Είθε να είναι όλοι ευτυχισμένοι και ασφαλείς

«Η διαπροσωπική ολοκλήρωση / ενότητα απαιτεί να τιμάμε και να απολαμβάνουμε τις διαφορές μας ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούμε συμπονετικές συνδέσεις / σχέσεις με τους άλλους…» Dan Siegel

«Είναι εύκολο να είμαστε ευγενικοί με αυτούς που μας αρέσουν / που συμπαθούμε, όχι τόσο εύκολο με αυτούς που δεν μας αρέσουν – κι όμως το πώς αντιδρούμε σε αυτούς που δεν συμπαθούμε είναι η απόλυτη δοκιμασία της δέσμευσής / αφοσίωσης μας στην εκπολιτιστική άσκηση της συμπόνιας». Hugh MacKay, Αυστραλός κοινωνικός ψυχολόγος

«Αν και ο άνεμος φυσάει τρομερά εδώ, το φως του φεγγαριού διαπερνάει επίσης ανάμεσα στις σανίδες της οροφής αυτού του κατεστραμμένου σπιτιού» Izumi Shikibu

«Όλα είναι μια ιστορία. Είσαι μια ιστορία. Είμαι μια ιστορία.» Frances Hodgson Burnett

«Όποια κατοχή αποκτήσουμε με το σπαθί μας δεν μπορεί να είναι σίγουρο ότι θα διαρκέσει, αλλά η αγάπη που αποκτάται με καλοσύνη και μέτρο είναι σίγουρη και ανθεκτική». Μέγας Αλέξανδρος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη σημερινή ανάρτηση έχω συμπεριλάβει:

*Τα δύο τελευταία σχέδια του 2022, που σχετίζονται θεματικά με αυτά της προηγούμενης ανάρτησης: Τα ορφανά στην παιδική λογοτεχνία και ένα πολύ παλιότερο σχέδιο με μολύβι. Έχω επίσης επεκταθεί λίγο περισσότερο στο θέμα της προηγούμενης ανάρτησης.

Η Frances Hodgson Burnett, η συγγραφέας των βιβλίων Ο Μυστικός Κήπος και Μια Μικρή Πριγκίπισσα που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση, διερεύνησε, μεταξύ άλλων θεμάτων, την αγάπη και τη φροντίδα που συχνά δίνουν τα παιδιά στα παιχνίδια τους, τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των κοριτσιών και των κούκλων τους και την ιδέα του ότι οι κούκλες ζωντανεύουν κι έχουν μια ανεξάρτητη ζωή. Η ιστορία Racketty-Packetty House, επίσης της Burnett, περιγράφει πως ζωντανεύουν οι κούκλες και τι συμβαίνει όταν τα παιδιά δεν είναι στο δωμάτιο τους. Στο βιβλίο Μια Μικρή Πριγκίπισσα η αφοσίωση της Σάρας στην κούκλα της Έμιλυ παραμένει σταθερή. Η Έμιλυ συμπεριλαμβάνεται ως φίλη και γίνεται η έμπιστη της Σάρας. Αντίθετα, στο Racketty Packetty House, η Cynthia λέει για το παλιό της κουκλόσπιτο: «Πιστεύω ότι θα το κάψω το Racketty Packetty! Είναι πολύ άθλιο για να υπάρχει στο ίδιο παιδικό δωμάτιο με το Tidy Castle / Τακτικό Κάστρο». Σε απάντηση σε αυτό, η πριγκίπισσα στην ιστορία απαντά: «…. αν ήταν δικό μου, δεν θα το έκαιγα με τίποτα στον κόσμο!» … «Είναι άθλιο και θέλει επισκευή, φυσικά, αλλά είναι σχεδόν ακριβώς όπως αυτό που είχε η γιαγιά μου, και το κράτησε ανάμεσα στους θησαυρούς της, και με άφηνέ να το δω μόνο ως μια υπέροχη, υπέροχη απόλαυση».

