Αλλοτρίωση Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί
«Αν θέλετε να καταπιέσετε τους ανθρώπους, περιορίστε την αίσθηση του δυνατού…» Rick Hanson
«Η καλοσύνη, η θυσία και το «τζεν» που συνθέτουν υγιείς κοινότητες έχουν τις ρίζες τους σε μια δέσμη νεύρων που παράγει συμπεριφορές φροντίδας για πάνω από 100 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης των θηλαστικών». Dacher Keltner
«Η κοινωνία μας αρνείται την αυτονομία και το νόημα…» Gabor Mate
«Στο βαθμό που η αλλοτρίωση κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από αυτό που έπρεπε να είναι και στο βαθμό που η συμπεριφορά του ανθρώπου είναι επιβεβλημένη…… αυτός ο αλλοτριωμένος άνθρωπος γίνεται αντικείμενο, ένα απλό πράγμα γι’ αυτόν που επιβάλλει την αλλοτρίωση….» (Κάρλος Καστίγια Ντελ Πίνο, Η Αλλοτρίωση της Γυναίκας, 1978, Εκδόσεις Οδυσσέας)
Στην σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνω τον τρίτο πίνακα και μέρος μιας σειράς που δουλεύω αυτό το καλοκαίρι, καθώς και συνδέσμους για podcast / ομιλίες – πολλές ιδέες και τροφή για σκέψη.
Το πρώτο podcast: https://www.rickhanson.net/being–well–podcast–rediscovering–your–true–self–parentification–and–the–gifted–child/, έχει τίτλο Rediscovering Your True Self: Parentification and the “Gifted Child”/ Ανακαλύπτοντας ξανά τον αληθινό σου εαυτό: Γονεοποίηση του παιδιού και το «Χαρισματικό Παιδί». Ο Δρ Rick Hanson και ο γιος του Forrest Hanson συζητούν θέματα σχετικά με το πολύτιμο και κλασικό βιβλίο της Alice Miller, The Drama of the Gifted Child (Το Δράμα του Προικισμένου Παιδιού), το οποίο διαβάσα ξανά μετά από πολλά χρόνια λίγες μέρες πριν ακούσω το σχετικό podcast. Μάλλον θα επανέλθω στο βιβλίο σε επόμενη ανάρτηση, εκτός κι αν προκύψει κάποια άλλη ιδέα ή θέμα. Πολλά θέματα θίγονται σε αυτό το podcast. Ο Forrest ξεκινά λέγοντας ότι «όταν ένα παιδί είναι ιδιαίτερα συναισθηματικά ευφυές κι ένας γονέας είναι ιδιαίτερα ευάλωτος συναισθηματικά, μπορεί να συμβεί μια αντιστροφή της τυπικής σχέσης όπου το παιδί αφοσιώνεται στην κάλυψη των αναγκών του γονέα και όχι το αντίστροφο», με άλλα λόγια μπορεί να λάβει χώρα μια διαδικασία που ονομάζεται γονεοποίηση, και η οποία συχνά μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά να χάσουν την επαφή με τις δικές τους επιθυμίες κι ανάγκες και τον αυθεντικό εαυτό τους και σε συναισθήματα αναξιότητας και αυτο-αποξένωσης στην ενήλικη ζωή. Σε αυτό το επεισόδιο ο Rick και o Forrest Hanson εξερευνούν πώς μπορούμε να επουλωθούμε από τις επιπτώσεις αυτών των δύσκολων μεν αλλά σχετικά συνηθισμένων πρώιμων εμπειριών και να ανακαλύψουμε ξανά ποιοι είμαστε πραγματικά. Αγγίζουν θέματα όπως: αυτοπροσδιορισμός έναντι ορισμού του εαυτού μέσω μιας σχέσης / ων, διαγενεακά μοτίβα, συσσώρευση λεπτών μορφών γονεοποίησης με την πάροδο του χρόνου, πιο υγιείς και λιγότερο υγιείς δυναμικές αγάπης, φιλοδοξίας και εξουσίας στα στυλ ανατροφής, την ανάγκη να αφήσουμε τις εξιδανικευμένες εκδοχές της παιδικής μας ηλικίας και να δημιουργήσουμε μια πιο συνεκτική και πιο ρεαλιστική αφήγηση, και το πένθος ως μια διαδικασία που διευκολύνει την ελευθερία και την ανάκτηση της αληθινής μας φύσης.
