‘Every word I say has chains round its ankles; every thought I think is weighted with heavy weights. Since I was born, hasn’t every word I’ve said, every thought I’ve thought, everything I’ve done, been tied up, weighted, chained?’ Jean Rhys
Making sense of the senseless pain
‘……… Η εμπειρία της επούλωσης είναι μια συνεχής διαδικασία βαθύτερης κατανόησης, αυτό-ανακάλυψης και συνειδητοποίησης, και φαίνεται ότι οι επιζώντες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εργαστούν προς την κατεύθυνση της κατανόησης, ανάπτυξης και υπέρβασης, λόγω της ίδιας της φύσης των τραυμάτων συνήθως και επειδή δεν υπάρχει κανένα εύκολο γιατρικό για ότι συχνά έχει επιδράσει πάνω τους με τέτοια βία και δύναμη. Καθώς γράφει και η C.Wisechild (2002) «η επούλωση αποτελεί μια ζωή καθαρισμού και συρραφής πληγών με τα νήματα της δημιουργικής κατανόησης ». Επιπλέον, η θυματοποίηση δεν έχει να κάνει με την προσωπική αξία τουςς, διότι δεν πρόκειται για την εγγενή αξία τους ως ανθρώπινα όντα – είναι κάτι που τους συνέβη, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους – και δεν προσδιορίζει το σύνολο της ταυτότητάς τους. Αφορά πάνω απ ‘όλα, τον δράστη, και αντανακλά τον κατακερματισμό, την συναισθηματική νέκρα, την σκληρότητα, το συμφέρον και έλλειψη αξιών, τις προκαταλήψεις, τα ανεπίλυτα ζητήματα και προβλήματα, που συχνά ενισχύονται ή υποστηρίζονται από κοινωνικές πρακτικές και δυναμικές- και δεν έχει σχέση με την αξία του θύματος. Στη διάρκεια του ταξιδιού της επούλωσης και αποκατάστασης οι επιζώντες σταδιακά θα αντιληφθούν και θα κατανοήσουν βαθύτερα δυναμικές, όπως σχέσεις εξουσίας, την αδυναμία και την ευπάθεια των τραυματισμένων παιδιών και ατόμων, κι επίσης, σε κάποιο σημείο αυτής της διαδρομής, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τελικά έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν κάτω από αφόρητες και απίθανες συνθήκες και δεν είναι υπεύθυνοι για τις συμπεριφορές και τις επιλογές των άλλων. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας μαθαίνει κανείς να αξιοποιεί τις πηγές από τις οποίες άντλησε δύναμη, και επιβίωσε και κατόρθωσε να φθάσει έως το παρόν. Επιπλέον, η L. Sanford (2006) δηλώνει ότι « οι επιζώντες έχουν πάρει μαθήματα από το τραύμα τους και έχουν αναπτύξει ευαισθησίες και δεξιότητες που ένα μη τραυματισμένο άτομο πιθανόν να μην έχει » και η Beverly Engel (1989) γράφει ότι οι επιζώντες θα πρέπει να αναγνωρίσουν στον εαυτό τους ότι είναι από τους λίγους γενναίους που είχαν το θάρρος να ξεκινήσουν το ταξίδι και την αποφασιστικότητα να συνεχίσουν όταν ο πόνος ήταν αφόρητος (1987). Συμπερασματικά, η εξερεύνηση της ιστορίας μας και η επούλωση αποτελούν δώρο αγάπης τόσο στους εαυτούς μας όσο και στον κόσμο. Οι επιζώντες έχοντας δει τη σκιά και το φως της ανθρωπότητας, την ανθρώπινη δυνατότητα μας να δημιουργούμε έναν παράδεισο αλλά και μια κόλαση σε αυτόν τον πλανήτη και την ικανότητα μας για τις πιο θαρραλέες ενέργειες επιβεβαίωσης της ζωής, καθώς και για τις πιο σκληρές και καταστροφικές πράξεις, συχνά κατανοούν ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε και να ευδοκιμήσουμε είναι μέσω του σεβασμού του εαυτού μας και των άλλων και μέσω της προστασίας των παιδιών μας και του πλανήτη μας, τον οποίο τόσο συχνά λεηλατούμε και κακοποιούμε. Η Judy Herman γράφει ότι « Η άποψη ενός επιζώντος για την ζωή μπορεί να είναι τραγική, αλλά και για τον ίδιο λόγο έχει μάθει να αγαπάει το γέλιο. Έχει μια σαφή αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. Αφού συνάντησε το κακό, ξέρει πώς να προσκολλάται στο καλό. Αφού αντιμετώπισε τον φόβο του θανάτου ξέρει πώς να γιορτάσει τη ζωή» (1987)’. ………..
(σύντομο απόσπασμα, 2012, Τόνια Αλεξανδρή)
