Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί

Τέχνη, το DSM, ψυχεδελική υποβοηθούμενη θεραπεία, υποκριτική, ψυχόδραμα και ασφάλεια

«Η αίσθηση βούλησης, το πόσο νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο, καθορίζεται από τη σχέση μας με το σώμα μας και τους ρυθμούς του. Για να βρούμε τη φωνή μας πρέπει να είμαστε μέσα στο σώμα μας – να μπορούμε να αναπνέουμε πλήρως και να έχουμε πρόσβαση στις εσωτερικές μας αισθήσεις. Η υποκριτική είναι μια εμπειρία χρησιμοποίησης του σώματός μας για να πάρουμε τη θέση μας στη ζωή». Bessel van der Kolk

«Ο Βούδας μάς ζητά να σταματήσουμε να παρασυρόμαστε αλόγιστα στη ζωή μας και αντ’ αυτού να δώσουμε προσεκτική προσοχή σε απλές αλήθειες που είναι παντού διαθέσιμες σε εμάς, και που φωνάζουν για τη διαρκή προσοχή μας που τους αξίζει». Απόσπασμα από το βιβλίο In the Buddha’s Words

«Οι συσσωρευμένοι κόμποι στο ύφασμα του σώματός μας, που προηγουμένως δεν είχαν εντοπιστεί, αρχίζουν να αποκαλύπτονται καθώς ανοίγουμε». Jack Kornfield

Στη σημερινή ανάρτηση συμπεριλαμβάνω μερικά ακόμη σχέδια και κάποιο υλικό και σκέψεις σχετικά με τις διάφορες θεραπευτικές διαδικασίες, δυο ασκήσεις  διαλογισμού ενσυνείδητης και δύο ενδιαφέροντα άρθρα.

1. Σε ένα πρόσφατο BEING WELL podcast, ο Forrest και ο Rick Hanson είχαν μια συνομιλία με τον Bessel van der Kolk, καθηγητή Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης και πρόεδρο του Ιδρύματος Έρευνας Τραύματος στη Μασαχουσέτη και συγγραφέα του The Body Keeps the Score / Το Σώμα Κρατά το Σκορ. βιβλίο με σημαντική επιρροή σε όλο τον κόσμο στον τομέα του τραύματος και της θεραπείας. Συζητούν πολλά θέματα όπως ο ρόλος που διαδραματίζουν η φαντασία, η δημιουργικότητα και το πολιτισμικό πλαίσιο στη θεραπεία και επούλωση του τραύματος. Μιλούν για την ανάγκη αντιμετώπισης του τραύματος στα κοινωνικά κινήματα και για τον τρόπο με τον οποίο το τραύμα και οι δυσμενείς εμπειρίες εμποδίζουν την ικανότητα δράσης και την βούληση, από πού ξεκινά αυτή η ικανότητα και τρόπους για να την επανακτήσουμε. Διερευνούν τον λόγο που εσωτερικεύουμε την κακοποίηση και τους κακοποιητικούς άλλους, κάτι που είναι μια φυσική και αναπόφευκτη διαδικασία απορρόφησης αυτών που οι άλλοι λένε ή κάνουν σε εμάς, ειδικά κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Αυτά τα μηνύματα που συχνά δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια εσωτερικεύονται ως περιοριστικές πεποιθήσεις και όταν αυτά συνδέονται με τραύμα και φόβο, εδραιώνονται ακόμη περισσότερο. Επίσης, εγκλωβιζόμαστε σε αμυντικούς μηχανισμούς και σε τρόπους αντίδρασης κατά τη διάρκεια τραυματικών γεγονότων. Αυτά κλειδώνονται στο σώμα μας. Ο τίτλος του βιβλίου του Bessel van der Kolk αποτυπώνει αυτήν την εμπειρία.