Στο δεύτερο podcast (https://resources.soundstrue.com/transcript/awe-and-a-meaningful-life/) ο Δρ Dacher Keltner (καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, ιδρυτικός διευθυντής του Greater Good Science Center και συγγραφέας) και η Tami Simon μιλούν για την εξερεύνηση των προκοινωνικών συναισθημάτων όπως: δέος, ευγνωμοσύνη, ενσυναίσθηση, συμπόνια και άλλα, και πώς συνδέονται με την ικανότητά μας να ζούμε μια ζωή με νόημα. Μιλούν για τη μελέτη των συναισθημάτων του Κάρολου Δαρβίνου και πώς η «επιβίωση του πιο καλού -ευγενικού» μπορεί να είναι πιο αληθινή από την «επιβίωση του πιο δυνατού», για το ένστικτο της συμπάθειας, τη σύνδεση μεταξύ συναισθημάτων, την ηθική και την εξουσία, την ανάγκη να κάνουμε την καλοσύνη βασική μας αρχή, η οποία παρεμπιπτόντως είναι η βασική αρχή σε όλους τους πολιτισμούς. Μιλούν επίσης για τους «vagal superstars» και την πρακτική της συμπόνιας. την ανάγκη να τεθούν υγιή όρια προκειμένου να αποφευχθεί δυσφορία ή εξάντληση από την υπερβολική ενσυναίσθηση, την δημιουργία θετικών αλλαγών στο σύστημα υγείας και περίθαλψης και την επιλογή προ-κοινωνικών συναισθημάτων σε στρεσογόνες καταστάσεις και δύσκολα και σκληρά περιβάλλοντα, όπως τα νοσοκομεία, για παράδειγμα. Σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο οι πάροχοι υγείας μπορούν να αντιμετωπίσουν την ενσυναίσθηση, ο Keltner λέει ότι πρέπει να προσέχουν την υπερβολική γνήσια ενσυναίσθηση, να θυμούνται τους λόγους που βρίσκονται εκεί, να ονομάζουν το συναίσθημα, να το διαχωρίζουν και να βρίσκουν βούληση σε αυτή την επίγνωση. Προσθέτει επίσης ότι «οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης έχουν τεράστια δύναμη. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούν, αλλά διαμορφώνουν τη ζωή πολλών ανθρώπων. Πρέπει να θυμόμαστε ποιες είναι οι ανησυχίες του άλλου ατόμου, ποιες είναι οι δικές μας και πώς μπορούμε να νοιαζόμαστε για αυτές τις ανησυχίες και να αρχίσουμε να προσέχουμε αυτά τα όρια». Επικεντρώνονται επίσης στην εμπειρία και την επιστήμη του δέους, που φαίνεται να είναι καλό για το σώμα, μειώνει τη φλεγμονή, ανεβάζει τον τόνο του πνευμονογαστρικού, μειώνει την ενεργοποίηση της αμυγδαλής, «δίνει μυς στη σκέψη μας, μας κάνει πιο ενδελεχείς και πιο ολιστικούς στη σκέψη μας… ..και μας βοηθά να παίρνουμε την ευρύτερη εικόνα υπόψη μας, μειώνει τη νευρωτική γκρίνια, μας επιτρέπει να δούμε τη μεγαλύτερη δημιουργική εικόνα.»
Στην τρίτη ομιλία: https://www.youtube.com/watch?v=ajo3xkhTbfo ο Δρ Gabor Mate, γιατρός και συγγραφέας, βασιζόμενος στην επιστημονική έρευνα και την προσωπική εμπειρία δεκαετιών ως ασκούμενος ιατρός, συζητά το ρόλο που παίζουν το στρες, τα συναισθήματα και το περιβάλλον σε μια σειρά από ασθένειες και την αναποτελεσματικότητα της θεραπείας των συμπτωμάτων και των οργάνων του ασθενή χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ολόκληρο το άτομο και το περιβάλλον του.
Τέλος, στην τέταρτη ομιλία: https://www.youtube.com/watch?v=tef5_HK5Zlc ο Δρ Gabor Mate μιλά για το πώς έχουμε τώρα πολλές επιστημονικές αποδείξεις ότι οι αντιξοότητες της παιδικής ηλικίας μπορούν να δημιουργήσουν επιβλαβή επίπεδα στρες, ειδικά εάν το παιδί αφήνεται να διαχειρίζεται τις αντιδράσεις του σε αυτές τις αντιξοότητες χωρίς υποστηρικτικές συναισθηματικά αξιόπιστες σχέσεις. Ξεκινά με την έννοια της αλλοτρίωσης από τον εαυτό μας, τη δουλειά, τους άλλους και τη φύση. Εξερευνά το θέμα του τραύματος ως αποσύνδεση από τον εαυτό κι εξηγεί γιατί οι σχέσεις είναι κεντρικές για την πρόληψη και την αποκατάσταση του τραύματος. Ένα άλλο ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο γεγονός σε σχέση με αυτήν την ομιλία είναι ότι η Σκωτία βρίσκεται στη μέση ενός αυξανόμενου κινήματος που στοχεύει στην αύξηση της ευαισθητοποίησης του κοινού σχετικά με τις Δυσμενείς Εμπειρίες της Παιδικής Ηλικίας (ACEs). Το όραμά τους για ένα έθνος που έχει συνείδηση και γνώση των ACEs (ACE Aware Nation) και των επιπτώσεων τους, είναι ότι τα 5 εκατομμύρια πολίτες της Σκωτίας θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες προκειμένου να εξερευνήσουν τρόπους πρόληψης και θεραπείας των επιπτώσεων του παιδικού τραύματος. Θα μπορούσε αυτό να είναι ένα όραμα για όλες τις χώρες; Ο Gabor αναλύει επίσης τα διάφορα μοντέλα ασθένειας και εθισμού για να δείξει πώς μια πιο σύνθετη και ολιστική οπτική γωνία είναι περισσότερο θεμελιωμένη στην πραγματικότητα και πιο αποτελεσματική στην υποστήριξη της υγείας των ανθρώπων
