπως είναι η άρνηση ή η διάσπαση ή οι διάφοροι εθισμοί και μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό που αποφεύγουμε ή δεν αντέχουμε να αναγνωρίσουμε πλήρως. Γράφει: «Οι στρατηγικές  απόδρασης όχι μόνο ενισχύουν την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά μας εμποδίζουν να φροντίζουμε τα σημεία του εαυτού μας που χρειάζονται περισσότερο την προσοχή μας. Όπως δηλώνει ο Καρλ Γιουνγκ, τα κομμάτια της ψυχής που είναι αφανή και που δεν έχουμε αισθανθεί είναι και η πηγή κάθε νεύρωσης και ταλαιπωρίας».

Υπάρχουν δώδεκα κεφάλαια στο βιβλίο και θα αναφερθώ εν συντομία σε μερικά από αυτά. Η  Brach ξεκινά το βιβλίο αναλύοντας αυτό που η ίδια αποκαλεί την ύπνωση της αναξιότητας  / trance of unworthiness που φαίνεται ότι όλοι  βιώνουμε σε κάποιο βαθμό, η οποία, όπως μας εξηγεί έχει τις ρίζες της κυρίως στην ιδέα του ότι είμαστε ανάξιοι και χώρια από τους άλλους. Ισχυρίζεται ότι το να νιώθεις ανάξια συμβαδίζει με το να νιώθεις ότι δεν έχεις δικαίωμα στη ζωή, ότι είσαι χωριστά από τους άλλους και χωριστά από τη ζωή. Για κάποιους μπορεί να εμφανιστεί ως υπερηφάνεια ή αλαζονεία, που η Brach δηλώνει ότι είναι η άλλη πλευρά της ύπνωσης της αναξιότητας.

Επιπλέον, γράφει ότι το αίσθημα της αναξιότητας και της ανασφάλειας μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και ότι «καθώς απελευθερωνόμαστε από την ταλαιπωρία του «κάτι δεν πάει καλά με μένα», εμπιστευόμαστε και εκφράζουμε την πληρότητα αυτού που είμαστε». Εξηγεί ότι σπαταλάμε τις πολύτιμες ζωές μας κουβαλώντας την πεποίθηση ότι κάτι δεν πάει καλά με μας, που συχνά μπορεί να έχει καταγραφεί βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Ωστόσο, γράφει επειδή συχνά είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, δεν είναι εύκολο να απελευθερωθούμε και να επουλώσουμε την πληγή. Επομένως, η αφύπνιση από την ύπνωση περιλαμβάνει όχι μόνο εσωτερική αποφασιστικότητα, αλλά και ενεργή εκπαίδευση της καρδιάς και του νου μας. Έχει διαπιστώσει ότι μέσω πρακτικών επίγνωσης, μπορούμε να απελευθερωθούμε μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε τι είναι αληθινό την κάθε στιγμή, και να αγκαλιάζουμε οτιδήποτε με ανοιχτή καρδιά. Αυτή η καλλιέργεια της επίγνωσης και της συμπόνιας είναι αυτό που η Brach αποκαλεί Ριζοσπαστική Αποδοχή.

Η Brach υποστηρίζει ότι ζούμε σε μια κουλτούρα που γεννά διαχωρισμό και ντροπή, όπου μαθαίνουμε από νωρίς στις οικογένειές μας, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και σε άλλα πλαίσια ότι για να ανήκουμε πρέπει να ανταγωνιστούμε και να αποδείξουμε την αξία μας, κι όπου «κάποιος πάντα κρατάει λογαριασμό.” Αυτό εξηγεί ισχύει ιδιαίτερα στη Δύση, όπου το πολιτισμικό μήνυμα είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με εμάς και ότι βασικά είμαστε ελαττωματικοί από τη φύση μας και δεν αξίζουμε να αγαπηθούμε, να είμαστε ευτυχισμένοι και άνετοι με τη ζωή. Επομένως, πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά προκειμένου να ξεπεράσουμε τα ελαττώματά μας ελέγχοντας το σώμα μας, τα συναισθήματά μας, το φυσικό μας περιβάλλον και τους άλλους ανθρώπους. Συχνά προβάλλουμε αυτά τα συναισθήματα προς τα έξω και κάνουμε αυτούς που τυχόν αντιλαμβανόμαστε ως διαφορετικούς από εμάς τον εχθρό, τον Άλλο. Η Brach γράφει ότι καθώς εσωτερικεύουμε αυτή την άποψη της εγγενώς ελαττωματικής φύσης μας, παγιδευόμαστε στην ύπνωση της αναξιότητας και ο καθένας αναπτύσσει ένα συγκεκριμένο μείγμα στρατηγικών που έχουν σχεδιαστεί για να κρύψουν τα υποτιθέμενα ελαττώματα και να αντισταθμίσουν αυτό που πιστεύουμε ότι είναι λάθος με εμάς.