Δύο άλλα θέματα που συζητήθηκαν είναι τα πολλά προβληματικά ζητήματα που εμπεριέχει το DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών), η ανάγκη ενσωμάτωσης διαπροσωπικών διαδικασιών και εύρεσης νέων προσεγγίσεων διάγνωσης και θεραπείας, καθώς και η τρέχουσα κατάσταση της έρευνας ψυχεδελικής υποβοηθούμενης θεραπείας. Τα θετικά ευρήματα αυτών των ερευνών και τους πιθανούς κινδύνους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο πολιτικά φορτισμένο θέμα του DSM και τη κριτική που έχει δεχτεί και δέχεται για το γεγονός ότι οι ομάδες συμπτωμάτων που χαρακτηρίζονται ως διαταραχές δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένες, για το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν ορίσει αυτές τις διαταραχές και θεραπείες συνδέονται με φαρμακευτικές εταιρείες, το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνονται οι δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας και οι κοινωνικές συνθήκες. Η πιο πρόσφατη έκδοση του DSM παραδόξως δεν περιλαμβάνει την Σύνθετη μετά-τραυματική διαταραχή  / Complex PTSD ή την Αναπτυξιακή Διαταραχή Τραύματος.  Ως αποτέλεσμα, στην πράξη δίνονται στα παιδιά και στους έφηβους πολλές άλλες ετικέτες όπως: διαταραχή ελλειμματικός προσοχής / υπερκινητικότητας, διαταραχή συμπεριφοράς, εναντιωματική προκλητική διαταραχή, άγχος και διατροφικές διαταραχές, διαταραχή προσαρμογής, διαταραχή άγχους αποχωρισμού, και ούτω καθεξής. Η εστίαση είναι στις συμπεριφορές και στον έλεγχο αυτών των άλλοτε προσαρμοστικών και άλλοτε δυσπροσαρμοστικών συμπεριφορικών αντιδράσεων και σε συμπτώματα που συχνά εναλλάσσονται αλλά όχι στις βασικές αιτίες ή στο περιβάλλον.

Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι για την ψυχεδελική υποβοηθούμενη θεραπεία. Πρόσφατα ασχολήθηκα με υλικό που σχετίζεται με αυτό το είδος θεραπείας και την έρευνα που διεξάγεται αυτήν τη στιγμή, τις δυνατότητες αυτού του τομέα και τους πιθανούς κινδύνους. Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν μεγάλο καλό, έχουν επίσης τη δυνατότητα να προκαλέσουν και μεγάλο κακό. Τα ψυχεδελικά καταρρίπτουν τα όρια του εγώ μας, αποδομούν την εντελώς ξεχωριστή από τους άλλους, σταθερή και συχνά άκαμπτη αίσθηση του εαυτού που έχουμε. Προτείνεται ότι αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε νέες γνώσεις για τον εαυτό μας, το παρελθόν μας και τον κόσμο και μπορεί να μας βοηθήσει να αγκαλιάσουμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας και της ιστορίας μας, και επίσης να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε πρόσβαση στην έμφυτη θεραπευτική μας ικανότητα, εάν υποστηριχθούμε και βοηθηθούμε στην ενσωμάτωση της εμπειρίας και των πληροφοριών που προκύπτουν. Μια αίσθηση αγάπης για όλους και για όλα μπορεί να μας κατακλύσει καθώς και μια αίσθηση βαθιάς διασύνδεσης. Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε σε μια κατάσταση συναισθηματικού ανοίγματος και «χωρίς όρια», ο θεραπευτής ή ο οδηγός έχει τη δύναμη να μας θρυμματίσει και να παραβιάσει τα όριά μας. Σε αυτήν το πολύ ανοιχτή κατάσταση η δυνατότητα βούλησης ή συγκατάθεσης χάνεται, και ως εκ τούτου, μπορεί να συμβούν σοβαρές παραβιάσεις. Επίσης, μερικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν «άσχημα ταξίδια», να αντιμετωπίσουν συντριπτικές θαμμένες εμπειρίες ή /  και άλλα είδη βαθιών τραυμάτων που μπορεί να εκληφθούν ή να ερμηνευθούν ως πνευματικές / θρησκευτικές εμπειρίες.

Επομένως, είναι σημαντικό να υπάρχει ένα ασφαλές πλαίσιο με άτομα που διαθέτουν την τεχνογνωσία που μπορεί να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ενσωματώσουν και να κατανοήσουν την εμπειρία τους χωρίς να επιβάλλουν τις απόψεις και τις ερμηνείες τους. Υπάρχει ανάγκη για προ-συμπτωματικό έλεγχο / screening σχετικά με το ποιός  θα μπορούσε να ωφεληθεί από αυτή τη διαδικασία, για προετοιμασία, καθώς και στήριξη για να αφομοιωθεί  / ενσωματωθεί η εμπειρία μετά την ψυχεδελική συνεδρία, η οποία μπορεί να είναι μια πιο μακρόχρονη διαδικασία. Πάνω από όλα θα πρέπει να πραγματοποιείται σε ασφαλή περιβάλλοντα με μορφωμένους ή / και έμπειρους επαγγελματίες ή οδηγούς. Η ακεραιότητα και η αυτογνωσία καθώς και η διαφάνεια, η εμπειρία και η γνώση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις. Ένα γενικό περιβάλλον όπου υπάρχει σεβασμός και ενημέρωση σχετικά με το τραύμα θα μπορούσε να προστατεύσει όλους τους εμπλεκόμενους. Στις σημειώσεις του podcast ο Forrest αναφέρει μια εξέχουσα τεκμηριωμένη περίπτωση σοκαριστικής κατάχρησης εξουσίας που διαπράχθηκε από τους θεραπευτές της Meaghan Buisson (πρωταθλητρια με διεθνή μετάλλια) κατά τη διάρκεια μιας ερευνητικής δοκιμαστικής συνεδρίας.

