Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί
Κάνοντας όλο τον κόσμο φίλο μας
«Το ρήμα «φροντίζω» είναι ιαματικό. Φροντίζω, νιώθω έγνοια για τον άλλον. Ο φροντιστής μέσα από την φροντίδα του για τον άλλον διευρύνει τα στενά όρια του εαυτού του. Γίνεται πολλαπλός. Η φυλακή ενός περιχαρακωμένου «εγώ» θρυμματίζεται. Αναπνέεις αλλιώς». Φωτεινή Τσαλίκογλου
«Αν δεν βουτήξεις δεν θα μάθεις ποτέ τα όριά σου. Χωρίς την κατάδυση, δεν υπάρχει ανάδυση. Αν δεν δεις τον βυθό, δεν θα μπορέσεις να εκτιμήσεις τον καθαρό αέρα που θα μπει ξανά στους πνεύμονές σου»…. «Στο βάθος κρύβονται θησαυροί, όπως λέει κι ένα νησιώτικο νανούρισμα από τα μέρη της Τασούλας….». Τασούλα Επτακοίλη και Φωτεινή Τσαλίκογλου
«Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στο να βλέπεις νέους τόπους αλλά να βλέπεις με νέα μάτια». Μαρσέλ Προυστ, Γάλλος μυθιστοριογράφος
«Κι αν συναντήσω κάποιους ανθρώπους που δεν με συμπαθούν ή δεν τους αρέσει η συμπεριφορά μου;» ρώτησε ο Μικρός Δράκος. «Τότε πρέπει να τραβήξεις τον δικό σου δρόμο» απάντησε το Μεγάλο Πάντα. «Καλύτερα να χάσεις αυτούς παρά τον εαυτό σου». James Norbury, Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος
«[Η λύση] Είναι “να πας στο μπαλκόνι”. Φανταστείτε ότι διαπραγματεύεστε σε μια σκηνή και μέρος του μυαλού σας πηγαίνει σε ένα πνευματικό και συναισθηματικό μπαλκόνι, ένα μέρος ηρεμίας, προοπτικής και αυτοκυριαρχίας όπου μπορείτε να παραμείνετε συγκεντρωμένοι σε αυτό που σας ενδιαφέρει, να έχετε τα μάτια σας στο βραβείο». William Ury, συγγραφέας και διαμεσολαβητής
Η σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνει έναν σύνδεσμο για μια ομιλία της Tara Brach, ένα ποίημα της Eavan Boland, έναν σύνδεσμο για ένα άρθρο του Dr Todd Kashdan, δύο βιβλία για παιδιά και επτά δικές μου νέες ζωγραφιές. Έχω χρησιμοποιήσει πενάκι και χαρτί, χρωματιστά μολύβια, ιαπωνικό μεταξοτυπημένο χαρτί, κλωστή και βελόνα.
1. Έχω δανειστεί τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης από το εβδομαδιαίο podcast της Tara Brach με τον ίδιο τίτλο [https://www.tarabrach.com/making-world-friend/]. Η Tara Brach είναι κλινική ψυχολόγος και Βουδίστρια δασκάλα διαλογισμού. Εδώ μιλάει για την αξία της φιλικότητας μέσα από έναν εξελικτικό φακό, για τις συνθήκες που προδιαθέτουν μια κοινωνία να είναι περισσότερο ή λιγότερο φιλική, για τη φιλικότητα προς τους ξένους και τον εαυτό μας. Λέει ότι είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, να δούμε πόση φιλικότητα υπάρχει και να σκεφτούμε τι μπορεί να προδιαθέτει μια κοινωνία να είναι φιλική ή να «οπλοφορεί». Οι κοινωνίες έχουν διάφορους βαθμούς ασφάλειας ή απειλής. Μερικοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι το πόσο αδιάλλακτα διαιρεμένος είναι ο πληθυσμός, ποια ιστορικά τραύματα δεν έχουν επεξεργαστεί / επουλωθεί, η φτώχεια, το επίπεδο της ανισότητας και της ιεραρχίας, και ούτω καθεξής.