Η Brach προσθέτει ότι το να πιστεύουμε ότι είμαστε χωριστοί και ατελείς, και το να έχουμε επιθυμίες και φόβους είναι επίσης μέρος του εξελικτικού σχεδιασμού του ανθρώπινου είδους για να μας προστατεύσει και να μας βοηθήσει να ευδοκιμήσουμε, αλλά όταν αυτό γίνεται ο πυρήνας της ταυτότητάς μας, χάνουμε από τα μάτια μας την πληρότητα της ύπαρξής μας και ταυτιζόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο με ένα κομμάτι της φυσικής μας ύπαρξης, «ένα κομμάτι που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ατελές, σε κίνδυνο και χωριστό από τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η αίσθηση του ποιοι είμαστε καθορίζεται από συναισθήματα ανάγκης και ανασφάλειας μόνο, ξεχνάμε ότι επίσης έχουμε περιέργεια, χιούμορ και τη δυνατότητα να νοιαζόμαστε. Ξεχνάμε την αναπνοή που μας τρέφει, την αγάπη που μας ενώνει, την τεράστια ομορφιά και την ευθραυστότητα που είναι η κοινή μας εμπειρία ως ζωντανά όντα».

Στο δεύτερο κεφάλαιο, Awakening from the Trance: The Path of Radical Acceptance / Ξυπνώντας από την ύπνωση: Ο δρόμος της ριζικής αποδοχής, γράφει ότι ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής μας είναι ότι η ελευθερία είναι δυνατή, ωστόσο μπορούμε να περάσουμε τα χρόνια μας παγιδευμένοι στα ίδια παλιά πρότυπα καθώς συνηθίζουμε τον εγκλωβισμό του εαυτού μας και σταδιακά γινόμαστε ανίκανοι να αποκτήσουμε πρόσβαση στην ελευθερία και την ειρήνη που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Η Brach ισχυρίζεται ότι η έξοδος από αυτό το κλουβί ξεκινά με την απόλυτη αποδοχή των πάντων σχετικά με τον εαυτό μας και τη ζωή μας, αγκαλιάζοντας με συμπόνια την εμπειρία μας από στιγμή σε στιγμή. Αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει μέσα στο σώμα και το νου μας σε κάθε δεδομένη στιγμή, χωρίς να προσπαθούμε να ελέγξουμε ή να κρίνουμε ή να καταπιέσουμε ή να αποσπάσουμε την προσοχή μας.

Διευκρινίζει ότι αυτό το επίπεδο αποδοχής δεν σημαίνει ότι ανέχεσαι επιβλαβείς καταστάσεις ή ότι δεν επιδιώκεις προσωπική ή κοινωνική αλλαγή. Αντίθετα, είναι μια εσωτερική διαδικασία αποδοχής της πραγματικής εμπειρίας μας στη συγκεκριμένη στιγμή. Κι απαιτεί να νιώσουμε τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τη θλίψη και τον σωματικό πόνο χωρίς να αντιστεκόμαστε ή να κρίνουμε. Γράφει: «Το να αναγνωρίζουμε ξεκάθαρα τι συμβαίνει μέσα μας, και να βλέπουμε αυτό που υπάρχει με καρδιά ανοιχτή, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη, είναι αυτό που αποκαλώ Ριζοσπαστική Αποδοχή. Εάν αρνούμαστε οποιοδήποτε μέρος της εμπειρίας μας, εάν η καρδιά μας αποκλείει οποιοδήποτε μέρος αυτού που είμαστε και αυτού που νιώθουμε, τροφοδοτούμε τους φόβους και τα συναισθήματα της αποξένωσης που συντηρούν την ύπνωση της αναξιότητας. Η Ριζοσπαστική Αποδοχή διαλύει άμεσα τα ίδια τα θεμέλια αυτής της ύπνωσης».

