More poetry……. and remembering as a political action ………..

A) The Old Walls by Zoe Skoulding

The wall is who we are and they are not and
farther in the boundaries collapse in a rush of
security as cells multiply and break through stone
translucent grit cracks the skin open to the elements
we go down through layers and this is history
a low door at the foot of the walls opens into starry
arches articulate as loin bones the slender joints
lithe as a voice disappearing from behind the
words behind the walls where water moves
against deep tones of trees that cloud the air
behind the smell of wet earth the voice leaves
the shape of itself and the footprints of walkers
trace the shell of the city its dead words
we crawled out of our words tender like snails
and the new city grows from the loins of the old
as lichen spreads in acid maps invading and
retreating the city runs along fingers runs along
roads and wires and into fields and the sightlines
run back to the city in wires and the walls
keep nothing out and the nothing beyond as a cloud
of eyes moves through the streets and falls like rain

B) ‘Left Holding the Baby: Remembering and Forgetting the Magdalene Laundry’ (2009)

http://www.magdalenelaundrylimerick.com/left_holding_the_baby.pdf

Μια ενδιαφέρουσα εργασία της Evelyn Elynn, η οποία αναφέρεται στη μνήμη και λήθη του συλλογικού τραύματος.

«Η ανάμνηση, ως πολιτική πράξη, είναι το θέμα του πρώτου μου κεφαλαίου. Αρχίζω με την εξέταση ορισμένων γενικών ζητημάτων που αφορούν στη μνήμη και στη λήθη του συλλογικού τραύματος. Χρησιμοποιώντας το Ολοκαύτωμα ως κύριο σημείο αναφοράς μου, θα εξετάσω τους λόγους για τους οποίους είναι σημαντικό να θυμόμαστε και τον σκοπό και την λειτουργία της συλλογικής λήθης. Μετά ακολουθεί μια εξερεύνηση των ψυχολογικών θεωριών σε σχέση με το τραύμα και την κακοποίηση. Αυτή η ενότητα εστιάζει σε φεμινιστικά κείμενα, δεδομένου ότι αυτά συνδέουν το θέμα  με τη δράση. Κλείνω αυτό το κεφάλαιο με την εξέταση ζητημάτων ηθικής και ευθυνών σε σχέση με την μνήμη του ψυχικού τραύματος, και αναλύω ποια θα μπορούσε να ήταν μια αποτελεσματική αντίδραση στην μαρτυρία του τραύματος» (Evelyn Elynn)

Γ) Αποσπάσματα από το βιβλίο της Judith Herman Trauma and Recovery: The Aftermath of Violence—From Domestic Abuse to Political Terror (Τραύμα και Ανάκαμψη: Η Συνέπειες της Βίας – Από την Ενδοοικογενειακή Βία έως στην Πολιτική Τρομοκρατία)

«Η άρνηση, η καταστολή αναμνήσεων και η διάσχιση λειτουργούν σε Κοινωνικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο»

«Η συνήθης αντίδραση στις θηριωδίες είναι να τις διώχνουμε από τη συνείδηση μας. Ορισμένες παραβιάσεις του κοινωνικού πλαισίου είναι (υπερβολικά) τρομερές για να τις προφέρει κανείς δυνατά: αυτό είναι το νόημα της λέξης ανείπωτες. Οι θηριωδίες, ωστόσο, αρνούνται να θαφτούν»

«Εκείνοι που επιχειρούν να περιγράψουν τις φρικαλεότητες στις οποίες έχουν γίνει μάρτυρες, ρισκάρουν την αξιοπιστία τους»

«Το να μιλήσει κανείς δημόσια για τις φρικαλεότητες που γνωρίζει είναι σαν να προσκαλεί τον στιγματισμό που βιώνουν τα θύματα»

«Είναι πολύ δελεαστικό να πάρει κανείς το μέρος του δράστη. Γιατί το μόνο που ζητά ο δράστης είναι οι μάρτυρες να μην κάνουν τίποτα. Κάνει έκκληση στην γενικότερη μας επιθυμία να μην βλέπουμε, να μην ακούμε και να μην μιλάμε για οτιδήποτε κακό. Το θύμα, αντίθετα, ζητά από τον μάρτυρα (the bystander) να μοιραστεί το βάρος του πόνου. Το θύμα απαιτεί δράση, δέσμευση, και μνήμη»