Αναφερόμενη στο έργο των βιολόγων Dian Fossey και George Schaller με τους γορίλες, η Brach λέει «Μπήκαν στην επικράτεια αυτών των ευγενικών γιγάντων και δεν ήταν οπλισμένοι, με μια στάση φιλικότητας, σεβασμού και ζεστασιάς και οι γορίλες δεν απειλήθηκαν…. Και όπως μπορούμε να καταλάβουμε αν έχουμε όπλο…. απειλητική επιθετικότητα με κάποιο τρόπο… αν νιώθουμε δυσπιστία, αν κρίνουμε… αυτά μπλοκάρουν τη δυνατότητα σύνδεσης…» Η Tara Brach μας προσκαλεί τελικά να αναλογιστούμε τι κόσμο θα είχαμε αν επικεντρωνόμασταν στη φιλικότητα.
2. Πρόσφατα διάβασα ποιήματα της Eavan Boland. Θα μοιραστώ ένα από αυτά τα ποιήματα εδώ. Η Boland ήταν ποιήτρια, καθηγήτρια, φεμινίστρια, ιστορικός, μητέρα και σύζυγος. Τα παιδικά της χρόνια στη Βρετανία και αλλού, η ιρλανδική μετανάστευση και οι εμπειρίες μακριά από την πατρίδα, οι εμπειρίες της ως γυναίκα, η ταυτότητα, είναι όλα θέματα που καθορίσει τη δουλειά της. Έχει ασχοληθεί με τις δυσκολίες που σχετίζονται με το να είσαι «γυναίκα ποιήτρια». Έγραψε ότι «Ήταν σαν να υπήρχε μια μαγνητική αντίθεση μεταξύ των δύο εννοιών…» Όταν έγινε μητέρα είπε ότι: «ένιωσε την ισχυρή ανάγκη να τιμήσει αυτή την εμπειρία στη γλώσσα, στην ποίηση…» και ότι «Αυτά τα θέματα δεν ήταν πραγματικά αποδεκτά εκείνη την εποχή στην ιρλανδική ποίηση – θεωρούνταν απλώς οικιακά, ή ακόμα λιγότερο και από αυτό, κι έτσι έπρεπε να βρω τον δικό μου δρόμο».
Στο μεταγενέστερο έργο της, η Boland συνεχίζει να τοποθετεί τις εμπειρίες της ζωής της στο επίκεντρο των ποιημάτων της, συμπεριλαμβανομένου του προσωπικού αντίκτυπου του χρόνου της μακριά από την Ιρλανδία. Το 2015 δημοσίευσε μια ποιητική συλλογή, Μια Γυναίκα Χωρίς Χώρα, η οποία, όπως ισχυρίζεται, είναι μια συλλογή «αφιερωμένη σε όσους έχασαν μια χώρα, όχι από ιστορία ή κληρονομιά, αλλά μέσα από μια σειρά ερωτήσεων στις οποίες δεν μπορούσαν να βρουν απάντηση». Η Boland έχει δηλώσει ότι «η εθνική ταυτότητα περιπλέκεται από πολλά πράγματα. Κυρίως σκέφτομαι ποιος είχε πρόσβαση σε αυτή και ποιος όχι». Επίσης έχει πει ότι «…. υπάρχει πραγματική διαφορά μεταξύ ιστορίας και παρελθόντος… Νομίζω ότι πολλές, πολλές γυναίκες σε διαφορετικές κοινωνίες θεωρούν ότι ζουν στο παρελθόν και όχι στην ιστορία. Εξαιτίας αυτού, και λόγω της δικής μου οικογενειακής ιστορίας, προέκυψε αυτή η σειρά ποιημάτων».
Οι Μετανάστες Ιρλανδοί
Εδώ η ποιήτρια αναλογίζεται το θλιβερό γεγονός ότι ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν πολύ σύντομα ξεχάστηκαν σαν τις πεταμένες παλιές λάμπες λαδιού που δεν χρησιμοποιούνται πια και δεν έχουν αξία.