Όπως συζητήθηκε και στο podcast, τα ψυχεδελικά μπορεί να μην είναι για όλους και όταν πρόκειται για θεραπευτικές παρεμβάσεις ένα μέγεθος δεν ταιριάζει σε όλους. Έχει προταθεί ότι το να «αφηνόμαστε από το εγώ» μας ίσως να είναι προνόμιο και μπορεί να μην είναι κατάλληλο για όλους ή σε όλες τις καταστάσεις και τα πλαίσια. Η προοπτική του «θανάτου του εγώ» ή της «διάλυσης του εγώ» μπορεί να μην είναι για εκείνους των οποίων η πολιτιστική ταυτότητα απειλείται, για παράδειγμα. Και φυσικά η ασφάλεια σε όλες τις διαφορετικές μορφές της δεν σχετίζεται μόνο με την ψυχεδελική υποβοηθούμενη θεραπεία, η συνηθισμένη κακή ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι επιβλαβής και διαφορετικά επίπεδα βλάβης μπορεί να προκληθούν σε όλα τα πλαίσια υγείας, εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Επιπλέον, η συζήτηση περιλαμβάνει εξερεύνηση των διαφόρων θεραπευτικών μεθόδων που είναι διαθέσιμες τώρα, και συγκεκριμένα, περιγράφουν πώς η κίνηση, η τέχνη και το θέατρο μπορούν να μας βοηθήσουν στην ανάκαμψη και στην ανάκτηση δύναμης, αποφασιστικότητας και ικανότητα δράσης. Στο βιβλίο του ο Bessel van der Kolk περιγράφει τη χρήση του ψυχοδράματος και της υποκριτικής και πως μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ξεπεράσουν το τραύμα κι επίσης να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους. Μιλάει για το πώς συνάντησε αρχικά το έργο του Bryan Doerries «The Theatre of War» / «Το Θέατρο του Πολέμου» και πώς κατάλαβε ότι το ψυχόδραμα και η υποκριτική θα μπορούσαν να είναι ευεργετικά στη θεραπεία τραυμάτων και στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και της πίστης στον εαυτό. Γράφει «Το ελληνικό δράμα μπορεί να χρησίμευε ως τελετουργική επανένταξη για τους βετεράνους των μαχών» και «Η υποκριτική είναι μια εμπειρία χρήσης του σώματός σου για να πάρεις τη θέση σου στη ζωή». Γράφει επίσης ότι πείστηκε για τις θεραπευτικές δυνατότητες του θεάτρου βλέποντας την ανάρρωση του μικρού γιου του από αυτό που ονομάζουμε «σύνδρομο χρόνιας κόπωσης».

