Ιστορίες τραύματος, συμπεριφορισμός και συμβολισμός στην τέχνη (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

Ο Ivan Pavlov έδειξε ότι η κλασική εξάρτηση εφαρμόζεται σε ζώα. Σε ένα διάσημο, αν και ηθικά αμφιλεγόμενο πείραμα, οι John Watson και Rayner (1920) έδειξαν ότι εφαρμόζεται και στον άνθρωπο.  Επίσης, έδειξαν ότι η κλασική εξάρτηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη ή επιθυμητή αντίδραση σε κάποιο ουδέτερο ερέθισμα, αλλά και ένα παράλογο φόβο, μια φοβία. Ο μικρός Albert δεν φοβόταν τα ποντίκια. Δεν φοβόταν αυτό το ουδέτερο ερέθισμα. Ωστόσο, ο μικρός Albert φοβόταν τους δυνατούς θορύβους. Ενώ λοιπόν ο 11 μηνών Albert έπαιζε ευτυχισμένος με τον λευκό ποντικό του ο Watson χτύπησε μια χαλύβδινη ράβδο μ’ ένα σφυρί και προκάλεσε ένα δυνατό δυσάρεστο θόρυβο. Αυτό έγινε επανειλημμένα κατά τις επόμενες εβδομάδες. Κάθε φορά ο μικρός Albert εμφάνιζε σημάδια φόβου και ξεσπούσε σε κλάματα. Τελικά, αρκούσε ο μικρός Albert να δει μόνο τον ποντικό για να δείξει φόβο και να αρχίσει να κλαίει. Είχε μάθει να φοβάται τα ποντίκια.