Περιγράφει πώς η γνήσια αποδοχή αποτελείται από δύο μέρη: να βλέπουμε καθαρά και να αγκαλιάζουμε την εμπειρία μας με συμπόνια. Η καθαρή όραση είναι η επίγνωση και είναι η ποιότητα της επίγνωσης που αναγνωρίζει ακριβώς τι συμβαίνει στην – από στιγμή σε στιγμή – εμπειρία μας, και πηγαίνει στη ρίζα ή την προέλευση της εμπειρίας μας. Γνωρίζουμε καλύτερα τις προθέσεις που παρακινούν τη συμπεριφορά μας και τις συνέπειες των πράξεών μας τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους. Η Brach γράφει: «Η προσεκτική παρουσία μας είναι άνευ όρων και ανοιχτή—είμαστε πρόθυμοι να μείνουμε παρόντες με ότι προκύψει, ακόμα κι αν επιθυμούμε να τελειώσει ο πόνος ή να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Αυτή η επιθυμία και αυτή η σκέψη γίνονται μέρος αυτού που αποδεχόμαστε». Η συμπόνια περιλαμβάνει τρυφερότητα προς τον εαυτό μας και τιμά την εμπειρία μας όπως είναι. Κάνει επίσης την αποδοχή μας ολόψυχη και πλήρη.

Η Brach διευκρινίζει επίσης ότι η διαδικασία διερεύνησης που προτείνεται εδώ δεν είναι ένα είδος αναλυτικής ανασκαφής, προκειμένου να κατανοήσουμε τι προκάλεσε μια τρέχουσα κατάσταση, αλλά η πρόθεση αυτού του είδους της έρευνας είναι να επικεντρωθούμε στα άμεσα συναισθήματα και τις φυσικές αισθήσεις μας και να αποκτήσουμε επίγνωση της εμπειρίας μας ακριβώς όπως είναι αυτή τη στιγμή. Εξηγεί πώς η δυτική ψυχολογία υποστηρίζει ότι οι πτυχές της ψυχής μας που δεν φαίνονται και δεν ονομάζονται συνειδητά ασκούν έλεγχο στη ζωή μας. Επομένως, ονομάζοντας ότι προκύπτει και προσεγγίζοντας το με φιλικότητα και όχι με φόβο, μειώνει τη δύναμή του και δεν οριζόμαστε πλέον από αυτό. Η ενασχόληση με τις διάφορες πρακτικές που προτείνονται στο βιβλίο μας δίνει τη δυνατότητα να καθαρίσουμε το υλικό που συχνά μας τυφλώνει και μπορεί να μας βοηθήσει να απελευθερώσουμε, μια ανάσα τη φορά, άχρηστες μακροχρόνιες πεποιθήσεις και καταπιεσμένα συναισθήματα, που στη συνέχεια επιτρέπουν την αλλαγή μέσα μας και την αλλαγή στο πως ανταποκρινόμαστε και πράττουμε έξω στον κόσμο.