Στο βιβλίο του μιλάει για την παρατήρηση και τη μελέτη τριών διαφορετικών προγραμμάτων  θεραπείας τραυματισμένων, θυμωμένων, φοβισμένων και ταλαιπωρημένων εφήβων ή αποτραβηγμένων, αλκοολικών,  εξουθενωμένων  βετεράνων μέσω του θεάτρου, που έχουν κάποιες κοινές θεμελιώδης αρχές: την αντιμετώπιση της οδυνηρής πραγματικότητας  της ζωής και του συμβολικού μετασχηματισμού μέσω της κοινοτικής δράσης. Ο B van der Kolk σημειώνει: «Οι τραυματισμένοι άνθρωποι φοβούνται να νιώσουν βαθιά. Φοβούνται να βιώσουν τα συναισθήματά τους, γιατί τα συναισθήματα οδηγούν σε απώλεια ελέγχου. Αντίθετα, το θέατρο σου επιτρέπει να ενσαρκώνεις συναισθήματα, να τους δίνεις φωνή, να συμμετέχεις ρυθμικά, να αναλαμβάνεις και να ενσαρκώνεις διαφορετικούς ρόλους….. Το θέατρο δίνει στους επιζώντες τραύματος την ευκαιρία να συνδεθούν μεταξύ τους βιώνοντας βαθιά την κοινή τους ανθρωπιά». Αναφερόμενος στα παιδιά και τους εφήβους γράφει: «Αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζουν τη δική τους μεταβατική περίοδο. πολλά είναι ελάχιστα εύγλωττα, και κάποια δυσκολεύονται να διαβάσουν…. Στην αρχή της διαδικασίας, πολλά από αυτά τα παιδιά μετά βίας μπορούν να πούνε μια ατάκα. Η πρόοδος είναι αργή, καθώς κάθε ηθοποιός εσωτερικεύει αργά τις λέξεις…. Η ιδέα είναι να εμπνεύσουμε τους ηθοποιούς να αισθανθούν τις αντιδράσεις τους στις λέξεις — και έτσι να ανακαλύψουν τον χαρακτήρα….. ….». Στόχος των θεατρικών προγραμμάτων είναι η συγκρότηση ομάδων μέσω της σύναψης βασικών συμφωνιών: ευθύνη, υπευθυνότητα, σεβασμός, εκφράσεις στοργής, να διδάξουν την αιτία και το αποτέλεσμα και να βοηθήσουν παιδιά και ενήλικες να συντονιστούν μεταξύ τους και να μάθουν να εμπιστεύονται ξανά. Γράφει ότι για τα παιδιά το να ενσαρκωθούν / embodied και να «αποκτήσουν γλώσσα» μπορεί να είναι μια διαδικασία που αλλάζει ζωές.

Ο Bessel van der Kolk αφιερώνει ένα κεφάλαιο στο βιβλίο του στο ψυχόδραμα, στο οποίο ένα άτομο κατά κάποια έννοια δραματοποιεί μια σχέση ίσως με μια πρώιμη φιγούρα προσκόλλησης ή μια δυσκολία στη ζωή του. Μας μιλά για την εκπαίδευσή του με τον Pesso και τη χρήση ταμπλό ή «δομών» / tableaus or “structures” του παρελθόντος των πρωταγωνιστών. Ο σκηνοθέτης-θεραπευτής και άλλα μέλη της ομάδας παρέχουν στους πρωταγωνιστές την υποστήριξη που χρειάζονται για να εμβαθύνουν σε οτιδήποτε πονάει. Οι συμμετέχοντες της ομάδας καλούνται να παίξουν τους ρόλους σημαντικών ανθρώπων στη ζωή των πρωταγωνιστών, όπως γονείς, άλλα μέλη της οικογένειας κ.λπ. Με αυτόν τον τρόπο ο εσωτερικός κόσμος κάποιου παίρνει μορφή σε έναν τρισδιάστατο χώρο. Στη συνέχεια, τα μέλη της ομάδας παίζουν τον ιδανικό, επιθυμητό γονέα ή άλλη φιγούρα εξουσίας, παρέχοντας την υποστήριξη και βλέποντας αυτό που έλειπε, δημιουργώντας άλλες δυνατότητες και επούλωση.

Ο B. van der Kolk εξηγεί ότι η προβολή του εσωτερικού σας κόσμου στον τρισδιάστατο χώρο μιας δομής δίνει τη δυνατότητα να δούμε τι συμβαίνει στο θέατρο του μυαλού και δίνει μια πιο ξεκάθαρη οπτική για τις αντιδράσεις μας σε ανθρώπους και γεγονότα στο παρελθόν. Καθώς τοποθετούμε άτομα placeholders (άτομα ή αντικείμενα όπως έπιπλα) στη θέση των σημαντικών ανθρώπων στη ζωή σας, μπορεί να συναντήσουμε μνήμες, σκέψεις και συναισθήματα του παρελθόντος που ανασύρονται και στη συνέχεια μετακινώντας τα κομμάτια στην εξωτερική σκακιέρα που δημιουργήσαμε. αποκτάμε γνώσεις και δημιουργούμε διαφορετικές καταλήξεις. Γράφει: «Οι δομές δεν διαγράφουν τις κακές αναμνήσεις, ούτε καν τις εξουδετερώνουν όπως κάνει το EMDR. Αντίθετα, μια δομή προσφέρει νέες επιλογές – μια εναλλακτική μνήμη στην οποία ικανοποιούνται οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες σας και εκπληρώνονται οι επιθυμίες σας για αγάπη και προστασία».

