Μέρος τρίτο                                          Η μετάφραση θα ολοκληρωθεί σύντομα

Πιθανές αρνητικές επιπτώσεις των πρακτικών διαλογισμού και ενσυνειδητότητας, ένα ποίημα και μερικές φωτογραφίες από τον σημερινό περίπατο στην εξοχή

«Και σκέφτηκα, πρώτον, ποιες άλλες υποθέσεις κάνουμε; [Ήμουν] κάποια που δεν είχε πραγματικά καμία εκπαίδευση σχετικά με την ιστορία, δεν ήξερα από πού προέρχονται αυτές οι πρακτικές, για ποιο σκοπό σχεδιάστηκαν αρχικά, και απλώς αποδέχτηκα όλο το μάρκετινγκ χωρίς πραγματικά καμία κριτική ανάλυση, και το εφάρμοζα στην επιστήμη μου. Τι άλλες υποθέσεις λοιπόν κάνουμε; Και μετά το δεύτερο ερώτημα ήταν, πάνω σε ποιες άλλες πληροφορίες κάθονται οι δάσκαλοι του διαλογισμού που θα έπρεπε να τους ρωτάμε, ως ερευνητές;». Willoughby Britton, Mind & Life Podcast: When Meditation Causes Harm

«Υπάρχει μια υπόθεση ότι ο διαλογισμός είναι χωρίς κινδύνους ή παρενέργειες. Ωστόσο, τα αρχαία εγχειρίδια διαλογισμού, οι επιστημονικές εκθέσεις και οι οδηγίες του προγράμματος ενσυνειδητότητας έχουν τεκμηριώσει τους πιθανούς κινδύνους του διαλογισμού, συμπεριλαμβανομένων της υπερευαισθησίας, της αϋπνίας, του άγχους, της διάσπασης, της αναβίωσης τραυματικών αναμνήσεων και της ψύχωσης…….». Willoughby Britton

H σημερινή ανάρτηση είναι συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και σε αυτήν την ανάρτηση έχω συμπεριλάβει συνδέσμους για ακαδημαϊκά και μη ακαδημαϊκά άρθρα και συζητήσεις σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις των πρακτικών διαλογισμού στις οποίες έχει επικεντρωθεί η έρευνα πιο πρόσφατα, μετά από μια κάπως επιλεκτική εστίαση στα θετικά αποτελέσματα αυτών των πρακτικών μόνο. Έτσι, παρακάτω υπάρχουν αναφορές σε μερικά από τα πράγματα που έχω κοιτάξει τους τελευταίους δύο μήνες. Μπορεί να δημοσιεύσω περισσότερα σε μεταγενέστερες αναρτήσεις καθώς εξετάζω το υλικό. Το παρακάτω υλικό και τα ευρήματα της έρευνας έχουν κυρίως γραφτεί και διεξαχθεί από άτομα στον κόσμο του διαλογισμού ή με εμπειρία σε πρακτικές διαλογισμού.

α) Θα ξεκινήσω με δύο αποσπάσματα από μια συζήτηση [podcast], με τίτλο When Meditation Causes Harm Όταν ο Διαλογισμός Προκαλεί Ζημιά – Mind & Life Podcast, στο οποίο η Willoughby Britton δείχνει πώς στην προώθηση του διαλογισμού υπήρξε επιλεκτική εστίαση σε ορισμένα δεδομένα και δυνατότητες του διαλογισμού χωρίς να ληφθεί υπόψη η μεγαλύτερη εικόνα, κι επίσης ότι η μεγάλη ποσότητα ενός καλού πράγματος μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγήσει σε δυσμενείς επιπτώσεις. Επιπλέον, το να μην λαμβάνονται υπόψη οι ατομικές διαφορές και το πλαίσιο, καθώς και οι διαφορετικοί στόχοι των ατόμων, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα και να θέσει τους ανθρώπους σε κίνδυνο.