Σαν λάμπες πετρελαίου, τις βγάλαμε στο πίσω μέρος — / των σπιτιών μας, του μυαλού μας. Είχαμε φώτα / καλύτερα, νεότερα και τότε / ήρθε μια στιγμή, αυτή τη φορά και τώρα / που τις χρειαζόμαστε. Το τρομακτικό, αυτοσχέδιο παράδειγμα τους:
θα είχαν ευδοκιμήσει με τις ανάγκες μας. / Αυτό που επέζησαν εμείς δεν θα μπορούσαμε καν να ζήσουμε. / Με τα φώτα τους τώρα ήρθε η ώρα / να φανταστούμε πώς στάθηκαν εκεί, με τι στάθηκαν, / ώστε τα υπάρχοντά τους να γίνουν η δύναμή μας: / Χαρτόνι. Σίδερο. Οι κακουχίες τους συσσωρεύτηκαν μέσα τους. / Υπομονή. Σθένος. Μακρόθυμη ταλαιπωρία (δεινά) / στο μελανόχρωμο σούρουπο του Νέου Κόσμου.
Και όλα τα παλιά τραγούδια. Και τίποτα να χάσουν.
3.Ένα άρθρο από το ενημερωτικό δελτίο του Dr Todd Kashdan με τίτλο: Σχετικά με τη διαφορά ανάμεσα σε εσάς και τους εγκληματίες
Ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί είναι η παραβίαση των οδικών νόμων σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από μεγάλο αριθμό οδηγών…. Γράφει: «Είμαστε όλοι εγκληματίες. Καθώς άλλοι άνθρωποι τιμωρούνται με πρόστιμα, με αναστολή των αδειών τους και με ποινές φυλάκισης για παραβίαση της οδικής νομοθεσίας, εσύ γλίτωσες από τον έλεγχο. Η τύχη καθόρισε το αποτέλεσμα… Η επαναφορά λοιπόν της τύχης στην πρώτη γραμμή του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης αποτελεί εισαγωγή συμπόνιας, ελέους και συγχώρεσης…»
4. Δύο βιβλία για παιδιά που βρήκα αυτή την εβδομάδα στα τοπικά βιβλιοπωλεία.
Η κυρά Δημοκρατία γράφτηκε από την Κωνσταντίνα Αρμενιάκου για να βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν τι γιορτάζουμε στην Ελλάδα στις 17 Νοέμβρη και την ιδέα της δημοκρατίας.
Δύο μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:
“Η κυρά Δημοκρατία δε θέλει να’ ναι αρχηγός που όλο διατάζει. Δε θέλει μόνη της να αποφασίζει. Δε θέλει να κάνει του κεφαλιού της. Ανοίγει τα μεγάλα της αυτιά και ακούει όλες τις ιδέες, γιατί όπως λέει: ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ.”
“Η κυρά Ρία (Δικτακτορία) έχει – όπως ήθελε – όλη την εξουσία… Παντού κρεμάει πινακίδες με εντολές: Απαγορεύονται τα παιδιά να φωνάζουν! Απαγορεύονται τα μυστικά! Απαγορεύονται οι χαρές, οι γιορτές, τα πανηγύρια! Απαγορεύεται τη γνώμη σας να λέτε!…. Κι όποιος δε συμφωνεί στη φυλακή.”
Το Κοριτσάκι και η Μέλισσα της Alison Jay εξηγεί την αλήθεια της αλληλεξάρτησης των ανθρώπων με τη φύση με τρόπο κατανοητό στα παιδιά. Η δημιουργός του βιβλίου διηγείται μια προσωπική της ιστορία όπου βοήθησε μια μέλισσα να πετάξει ξανά και προτείνει τρόπους ώστε τα παιδιά να έρθουν ξανά σε επαφή με τη φύση και να βοηθήσουν το φυσικό περιβάλλον να επανέλθει σε ισορροπία.
.