Τέλος, ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός για την Μικρή Πριγκίπισσα είναι ότι αντανακλά πτυχές και προόδους στη ζωή της συγγραφέως. Προικίζει την ηρωίδα της  με τα ταλέντα και τις ικανότητες που διέθετε η ίδια, κι επίσης, η τροχιά της ιστορίας είναι από πολλές απόψεις παρόμοια με τη δική της πρώιμη ζωή. Κατά την προετοιμασία για την προηγούμενη ανάρτηση, εκτός από το ότι άκουσα πολλές ιστορίες και ξαναδιάβασα βιβλία για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, κοίταξα και αρκετά σχετικά δοκίμια, άρθρα και βιογραφικά σημειώματα για τους συγγραφείς. Σε μια  ανάλυση της ηρωίδας της Frances Hodgson Burnett, της Σάρας στην Μικρή Πριγκίπισσα, [https://core.ac.uk/download/pdf/46955678.pdf] η Johanna Elizabeth Resler ισχυρίζεται ότι ορισμένες πτυχές της ζωής της Burnett απεικονίζονται  στις αφηγήσεις της. Περιλαμβάνουν ομοιότητες μεταξύ της ίδιας και της ηρωίδας της, όπως ο θάνατος του πατέρα της, η οικονομική πτώση της οικογένειάς, και η αντίληψή της συγγραφέως για τη φιγούρα της πριγκίπισσας την οποία εμποτίζει με ορισμένες ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Η Σάρα έχει ενσυναίσθηση, χάρισμα στην αφήγηση και λατρεύει τα βιβλία. Η Resler γράφει: «…. Η επανεπεξεργασία του παραμυθιού της Σάρας δεν ήταν ίσως απλώς η επιθυμία της συγγραφέως να τελειοποιήσει το έργο της, αλλά η ανάγκη για εκείνη να θυμηθεί και να ξαναφανταστεί τις μνήμες του παρελθόντος της. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή της Burnett μιμείται τη ζωή της Σάρας. Η πραγματική ζωή απλώς μοιάζει πολύ γενικά με την ιστορία μυθοπλασίας που έφτιαξε για τη Σάρα. Συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια της δικής της παιδικής ηλικίας, η Μπέρνετ ίσως αποδέχεται τις δυσκολίες που βίωσαν η ίδια και η οικογένειά της μετά το θάνατο του πατέρα της. Το διαρκές ενδιαφέρoν του κοινού και η κριτική σημασία του έργου της Μπέρνετ έγκειται στη φαντασία και τη δημιουργικότητα της συγγραφικής διαδικασίας και συμπεριλαμβάνοντας αυτά τα ενδιαφέροντα με τις δικές της εμπειρίες η συγγραφέας δημιουργεί μια ιστορία που έχει στοιχεία παραμυθιού και πραγματικότητας».

* Ένα σύντομο απόσπασμα για τη ζωγραφική από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ

«Δεν ξέρω τίποτα που, χωρίς να εξαντλεί το σώμα, απορροφά περισσότερο το μυαλό. Όποιες κι αν είναι οι ανησυχίες της ώρας ή οι απειλές του μέλλοντος, από τη στιγμή που η εικόνα έχει αρχίσει να ρέει, δεν υπάρχει χώρος για αυτούς στη διανοητική οθόνη. Περνούν στη σκιά και στο σκοτάδι. Όλο το νοητικό φως κάποιου, όπως είναι, συγκεντρώνεται στο έργο. Ο χρόνος παραμερίζεται με σεβασμό, και μόνο μετά από πολλούς δισταγμούς το μεσημεριανό γεύμα χτυπά δυνατά την πόρτα…» [Από το βιβλίο συλλογής δοκιμίων και άλλων έργων του Ουίνστον Τσόρτσιλ]

