Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί

Μερικές ζωγραφιές, η άσκηση RAIN και βιβλία για παιδιά

«Τα λόγια μας, οι πράξεις μας, η ίδια μας η παρουσία στον κόσμο, δημιουργούν και αφήνουν εντυπώσεις στο μυαλό των άλλων, όπως ο συγγραφέας δημιουργεί εντυπώσεις με το στυλό του στο χαρτί, ο ζωγράφος με το πινέλο στον καμβά, ο αγγειοπλάστης με τα δάχτυλά του στον πηλό. Ο ανθρώπινος κόσμος είναι σαν ένα τεράστιο μουσικό όργανο στο οποίο παίζουμε το κομμάτι μας ενώ ταυτόχρονα ακούμε τις συνθέσεις των άλλων. Η δημιουργία του εαυτού μας σύμφωνα με την εικόνα της αφύπνισης δεν είναι μια υποκειμενική αλλά μια διυποκειμενική διαδικασία. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε αν θα αλληλεπιδράσουμε με τον κόσμο, μόνο με ποιο τρόπο / το πως. Η ζωή μας είναι μια ιστορία που συνδέεται συνεχώς με τους άλλους μέσω της κάθε λεπτομέρειας της ύπαρξής μας: τις εκφράσεις του προσώπου, τη γλώσσα του σώματος, τα ρούχα, τις κλίσεις του λόγου — είτε μας αρέσει είτε όχι». Stephen Batchelor (1998)

«Εάν ο καθένας από εμάς μπορεί να μάθει να σχετίζεται με τον άλλον περισσότερο από συμπόνια, με μια αίσθηση σύνδεσης ο ένας με τον άλλον και βαθιάς αναγνώρισης της κοινής μας ανθρωπιάς, και πιο σημαντικά, να το διδάσκουμε στα παιδιά μας, πιστεύω ότι αυτό μπορεί να συμβάλλει πολύ στη μείωση πολλών από τις συγκρούσεις και τα προβλήματα που βλέπουμε σήμερα». Dalai Lama

Η σημερινή ανάρτηση περιέχει μερικές νέες ζωγραφιές, μια περιγραφή ενός ψυχολογικού εργαλείου ή πρακτική διαλογισμού και μερικές προτάσεις για παιδικά βιβλία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

RAIN

Η άσκηση RAIN υιοθετήθηκε και προσαρμόστηκε από την Tara Brach, κλινική ψυχολόγο, δασκάλα διαλογισμού και συγγραφέα. Η Brach εξηγεί ότι η άσκηση RAIN είναι ένα εργαλείο για να φέρει επίγνωση και συμπόνια σε κάποια συναισθηματική δυσκολία, αλλά μπορεί κανείς να εξερευνήσει την άσκηση και ως αυτόνομο διαλογισμό. Εξασκεί το μυαλό μας στο να παρατηρεί και να βλέπει με συμπόνια αυτό που συμβαίνει στη δεδομένη στιγμή.

R stands for recognise / Το R σημαίνει αναγνωρίζω. Αυτό το πρώτο βήμα λοιπόν περιλαμβάνει την επίγνωση του τι συμβαίνει, την αναγνώριση σκέψεων, συναισθημάτων ή συμπεριφορών που μας επηρεάζουν.

A stands for allow / Το A σημαίνει επιτρέπω. Αφήνουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις συμπεριφορές να υπάρχουν χωρίς να επικρίνουμε, να αποφεύγουμε ή να προσπαθούμε να αλλάξουμε οτιδήποτε, απλά αποδεχόμενοι οτιδήποτε υπάρχει. Η Brach λέει ότι το να επιτρέπεις καθιστά δυνατή την εμβάθυνση της προσοχής

I stands for investigate / Το Ι σημαίνει ερευνώ. Με περιέργεια και συμπόνια νιώθουμε το σώμα μας για να δούμε πού είναι πιο δυνατά τα συναισθήματα και οι αισθήσεις και αισθανόμαστε τι χρειάζεται ή τι ζητείται αυτή τη στιγμή. Ερωτήσεις που θα μπορούσαν να διευκολύνουν τη διαδικασία μπορεί να είναι: Τι χρειάζεται περισσότερη προσοχή; Πώς το βιώνω αυτό στο σώμα μου; Ποιες είναι οι σκέψεις μου για αυτό; Τι χρειάζεται περισσότερο αυτό το ευάλωτο μέρος;

N stands for nurture / Το N σημαίνει φροντίδα. Νοιαζόμαστε και είμαστε τρυφεροί προς τον εαυτό μας. Η Brach γράφει: «Η αυτό-συμπόνια αρχίζει να προκύπτει φυσικά τις στιγμές που αναγνωρίζει κανείς ότι υποφέρει. Έρχεται σε πληρότητα καθώς φροντίζουμε  / θρέφουμε την εσωτερική μας ζωή. Για να το κάνετε αυτό, προσπαθήστε να αισθανθείτε τι χρειάζεται περισσότερο το πληγωμένο, φοβισμένο ή πονεμένο μέρος μέσα σας και μετά προσφέρετε κάποια χειρονομία ενεργητικής φροντίδας που μπορεί να καλύψει αυτήν την ανάγκη. Μήπως χρειάζεται ένα μήνυμα καθησυχασμού; συγχώρεσης; συντροφικότητας;  αγάπης;”

Βιβλία

Μου αρέσουν τα παιδικά βιβλία και τα συλλέγω από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου ίσως και νωρίτερα. Κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής και σχολικής του ηλικίας δούλευα τα απογεύματα και τα βράδια, οπότε το διάβασμα ιστοριών πριν κοιμηθεί  επέτρεπε χρόνο για επαφή κι ήταν ένας τρόπος για να σφραγίσουμε τη μέρα με αγάπη. Η ανάγνωση βιβλίων τα Σαββατοκύριακα μας έδινε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε ιδέες και να μιλήσουμε για διάφορα πράγματα και μετά να τα ζωγραφίσουμε.