Δύο από τα πολλά ζητήματα που έθιξε στην συζήτηση:

Σε σχέση με τον διαλογισμό και τις αλλαγές στην αντιληπτική ευαισθησία, ο Willoughby Britton λέει:

«Έτσι πράγματα όπως, τα χρώματα γίνονται πιο φωτεινά……Απλώς, γίνεσαι πιο ευαίσθητος, με πολυτροπικό αισθητηριακό τρόπο. Και νομίζω ότι αυτό είναι επίσης ένα καλό παράδειγμα μερικών από αυτά… γιατί [δηλαδή] η αξιολόγηση έγινε τόσο σημαντικό μέρος της συνέντευξης και της μελέτης, επειδή η αντιληπτική ευαισθησία είναι φοβερή…… Όλα γίνονται πλουσιότερα και ορισμένα χρώματα γίνονται πιο πλούσια. Η διάσταση του ήχου μπορεί να είναι πολύ ωραία όταν βρίσκεσαι στη φύση και ακούς όλα τα πουλιά, ακούς το ποτάμι και ακούς τον άνεμο, και πόσο υπέροχο είναι αυτό. Και πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει αυτό όταν επιστρέψεις στο σπίτι στην πόλη και ακούς κάθε πόρτα του αυτοκινήτου να χτυπά. Και όταν το φορτηγό περνάει, το νιώθεις να δονείται μέσα στο σώμα σου. Και έτσι, ένα από τα κύρια μαθήματα που λάβαμε από αυτή τη μελέτη ήταν ότι καμία εμπειρία δεν είναι πραγματικά εγγενώς δυσμενής ή αρνητική. Αλλά ότι το σθένος / η δύναμη μπορεί πραγματικά να αναστραφεί ανά πάσα στιγμή. Και έτσι, πρέπει πραγματικά να παρακολουθεί κανείς, δεν είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό της εμπειρίας. Και έτσι, η ίδια εμπειρία μπορεί να ανατραπεί στο ίδιο άτομο. Ομοίως, η ίδια εμπειρία ή παρόμοιες εμπειρίες μπορούν να εκτιμηθούν ως θετικές ή αρνητικές από διαφορετικούς ανθρώπους ανάλογα με το πολιτισμικό τους πλαίσιο ή τους στόχους τους ή τον προσανατολισμό τους σχετικά με το πως ορίζουν την ευεξία. “

Σε σχέση με το διαλογισμό και το άγχος, το φόβο, τον πανικό, η Britton λέει:

«Και θα έλεγα ότι σε όλη τη δουλειά που έχω κάνει με διαφορετικούς πληθυσμούς, [αυτές οι εμπειρίες] συνεχίζουν να είναι οι πιο κοινές. Έτσι για τα συμπτώματα στο φάσμα του άγχους… Ξέρετε, τα συναισθήματα μπορεί να γίνουν πιο δυνατά ή λιγότερο έντονα. Έτσι, μπορεί να δούμε αυξήσεις στη συναισθηματική ένταση, τη συναισθηματική αντιδραστικότητα, κάθε συναίσθημα μπορεί να ευαισθητοποιηθεί, όπως και οι αισθήσεις. Μπορείς όμως να δει κανείς να συμβαίνει και το αντίθετο.  Έτσι, μπορεί επίσης να δούμε μια απώλεια συναισθήματος, συναισθηματική άμβλυνση, περισσότερο επίπεδη, απώλεια κινήτρων, τέτοιου είδους πράγματα. Από την πιο σοβαρή πλευρά, έχουμε δει ανθρώπους να αναπτύσσουν συμπτώματα που οι κλινικοί γιατροί θα κατηγοριοποιούσαν ως ψύχωση ή μανία και συχνά απαιτούν νοσηλεία. Και φαίνεται ότι ορισμένοι τύποι πρακτικών διαλογισμού είναι αρκετά καλοί στην ενίσχυση του προ-μετωπιαίου ελέγχου πάνω στο μεταιχμιακό σύστημα και αυτό μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τους ανθρώπους να μπορούν να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους. Υπάρχουν πάρα πολλά συγκλίνοντα δεδομένα ερευνών για αυτό, κάτι που είναι υπέροχο. Τι γίνεται όμως αν συνεχίσει κανείς; Τι γίνεται αν συνεχίσει κανείς να προπονείται και να ρυθμίζει τα συναισθήματα… Τι γίνεται αν ρυθμίσει κανείς υπερβολικά το μεταιχμιακό σύστημα και την αμυγδαλή; ………. Ανακάλυψα ότι αν κοιτάξουμε τους νευρικούς συσχετισμούς της διάσχισης, που είναι ένα από τα πράγματα που βλέπαμε ως αποτέλεσμα του διαλογισμού και που χαρακτηρίζεται από ένα πολύ επίπεδο αποτέλεσμα – οι άνθρωποι δεν βιώνουν τα συναισθήματά τους τόσο έντονα—έχει σχεδόν ταυτόσημες νευρικές συσχετίσεις με αυτό που διαφημίζεται ως ο μηχανισμός όλων των πλεονεκτημάτων, που είναι πολύ ισχυρή προ-μετωπιαία ενεργοποίηση, και κατά συνέπεια μια προς τα κάτω ρύθμιση του μεταιχμιακού συστήματος και της αμυγδαλής…… Έτσι για το άγχος, νομίζω ότι ένα από τα μέρη που πρέπει να κοιτάξουμε είναι ο νησιωτικός φλοιός. Έτσι, αν κοιτάξετε, συχνά μιλάμε για τον νησιωτικό φλοιό και την σωματική επίγνωση σαν να είναι, σαν να μην μπορεί κανείς ποτέ να έχει αρκετή επίγνωση του σώματος. Και αν εστιάζουμε στο σώμα μας και κάνουμε σαρώσεις σώματος [είδος άσκησης] και εστιάσουμε στην αναπνοή μας, και πραγματικά προσέξουμε τις αισθητηριακές διαστάσεις της εμπειρίας σας, τότε όλα θα είναι καλύτερα γιατί δεν θα σκεφτόμαστε τόσο πολύ. Αυτό είναι το μοντέλο που μου έμαθαν. Αλλά αν κοιτάξουμε τα κριτήρια RDoC για το άγχος (το οποίο είναι ένα είδος σχεδίου του NIH και προσπαθήσει να χαρτογραφήσει όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να χαρτογραφήσουμε βιολογικά ορισμένες καταστάσεις και ορισμένα προβλήματα), θα δείτε ότι η ενεργοποίηση του νησιωτικού φλοιού συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με διάφορα θέματα που σχετίζονται με το άγχος. Άγχος, διαταραχή πανικού, αναδρομές στο παρελθόν, όλα συνδέονται με υψηλά επίπεδα ενεργοποίησης του νησιωτικού φλοιού. Και γνωρίζουμε ότι το να έχει κανείς υπερβολικά ισχυρή ακρίβεια επίγνωσης του σώματος, δεν είναι πάντα πιο ωφέλιμο όσον αφορά την ευεξία μας. Συχνά μπορεί να συσχετιστεί με την τάση για άγχος. Και έχουμε ακούσει πολλά από, τώρα υπάρχει ένα ολόκληρο είδος κινήματος σχετικά με τις τροποποιήσεις που αφορούν το τραύμα και την ενσυνειδητότητα που πλέον ενημερώνεται από τις γνώσεις μας γύρω από το τραύμα… [που σημαίνει] ότι εάν έχει κανείς ιστορικό τραύματος και είναι επιρρεπής σε άγχος, τότε το να κάνει πρακτικές διαλογισμού με βάση το σώμα μπορεί να αντενδείκνυται . Ότι όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνει κανείς εστιάζοντας στο σώμα  αυτό μπορεί πραγματικά να ενισχύσει το νησιωτικό φλοιό και κάπως να ενισχύσει όλη τη συναισθηματική ένταση».

β) Μια συζήτηση podcast, με τίτλο: The Risks of Meditation / Τα Ρίσκα του Διαλογισμού, στην οποία ο David Treleaven μιλά με τον Willoughby Britton, Ph.D. και Jared Lindahl, Ph.D., οι οποίοι θεωρούνται ειδικοί στη μελέτη των δυσκολιών που συναντούν συχνά οι άνθρωποι με τον διαλογισμό, καθώς και των παραγόντων που συμβάλλουν σε αυτές τις εμπειρίες. Είναι οι συν-συγγραφείς της μελέτης Varieties of Contemplative Experience (VCE) [δείτε παρακάτω]—μια έρευνα ορόσημο για τη φύση των δυσκολιών που σχετίζονται με τον διαλογισμό, συμπεριλαμβανομένου του τραύματος: https://davidtreleaven.com/tsm-podcast-episode-willoughby-britton-jared-lindahl