Αυτού του είδους η συγκέντρωση / η εστίαση στην εμπειρία, όπου δηλαδή επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει την ταλαιπωρία ή την ανησυχία μας, απαιτεί θάρρος και αποφασιστικότητα, και συχνά στην ησυχία της συγκέντρωσης μπορεί να ανασυρθεί τραύμα, θλίψη και άλλες δύσκολες εμπειρίες ή μπορεί να πλημμυρίσουμε από συναισθήματα ή αισθήσεις. Επειδή ο μη επεξεργασμένος πόνος διατηρεί το σύστημα αυτοσυντήρησης μας σε μόνιμη εγρήγορση, η ακινησία και η εστίαση στην αναπνοή μας μπορούν να ενεργοποιήσουν τον πόνο και τον φόβο που είναι αποθηκευμένοι στο σώμα μας. Εάν συμβεί αυτό, τουλάχιστον στην αρχή μπορεί να χρειαστούμε υποστήριξη και καθοδήγηση. Ο φόβος ή ο θυμός μας μπορεί συχνά να παράγει έναν ιστό από ιστορίες και η θλίψη μας μπορεί να μας κυριεύσει, αλλά όπως σημειώνει η Brach, καθώς ασχολούμαστε με τις πρακτικές / ασκήσεις καταλαβαίνουμε ότι όλες οι αντιδράσεις μας σε ανθρώπους και καταστάσεις και όλες οι αφηγήσεις και οι σκέψεις μας είναι βασικά αντιδράσεις στις διάφορες αισθήσεις που προκύπτουν στο σώμα μας. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Ενώ υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μπορεί να μην είχαμε άλλη επιλογή από το να απομακρυνθούμε από τον αφόρητο σωματικό ή συναισθηματικό πόνο, η επούλωση έρχεται μέσω της επανασύνδεσης με εκείνα τα μέρη στο σώμα μας όπου είναι αποθηκευμένος αυτός ο πόνος».

Στην επόμενη ανάρτηση ίσως συμπεριλάβω ένα από τα πολλά εργαλεία / πρακτικές που περιέχονται στο βιβλίο.

Έχω επίσης επιλέξει τέσσερα όμορφα εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά και ενήλικες, που σχετίζονται με το πνεύμα των Χριστουγέννων και τον πόλεμο….

Το Θαύμα της Αγάπης γραμμένο από τη Susan Wojciechowski και εικονογραφημένο από την P.J.Lynch είναι μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη και τη γενναιοδωρία που έχουν οι άνθρωποι στις καρδιές τους, παρόλο που μπορεί να μην φαίνεται πάντα με την πρώτη ματιά. Ο Jonathan Toomey, ένας εξαιρετικός ξυλογλύπτης, είναι πάντα μόνος και δεν χαμογελά ποτέ, και κανείς δεν ξέρει για τα αναμνηστικά της χαμένης γυναίκας του και του χαμένου παιδιού του που κρατά σε ένα κλειστό συρτάρι. Αλλά μια χειμωνιάτικη μέρα, μια μητέρα και ο μικρός γιος της τον πλησιάζουν με ένα αίτημα που θα τα αλλάξει όλα αυτά.

Το Δώρο των Μάγων γραμμένο από τον Ο’ Χένρι και εικονογραφημένο από τη Λίσμπεθ Ζβέργκερ είναι ένα κλασικό κομμάτι της αμερικανικής λογοτεχνίας. Διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη στις αρχές του εικοστού αιώνα και αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού και την αξία της αγάπης, που μπορεί να είναι ένα καταφύγιο από τη φτώχεια και τον σκληρό κόσμο. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1905

Το Λιοντάρι και ο Μονόκερος  /  Lion and the Unicorn της Shirley Hughes μιλά για ένα νεαρό αγόρι, τον Lenny Levi, που ζει στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο στέλνεται σε μια μεγάλη έπαυλη στην αγγλική ύπαιθρο μακριά από τη μητέρα του. Μόλις φτάσει εκεί, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη νοσταλγία, τη μοναξιά, τον εκφοβισμό / bullying και τους εφιάλτες, αλλά καθώς προσπαθεί να προσαρμοστεί σε όλες αυτές τις  δραματικές αλλαγές, σιγά σιγά θα βρει το πραγματικό νόημα του θάρρους.