Πέντε προτάσεις βιβλίων για παιδιά (κι ενήλικες).

Δύο βιβλία για πολύ μικρά παιδιά από την Αυστραλέζα συγγραφέα Mem Fox: Koala Lou και Wilfrid Gordon McDonald Partridge.

Στην ιστορία της Koala Lou (Κοάλα Λου) η συγγραφέας διερευνά την ανάγκη για αγάπη άνευ όρων που χρειάζονται όλα τα μικρά πλάσματα από τους γονείς τους για να ευδοκιμήσουν.

Το να αγαπάς άνευ όρων σημαίνει ότι οι γονείς αποδέχονται τα παιδιά τους χωρίς περιορισμούς ή προϋποθέσεις. Δεν υπάρχουν προφορικά ή άρρητα μηνύματα που κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται ή να πιστεύουν ότι πρέπει να είναι κάτι άλλο ή κάτι καλύτερο για να τα αγαπούν.

Ο Wilfrid Gordon McDonald Partridge είναι ένα μικρό αγόρι που γνωρίζει όλους τους ανθρώπους που ζουν σε ένα γηροκομείο δίπλα στο σπίτι του. Μια μέρα ανακαλύπτει ότι μια από τις κυρίες εκεί έχει χάσει τη μνήμη της και ξεκινά να μάθει τι είναι η μνήμη για να βοηθήσει την φίλη του.

Τα άλλα δύο βιβλία αφορούν τρόπους που μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το θάνατο. Πρόσφατα ένας παλιός φίλος και γείτονας πέθανε κι ένα από τα πράγματα που μου πέρασε αμέσως από το μυαλό όταν το έμαθα, ήταν πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό για τη μικρή εγγονή του. Η μικρή μένει πάνω από το σπίτι των παππούδων της και είχε συνηθίσει να βλέπει τον παππού της κάθε μέρα. Αυτό μου έφερε στο νου ένα μικρό βιβλίο που γράφτηκε από τον Leo Buscaglia το 1982: The Fall of Freddie the Leaf (A Story of Life for All Ages) / Η Πτώση Ενός Φύλλου Που Το Έλεγαν Φρέντι  (Μια Ιστορία Ζωής Για Όλες Τις Ηλικίες), το οποίο όπως γράφει είναι «αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που έχουν υποστεί μια μόνιμη απώλεια και στους μεγάλους που δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο να το εξηγήσουν».

«Θα πεθάνουμε όλοι;» ρώτησε ο Φρέντι. «Ναι», απάντησε ο Ντάνιελ. «Όλα πεθαίνουν. Ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλα ή μικρά είναι, πόσο αδύναμα ή δυνατά. Εμείς πρώτα κάνουμε τη δουλειά μας. Βιώνουμε τον ήλιο και το φεγγάρι, τον άνεμο και τη βροχή. Μαθαίνουμε να χορεύουμε και να γελάμε. Μετά πεθαίνουμε»

Ένα άλλο όμορφα εικονογραφημένο βιβλίο που βοηθά να εξηγήσουμε το θάνατο  στα παιδιά είναι το Lifetimes: The Beautiful Way to Explain Death to Children / Ζωές: Ένας Όμορφος Τρόπος Να Εξηγήσουμε το Θάνατο στα Παιδιά του Bryan Mellonie.

«Υπάρχει αρχή και τέλος για οτιδήποτε είναι ζωντανό. Στο ενδιάμεσο είναι η ζωή / ζούμε».

Τέλος, ένα βιβλίο για μεγαλύτερα παιδιά (κι ενήλικες), ένα βιβλίο που ίσως ο εντεκάχρονος εαυτός μου θα είχε απολαύσει και θα είχε συγκινηθεί, είναι το Goodnight Mister Tom / Καληνύχτα Κύριε Τομ της Michelle Magorian. Η ιστορία μας αποκαλύπτει τη φρίκη του πολέμου, την παράλογη καταστροφή και τους πρόωρους θανάτους, την πραγματικότητα της τρομερής ανέχειας, του πόνου και της κακοποίησης και τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης, της καλοσύνης, της φύσης και της κοινότητας. Είναι επίσης μια καλή ταινία για να παρακολουθήσετε.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα μικρά παιδιά στέλνονται από τα σπίτια τους στην πόλη στην ύπαιθρο για ασφάλεια. Ο υποσιτισμένος, συνεσταλμένος, οκτάχρονος  Willie Beech στέλνεται να μείνει με τον Κύριο Τομ, έναν τραχύ αλλά καλοσυνάτο άνδρα που πενθεί μια παλιά, βαθιά απώλεια. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι που θα τους επουλώσει και θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός ισχυρού δεσμού.

«Του πέρασε από το μυαλό (του Γουίλι) ότι η δύναμη ήταν αρκετά διαφορετική από τη σκληρότητα και ότι το να είσαι ευάλωτος δεν ήταν το ίδιο με το να είσαι αδύναμος. Σήκωσε το βλέμμα του στον Τομ κι έσκυψε προς το μέρος του. «Μπαμπά», τόλμησε. «Ναι» απάντησε ο Τομ αφήνοντας κάτω το βιβλίο από την  βιβλιοθήκη. “Τι είναι;” «Μπαμπά», επανέλαβε ο Γουίλι με έκπληκτο τόνο. «Μεγαλώνω».