γ) Οι Willoughby Britton και Jared Lindahl, συν-διευθυντές του Brown’s Clinical and Affective Neuroscience Laboratory (CLANlab), προτείνουν ότι «υπάρχει μια υπόθεση ότι ο διαλογισμός δεν έχει κινδύνους ή παρενέργειες. Ωστόσο, τα αρχαία εγχειρίδια διαλογισμού, οι επιστημονικές εκθέσεις και οι οδηγίες του προγράμματος ενσυνειδητότητας έχουν τεκμηριώσει τους πιθανούς κινδύνους του διαλογισμού, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων: της υπερευαισθησίας, της αϋπνίας, του άγχους, της διάσχισης, της επανεμφάνισης τραυματικών αναμνήσεων και της ψύχωσης. Έχουν διεξαγάγει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη σχετικά με τους κινδύνους και τις προκλήσεις του διαλογισμού, «The Varieties of Contemplative Experience», [https://www.cheetahhouse.org/vce], η οποία χρειάστηκε περισσότερο από μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί. Οι συνεντεύξεις με περισσότερους από 100 δασκάλους διαλογισμού και άτομα που εξασκούνται στο διαλογισμό απέδωσαν 59 κατηγορίες προκλήσεων που σχετίζονται με το διαλογισμό και 26 παράγοντες που καθορίζουν αν αυτές οι εμπειρίες θα είναι ήπιες και φευγαλέες ή μακροχρόνιες και με σοβαρότερες επιπτώσεις.

δ) Μια λίστα με την χρωματική ποικιλία των πιθανών συμπτωμάτων στη διεύθυνση:  https://www.cheetahhouse.org/symptoms-

ε) Μία δημοσίευση της μελέτης VCE με τίτλο: I Have This Feeling of Not Really Being Here: Buddhist Meditation and Changes in Sense of Self / Έχω την αίσθηση ότι δεν είμαι πραγματικά εδώ: Διαλογισμός και αλλαγές στην αίσθηση του εαυτού από τους Jared R. Lindahl, Willoughby B. Britton Δημοσιεύθηκε το 2019 στη διεύθυνση: https://www.imprint.co.uk/wp-content/uploads/2021/03/Lindahl_Open_Access.pdf‘

Η μετάφραση θα ολοκληρωθεί σύντομα

In the abstract Lidahl and Britton write that a  change in sense of self is an outcome commonly associated with Buddhist meditation; however, the sense of self is construed in multiple ways, and which changes in self-related processing are expected, intended, or possible through meditation is not well understood. They report that in a qualitative study of meditation-related challenges, six discrete changes in sense of self were reported by meditators: change in narrative self, loss of sense of ownership, loss of sense of agency, change in sense of embodiment, change in self–other or self–world boundaries, and loss of sense of basic self, and that these changes in sense of self could be transient or enduring, positive or distressing, enhancing or impairing. Additionally, the changes were given varied appraisals, ranging from insights associated with Buddhist doctrines to psychopathologies such as depersonalization. The more global changes in sense of self were associated with higher levels of impairment, and also, the results have implications for both Buddhist meditation and mindfulness-based interventions.

Britton and Lidahl conclude: “Future research based upon the VCE data set will aim to account for the different appraisals of changes in sense of self by attending to the criteria teachers and practitioners alike use to differentiate challenging normative experiences that are a ‘part of the path’ from concerning signs of psychopathology. In addition, future publications will offer neurobiological hypotheses concerning how meditation affects different senses of self. Following Britton (2019), this approach will offer an integrated model that accounts for both the positive, beneficial effects that come from the attenuation of certain self-related processes under certain circumstances, as well as, the negative, impairing effects that come when such processes continue beyond optimal conditions

f) An article with the title: Awakening is not a metaphor: the effects of Buddhist meditation practices on basic wakefulness, by Willoughby B. Britton, Jared R. Lindahl, B. Rael Cahn, Jake H. Davis, and Roberta E. Goldman. [https://www.researchgate.net/publicatio/259488757_Awakening_is_not_a_metaphor_The_effects_of_Buddhist_meditation_practices_on_basic_wakefulness]

In this paper it is supported that Buddhist meditation practices have become a topic of widespread interest in both science and medicine, and that traditional formulations describe meditation as a state of relaxed alertness that must guard against both excessive hyper-arousal (restlessness) and excessive hypo-arousal (drowsiness, sleep).  However, modern applications of meditation have emphasized the hypo-arousing and relaxing effects without as much emphasis on the arousing or alertness-promoting effects. The purpose of this review was to provide evidence, by drawing from both scientific studies and Buddhist textual sources, of meditation’s arousing or wake-promoting effects in an attempt to counterbalance the common modern characterization of meditation as a relaxation technique that promotes hypo-arousal and sleep. Their findings suggest that these practices may promote greater wakefulness and lower sleep propensity, especially as practice progresses.

g) An article in Psychology Today entitled, Mindfulness Has Benefits and Risks, at: https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-athletes-way/202105/new-research-focuses-the-harmfulness-mindfulness

Extract from the article:

“Britton makes an analogy between mindfulness and aspirin. Just as aspirin is a medicine-cabinet staple that can be pain-relieving and potentially life-saving in some situations, it can also cause heartburn, stomach cramps, and even gastrointestinal bleeding in some individuals. Therefore, having evidence-based knowledge of aspirin’s benefits and risks makes it easier to avoid its adverse side effects. Well-informed doctors and practitioners can make safe and effective dosage recommendations when prescribing aspirin to specific patients. Expanding on this aspirin metaphor, Britton said: “That’s where we need to get with mindfulness, too. Our study is an attempt to bring harms monitoring up to the standards of other treatments so that providers can identify events that require monitoring and intervention in order to maximize the safety and efficacy of mindfulness-based meditation.

h) An article entitled: Adverse Meditation Experiences: Navigating Buddhist and Secular Frameworks for Addressing them (2018) by Jane Compson

In the abstract Compson writes that the intent of the article is to stimulate a conversation and encourage an interdisciplinary dialogue  between secular and Buddhist camps around the notion of  adverse psychological experiences that can occur in the context of meditation practice and training,  in both a day-to-day practice or in the context of a residential and intensive retreat. She writes that depending on the context, there may be significant variations in accounts of both how to make sense and of how to manage such experiences. She also claims that there is accumulating research data that suggests that people can experience adverse effects and that this distress can be momentary or lasting and with long-term ramifications.  These experiences can occur in both religious and non religious settings like mindfulness-based interventions contexts. At some point she refers to the map of the four stages of insight that could provide guidance and support, but which is not available in all contexts, which she considers unethical, “particularly when the process of meditative insight occurs whether one is practicing in a Buddhist framework or not.“ I think this also robs people of choice because not all will want to take up this path, especially; if they have signed up for something else.  She further writes: “The stage of meditation is significant in predicting the likelihood of distress. Epstein and Lieff (1981) identified two phases of meditation practice where difficulties seemed more likely to be encountered.

i) An extract from an interesting chapter by Evan Thompson in relation to the need for science to investigate mindfulness related practices from a cognitive ecology perspective, which you can read at:   file:///C:/Users/User/Downloads/Looping%20Effects%20and%20the%20Cognitive%20Science%20of%20Mindfulness%20Meditation.pdf

“In summary, from an enactive perspective, science needs to move from investigating mindfulness-related practices from a neurocognitive perspective to investigating them from a cognitive ecology perspective, and it needs to move from investigating cognitive mechanisms in meditation practice to investigating culturally orchestrated cognitive skills in meditation practice. At stake is nothing less than leaving behind the misguided idea that mindfulness is in the head. This effort should also include a reflexive understanding of scientific experimentation as itself a cultural practice……….  every cognitive neuroscience study of meditation employs cultural practices in a richly structured, cultural context. Given that cultural practices orchestrate cognitive capacities in order to produce cognitive outcomes, attributing the observed cognitive outcomes in a neuroimaging study of meditation solely to the brains of the participants is unwarranted (Hutchins 2008, 2012).”

Τέλος, θα ολοκληρώσω την ανάρτηση με κάτι διαφορετικό, ένα ποίημα της Louise Gluck που μετέφρασα πρόσφατα.

Νόστος

Στην αυλή ήταν μια μηλιά-
αυτό θα ήταν πριν
σαράντα χρόνια- πίσω της,
μόνο άγρια λιβάδια. Σωροί
από κρόκο στο υγρό γρασίδι.
Στάθηκα στο παράθυρο:
τέλη Απρίλη. Ανοιξιάτικα
λουλούδια στην αυλή του γείτονα.
Πόσες φορές, αλήθεια, άνθισε το δέντρο
στα γενέθλιά μου,
τη μέρα εκείνη ακριβώς, ούτε
πιο πριν, ούτε μετά; Το αμετάβλητο
αντίβαρο στην αλλαγή, την μετεξέλιξη.
Η εικόνα αντίβαρο
στο ανυποχώρητο της γης. Τι
ξέρω εγώ γιʼ αυτό εδώ το μέρος,
τον ρόλο που το δέντρο είχε για δεκαετίες
τον πήρε ένα μπονσάι, φωνές
που έρχονται απʼ τα γήπεδα του τέννις-
Λιβάδια. Άρωμα από ψηλό χορτάρι, φρεσκοκουρεμένο.
Τι να περιμένεις από μια λυρική ποιήτρια.
Κοιτάζουμε τον κόσμο μια φορά, στα παιδικά μας χρόνια.
Όλα  τα’ άλλα είναι ανάμνηση.