Το ΓΙΑΤΙ? είναι ένα εικονογραφημένο βιβλίο του Nicolai Popov. Είναι μια αλληγορία και ένα σχόλιο για τον πόλεμο και τη ματαιότητα του για παιδιά.  Στην αρχική του μορφή το βιβλίο δεν έχει λόγια, αλλά στην ελληνική έκδοση, οι εικόνες συνοδεύονται από κείμενα που έγραψαν ο Πέτρος Γαϊτάνος και η Μαριάννα Κριεζή. Το βιβλίο μεταδίδει το μήνυμά του μέσα από εικόνες. Στην αρχή βλέπουμε την όμορφη ύπαιθρο, αλλά τα άσχημα γεγονότα εξελίσσονται γρήγορα καθώς η βία κλιμακώνεται σε σημείο που το κάποτε όμορφο τοπίο θα γίνει μια απανθρακωμένη, άγονη ερημιά.

Ένα ποίημα της Jane Hirshfield

Counting This New Year’s Morning: What Powers Yet Remain in Me

Μετρώντας αυτό το πρωί Πρωτοχρονιάς: Ποιες δυνάμεις απομένουν ακόμα μέσα μου

Ο κόσμος ρωτά, όπως ρωτάει καθημερινά:   //   Και τι μπορείς να κάνεις, να κάνεις, για να αλλάξεις το βαθιά σπασμένο, ραγισμένο;

Μετρώ, αυτή την πρώτη μέρα ενός ακόμη χρόνου, τι απομένει.   //   Έχω ένα βουνό, μια κουζίνα, δύο χέρια.

Μπορώ να θαυμάσω με δύο μάτια το βουνό,  //  πραγματικό, απερίσκεπτο, ανακατεύει τα χαλίκια του, προστατεύοντας αλεπούδες και σκαθάρια.

Μπορώ να φτιάξω μαυρομάτικα φασόλια / μπιζέλια με λάχανο.

Μπορώ να φτιάξω, από περσινούς λωτούς που ωριμάζουν αργά, μια πουτίγκα.

Μπορώ να ανέβω μια σκάλα, να αλλάξω τη λάμπα σε ένα φως πίστας.

Για τέσσερα χρόνια, ξυπνούσα κάθε μέρα πρώτα  με το βουνό, //  μετά  με την ερώτηση.

Τα πόδια των νέων δεινών ακολούθησαν τα πόδια των παλιών,  //  και πάλι ξάφνιασαν.

Έφερα αλάτι, έφερα λάδι, στην ερώτηση. Έφερα γλυκό τσάι,   //   έφερα καρτ ποστάλ και γραμματόσημα.   //  Για τέσσερα χρόνια, κάθε μέρα, [έφερνα] κάτι.

Η πέτρα δεν έγινε μήλο. Ο πόλεμος δεν έγινε ειρήνη.   //   Ωστόσο, η χαρά παραμένει χαρά. Οι πούλιες παραμένουν πούλιες. Οι λέξεις εξακολουθούν να στολίζουν, να εκπλήσσουν.

Σήμερα ξύπνησα χωρίς απάντηση.    //   Η μέρα απάντησε, ξετρύπωσε μια σκέψη από μια φίλη

μην απελπίζεσαι από αυτόν τον κόσμο που γκρεμίζεται, όχι ακόμα   //   δεν σου πρόσφερε το ερώτημα;

Τέλος, ένα podcast για να ακούσετε ίσως από τον Forrest και τον Dr Rick Hanson στη διεύθυνση: https://rickhanson.com/being-well-podcast-harnessing-your-generativity-the-secret-to-productivity-creativity-and-consistency/

Μερικά από τα θέματα που συζητήθηκαν είναι: η παραγωγικότητα και η παραγωγική μας τάση  / ένστικτο // κίνητρο, επιθετικότητα και δημιουργικότητα  // η διαδικασία δημιουργίας ως μορφή επούλωσης και επανάκτησης  // ο ρόλος που παίζει η αντίληψη του εαυτού μας // οι τρεις απαραίτητοι παράγοντες που συμβάλλουν στην ικανότητά μας να παραμένουμε παραγωγικοί: ικανότητα, αυτονομία και κοινωνικές σχέσεις // η αυτενέργεια και η επίγνωση του τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να επηρεάσουμε  // η σημασία της εργασιακής ηθικής και της καταβολής προσπάθειας  // ο ρόλος του πάθους και της απόλαυσης και η εύρεση του σκοπού μας [του γιατί μας].