2.Δύο ασκήσεις διαλογισμού

Μια πιο μακροσκελής άσκηση σάρωσης σώματος / body scan [https: //www.youtube.com/watch?v=AmZdRE83tVU] εμποτισμένη με συμπόνια και ευγνωμοσύνη από τον Chris Germer, PHD, ο οποίος είναι κλινικός ψυχολόγος, δάσκαλος ενσυνειδητότητας και συμπόνιας και συγγραφέας που μαζί με την Kristin Neff, έχουν δημιουργήσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα: Mindful Self-Compassion / Ενσυνείδητη Συμπόνια για τον Εαυτό

Η άσκηση The Wheel of Awareness / Ο Τροχός της Επίγνωσης, που επίσης περιλαμβάνει μια σύντομη σάρωση σώματος, από τον Dr Dan Siegel, Ένα μέρος όπου μπορείτε να ακούσετε την καθοδηγούμενη άσκηση είναι στον ιστότοπό του στη διεύθυνση: https://drdansiegel.com/wheel-of-awareness. Υπάρχουν μεγαλύτερες και συντομότερες εκδοχές. Έχω γράψει για αυτήν την πρακτική σε προηγούμενες αναρτήσεις, αν κάποιος θέλει να διαβάσει περισσότερα. Ο Dan Siegel γράφει ότι ο τροχός της επίγνωσης είναι μια οπτική μεταφορά για την ενοποίηση της συνείδησης καθώς με την άσκηση διαφοροποιούμε αυτά που γνωρίζουμε / αντιλαμβανόμαστε, από την ανθρώπινη ικανότητα μας να γνωρίζουμε / να αντιλαμβανόμαστε, και μετά τα ενώνουμε με την προσοχή μας. Επίσης, υπάρχει ένα ενδιαφέρον κομμάτι στη μεγαλύτερη άσκηση όπου σχεδόν πάντα βιώνουμε ένα σύντομο συναισθηματικό άνοιγμα, ένα βαθύ αίσθημα αγάπης, χαράς, ελευθερίας…

• 3.Τέλος, για όσους ενδιαφέρονται κι έχουν διάθεση για διάβασμα (στα Αγγλικά), παραθέτω τους συνδέσμους δύο άρθρων σχετικά με τα ψυχεδελικά, την κοινωνικοποίηση των παραισθήσεων, τη ζωγραφική της Βόρειας Αναγέννησης, τη φωτιά του Αγίου Αντωνίου ή εργοτισμό, μια ασθένεια που μοιάζει με τη βουβωνική πανώλη, που προκαλείται από την κατανάλωση τροφής που επηρεάζεται από έναν μύκητα, το ερυσιβώτιο. έναν τοξικό μύκητα που προσβάλλει τους κόκκους της σίκαλης, συχνά με οδυνηρές συνέπειες.

α) Ένα ερευνητικό άρθρο: Η κοινωνικοποίηση των ψευδαισθήσεων: Πολιτισμικές προτεραιότητες, κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και παράγοντες που αφορούν τα πλαίσια στη χρήση ψυχεδελικών από τον David Dupuis [https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/1363461521103638].

Ο Dupuis διακρίνει δύο επίπεδα κοινωνικοποίησης των παραισθήσεων.Υποστηρίζει ότι το πολιτισμικό υπόβαθρο και οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις οργανώνουν τη σχέση τόσο με την παραισθησιογόνο εμπειρία όσο και με το περιεχόμενό της.Λογίζει τα θεμέλια της κοινωνικοποίησης των παραισθήσεων, προτείνοντας παράγοντες όπως η εκπαίδευση της προσοχής, η κατηγοριοποίηση των αντιλήψεων και η διαμόρφωση των συναισθημάτων και των προσδοκιών.Ο Dupuis αναφέρει τον Claude Lévi-Strauss (1970, σελ. 13), ο οποίος πρότεινε να θεωρηθούν τα παραισθησιογόνα ως «εναύσματα και ενισχυτές ενός λανθάνοντος λόγου που ο κάθε πολιτισμός κρατά ως εφεδρεία και που τα ναρκωτικά μπορούν να επιτρέψουν ή να διευκολύνουν την επεξεργασία του».

