‘Kαι όταν μιλάμε φοβόμαστε
ότι τα λόγια μας δεν θα ακουστούν
ότι δεν θα είναι ευπρόσδεκτα
αλλά όταν είμαστε σιωπηλοί
και πάλι φοβόμαστε
Γι ‘αυτό είναι καλύτερα να μιλήσουμε
και να θυμόμαστε
ότι ποτέ δεν ήταν γραφτό μας να επιβιώσουμε’

(ποίημα της Audre Lorde)

Πέρασα την παιδική μου ηλικία στην Αυστραλία και στη συνέχεια έζησα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Είμαι παντρεμένη και μητέρα και αυτή τη στιγμή ζω στη Σύρο και την Αθήνα. Έχω πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο του Πειραιά (ΑΒΣΠ), έχω κάνει σπουδές ψυχολογίας στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Αγγλίας και επιπλέον έχω παρακολουθήσει ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Κλινική-Συμβουλευτική Ψυχολογία στην Αθήνα. Εργάστηκα ως καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας για 24 χρόνια και πιο πρόσφατα εργάστηκα ως σύμβουλος απασχόλησης*. Το 2009 επιμελήθηκα μια έκθεση φωτογραφίας με τίτλο Τα Αόρατα Παιδιά ** στο Βιομηχανικό Μουσείο της Ερμούπολης  και το 2007 εξέδωσα το Let me be, το βιβλίο που μπορεί κανείς να ξεφυλλίσει στην ιστοσελίδα μου και το οποίο περιλαμβάνει σχέδια που είχα φτιάξει ως μέρος της αρχικής επεξεργασίας ιδιαίτερα οδυνηρών αναμνήσεων και συναισθημάτων. Το 2012 ξεκίνησα να δημιουργώ αφίσες, χρησιμοποιώντας σχέδια, ζωγραφιές και κολάζ, τις οποίες στη συνέχεια εξέθεσα στους τοίχους των δρόμων και τοπικά αλλά και σε άλλα μέρη. Όλη η δουλειά μου καθρεφτίζει τις εμπειρίες μου, τον αγώνα και τις μάχες μου κατά της κακοποίησης και της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά επίσης και τις γνώσεις και την διορατικότητα που αποκτώ συνεχώς όσον αφορά στο τραύμα και την επούλωση του. Στις αρχές του 2014 ξεκίνησα μια σειρά καινούργιων σχεδίων*** που αποτελούν επανεπεξεργασία υλικού και του βιβλίου Let me be. Αυτά τα καινούργια σχέδια τα ανεβάζω σε αυτήν την ιστοσελίδα καθώς τα ολοκληρώνω. Αυτή η πιο άμεση έκθεση των σχεδίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα μου και το ταξίδι μου προς την επούλωση και αποκατάσταση. Τόσο η έκδοση του βιβλίου, όσο και η δημιουργία της ιστοσελίδας και η έκθεση αφισών έχουν φέρει συνεχείς και σοβαρές παρενοχλήσεις και παραπέρα θυματοποίηση, αλλά για μένα όπως και για τόσους άλλους επιζήσαντες το σπάσιμο της σιωπής είναι αναπόφευκτα η μόνη επιλογή προς την ασφάλεια και την ενδυνάμωση διότι η μυστικότητα και η σιωπή επιτρέπουν και ενθαρρύνουν την διάπραξη όλων των ειδών κακοποίησης και την παραβίαση ανθρωπίνων ελευθεριών και ορίων. Η Valerie Sinason γράφει ‘εκδώστε και σωθείτε’ (cited in Epstein, Schwartz & Wingfield Schwartz, 2011), και ο Mike Lew δηλώνει, ‘η μυστικότητα είναι το τσιμέντο που κρατά την κακοποίηση στη θέση της’ (Victims No Longer, 2004).

* http://cyclades24.gr/index.php/component/k2/item/7976-katagelia-apo-th-symvoulo-apasxolhsh

**        

***