* Στην ομιλία της περασμένης εβδομάδας [24/12/2022] ο Rick Hanson συζήτησε μεταξύ άλλων τη σημασία του διαχωρισμού της επιθυμίας μας για δικαιοσύνη ή της αγανάκτησης για τις αδικίες και τη ζημιά που προκλήθηκε  σε εμάς, σε άλλους ή στον πλανήτη από τη σκληρότητα και το μίσος, και πώς συναισθήματα όπως ο θυμός, το μίσος ή η επιθυμία για εκδίκηση μπορούν πιο εύκολα να εξατμισθούν όταν τα αισθανθούμε και τα επεξεργαστούμε. Αφού μας έχουν ρίξει κάτω πολύ συχνά ή μας έχουν σπρώξει επίμονα, το άνοιγμα της καρδιάς μας και η σύνδεσή μας με αυτόν τον τόπο συμπόνιας και χαράς για τη ζωή, που ο Dan Siegel αποκαλεί το κέντρο της επίγνωσης, είναι ένα είδος νίκης γιατί γνωρίζουμε ότι τελικά η βαθύτερη ανθρώπινη ουσία μας είναι άθικτη και ζωντανή. Είμαστε χαρούμενοι γιατί καμία ποσότητα αλατιού στις πληγές δεν μπόρεσε να σκληρύνει ή να θάψει αυτή την ανθρώπινη δυνατότητα μας. Νομίζω ότι αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική γιατί η αληθινή καλοσύνη και συμπόνια δεν μπορούν να αγνοήσουν την αδικία και το κακό που γίνεται στους ανθρώπους. Δεν πρέπει να αφορά την εξομάλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και τη μη διατάραξη βλαβερών δυναμικών και πρακτικών γιατί αυτό τελικά εξυπηρετεί μόνο εκείνους που έχουν περισσότερα προνόμια, δύναμη και πόρους.  Νομίζω ότι το να αναζητά κανείς δικαιοσύνη, να λέει την αλήθεια στην εξουσία και να μιλάει για αντικοινωνικές ή καταπιεστικές δυναμικές και αδικίες που έχουν διαπραχθεί, όταν αυτό είναι δυνατόν, αποτελεί καλοσύνη και συμπόνια προς εκείνους που έχουν πληγεί, και τελικά, και προς μεγαλύτερες ομάδες και συλλογικότητες.

Ο Rick Hanson διάβασε επίσης το Metta Sutta, μια βουδιστική διδασκαλία. Έχω συμπεριλάβει μερικούς από τους στίχους αυτού του κειμένου (μετάφραση Gil Fronsdal) που είχαν περισσότερη απήχηση σε μένα, ως ευχή και ίσως ως κάτι που μπορεί να αναλογιστεί και να καλλιεργήσει κανείς, για τον εαυτό του και τους άλλους, αυτή τη νέα χρονιά.

«Μακάρι να είναι όλοι ευτυχισμένοι και ασφαλείς. / Να είναι όλα τα όντα ευτυχισμένα στην καρδιά.

Όλα τα ζωντανά όντα, είτε αδύναμα είτε δυνατά, / Ψηλά, μεγάλα, μεσαία ή κοντά, Μικροσκοπικά ή μεγάλα, / Ορατά ή μη ορατά, / Κοντά μας ή μακριά, / Αυτά που έχουν γεννηθεί ή πρόκειται να γεννηθούν, / Να είναι όλοι ευτυχισμένοι.

Κανείς να μην εξαπατά τον άλλον / Να μην περιφρονεί κανέναν πουθενά.

Κανείς να μην εύχεται, μέσα στο θυμό ή την αποστροφή του, να υποφέρουν οι άλλοι».

Όπως μια μητέρα θα διακινδύνευε τη ζωή της / Για να προστατέψει το παιδί της, το μοναχοπαίδι της,  / Έτσι, απέναντι σε όλα τα όντα πρέπει κανείς  / Να καλλιεργεί μια απεριόριστη καρδιά. / Με στοργική καλοσύνη για όλο τον κόσμο – θα πρέπει κανείς  να καλλιεργεί μια απεριόριστη καρδιά, / Πάνω, κάτω, και τριγύρω / Χωρίς εμπόδια, χωρίς μίσος και χωρίς κακία. /  Όρθιος ή περπατώντας, καθισμένος ή ξαπλωμένος, / Όποτε κάποιος είναι ξύπνιος,  / Μακάρι να μένει κανείς σε αυτή την ανάμνηση…»