β) Για όσους ενδιαφέρονται για την τέχνη ένα άρθρο σχετικά με τη ζωγραφική της Βόρειας Αναγέννησης, τον εργοτισμό ή αλλιώς τη φωτιά του Αγίου Αντωνίου και άλλα [https://hyperallergic.com/399385/how-renaissance-painting-smoldered-with-a-little-known-hallucinogen].

Αποσπάσματα από το άρθρο:

«Μια μυκητιασική λοίμωξη γνωστή ως εργοτισμός επηρέασε τη ζωγραφική της Βόρειας Αναγέννησης σε βαθμό που η πλειονότητα των καλλιτεχνικών ιδρυμάτων δεν έχουν ακόμη αντιμετωπίσει. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ο εργοτισμός ήταν γνωστός στην καθομιλουμένη ως Φωτιά του Αγίου Αντωνίου, που πήρε το όνομα της από τον πατέρα της ερήμου του τρίτου αιώνα που είχε παραισθησιακές κρίσεις….  Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ο εργοτισμός ήταν ένα φαντασμαγορικό γεγονός που αρχικά  ήταν δύσκολο να διακριθεί από τη βουβωνική πανώλη: εμφανιζόταν αρχικά ως ναυτία και αϋπνία, στη συνέχεια προκαλούσε αισθήσεις που έμοιαζαν σαν κάποιος να τυλίγεται στις φλόγες ενώ είχε παραισθήσεις για αρκετές ημέρες και συχνά κατέληγε με ακρωτηριασμό ενός ή περισσότερων άκρων λόγω γάγγραινας ή κατέληγε σε θάνατο. Η ασθένεια προκαλείτο με την κατάποση ερυσιβώδους μύκητα, ο οποίος εμφανίζεται στους κόκκους των δημητριακών όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες καλλιέργειας….. Η τελευταία γνωστή σοβαρή εστία σημειώθηκε στο γαλλικό χωριό Pont-Saint-Espirit το 1951….

Ορισμένοι ιστορικοί τέχνης, όπως η μελετήτρια του Bosch, Laurinda S. Dixon, έχουν υποστηρίξει για δεκαετίες ότι τα συμπτώματα του εργοτισμού επηρέασαν ζωγράφους όπως τον Jheronimus (γνωστός και ως Hieronymus) Bosch και τον Matthias Grünewald.  Εξετάζοντας περαιτέρω τις απεικονίσεις του Αγίου Αντωνίου – από τη μεσαιωνική λαϊκή τέχνη, μια πληθώρα έργων της Αναγέννησης, έως και μια σειρά από πίνακες σουρεαλιστών καλλιτεχνών, όπως ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου του 1945 του Max Ernst – αρχίζει να αναπτύσσεται ένα μοτίβο στο οποίο είναι σαφώς παρούσα μια μίμηση οπτικών παραισθήσεων που σχετίζονται με τον εργοτισμό. Για παράδειγμα, το μυθιστόρημα του Gustave Flaubert The Temptation of Saint Anthony / Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, περιέχει όχι μόνο παραισθήσεις που συμβαδίζουν με τις επιδράσεις των αλκαλοειδών της ερυσιβώδους, αλλά περιέχει επίσης στο αρχικό απόσπασμα του μυθιστορήματος ένα σαφές σύμβολο μιας γνωστής αιτίας ερυσιβώδους δηλητηρίασης: μια περιγραφή ενός καρβελιού μαύρου ψωμιού μέσα στην καμπίνα του ερημίτη αγίου…. Η Laurinda S. Dixon παρουσιάζει μερικά από τα πιο πειστικά στοιχεία μέχρι σήμερα που υποστηρίζουν ότι οι εικόνες του Bosch επηρεάστηκαν άμεσα από τη Φωτιά του Αγίου Αντωνίου.. Σ’ένα δοκίμιο (1984) με τίτλο “Bosch’s St. Anthony Triptych – An Apothecary’s Apotheosis”, η συγγραφέας βρίσκει ένα κοινό συστατικό στη μεσαιωνική ιατρική που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του εργοτισμού – τη ρίζα του μανδραγόρα – και τους φούρνους απόσταξης που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή αυτού του φαρμάκου. Εξετάζοντας τη ζωγραφική της Bosch με τη χρήση φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης…. η Ντίξον υποστηρίζει ότι τα βολβώδη κτίρια, που συχνά απεικονίζονται με ένα σύννεφο καπνού που βγαίνει από την κορυφή, είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα σχήματα που βρίσκονται σε σύγχρονα σχηματικά σχέδια φούρνων φαρμακείου….. »