Η αφύπνιση και η δύναμη του μύθου

Η αφύπνιση και η δύναμη του μύθου

“Η μυθική γραφή είναι μια διαδικασία όπου επιτρέπουμε στις εικόνες που βρίσκονται στους μύθους, στα παραμύθια, στα όνειρα και στις ενεργές φαντασίες μας να μας μιλήσουν. Χρησιμοποιώντας την τέχνη της αφήγησης και της γραφής, μπορούμε να αντλήσουμε το νόημα των μύθων – και να αλλάξουμε” Michelle Tocher

‘Χωρίς την καθοδήγηση των γηραιότερων, και τη σοφία που βρίσκεται στις ιστορίες, στους μύθους και στα όνειρα, εμείς στην σύγχρονη κουλτούρα αντανακλούμε μιαν όλο και μεγαλύτερη διαστρεβλωμένη εικόνα της εξωτερικευμένης ζωής’ Tokopa

Τα παραμύθια και οι μύθοι όπως και τα όνειρα είναι πολύπλευρες και πολυεπίπεδες αφηγήσεις, οι οποίες επιτρέπουν πολλές αναγνώσεις και ερμηνείες και μοιάζουν να περιέχουν όλη τη σοφία του κόσμου. Υποκείμενες πολιτισμικές και πολιτικές δυναμικές, το καλό και το κακό, η ελευθερία και η καταπίεση, η σκοτεινή πατριαρχία και ο σεξισμός, η καταπίεση και η απελευθέρωση, η αδικία και η αλαζονεία, η ηθική και δικαιοσύνη, οι φωτεινές και οι σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας και των άλλων, η οικογένεια και οι κοινωνικές δυναμικές, η κακοποίηση και η σκληρότητα, η εστία και η περιπλάνηση, η άγνοια, η δύναμη της γνώσης και η αφύπνιση και πολλά άλλα θέματα αποτελούν μέρος αυτών των ιστοριών που συχνά συναντώνται σε όλο τον κόσμο (universal themes and stories) και που έχουν επιζήσει του χρόνου στη μια ή στην άλλη εκδοχή. Τα παραμύθια συχνά περιέχουν τις ιστορίες και τις προκλήσεις της ζωής μας, και τα τείχη που καλούμαστε να γκρεμίσουμε. Η ενασχόληση μας με αυτά επιτρέπει το ξεφλούδισμα εμπειριών και παλιάς μάθησης (conditioning), που σαν τα εκατό παπλώματα στο παραμύθι Η Πριγίπισσα και το μπιζέλι  μπορέι να συνθλίβει την αυθεντικότητα μας και να κρύβει αλήθειες που περιέχουν τους σπόρους της ελευθερίας μας. Ο Friedrich von Schiller (1759-1805) έγραψε ότι «βαθύτερη σημασία έγκειται στα παραμύθια της παιδικής μου ηλικίας παρά στην αλήθεια που διδάσκει η ζωή». Οι άνθρωποι είναι πλάσματα που έχουν την ανάγκη να δημιουργούν νόημα και η αφήγηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι και χαρακτηριστικό του είδους μας. Προσωπικά πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες, οι αφηγήσεις και τα παραμύθια, και η δύναμή τους να μεταμορφώσουν ή να θεραπεύσουν. Έχω κάνει προηγούμενες αναφορές σχετικά με το πώς η ενασχόληση και επεξεργασία μύθων και παραμυθιών μπορεί να μας βοηθήσει να αποκαλύψουμε τις δικές μας ιστορίες και πτυχές της ψυχής μας, του νου μας και των δυναμικών των κοινωνιών μας.

Σήμερα μοιράζομαι ξανά κάτι που είχα γράψει τον Ιανουάριο του 2016, χωρίς νέα επεξεργασία, αν και αν μου το επέτρεπε ο χρόνος θα μπορούσα να προσθέσω περισσότερα εφόσον το πέρασμα του χρόνου περιέχει την δυνατότητα να διευρύνει την κατανόησή μας.

Θα ήθελα επίσης να μοιραστώ τη διεύθυνση του δικτυακού τόπου της Michelle Tocher, που περιέχει δείγματα της δουλειά της και ενδιαφέρον υλικό σε σχέση με τα παραμύθια  και την δυνατότητα μεταμόρφωσης μέσω της επεξεργασίας και της γραφής.. http://www.michelletocher.com/

Διαβάστε περισσότερα

Hit and run

I try to engage in some sort of meditative gratitude practice everyday, and more or less it is grounded in the present or the focus is mostly on the now, but a few days ago an intense sense of gratitude arose related to a distant past event, in some sense – a stored memory of gratitude of a past event, became salient in my current experience. So, very briefly, in the nineties I was hiking in the countryside with my young son and collie dog. I was walking on the right side of a quiet village road, holding my son with my right hand and the dog’s lease with the left. A driver in a white car hit the dog and fled the scene in a similar way I was hit by a motorcycle while walking on the pavement during my university years. The dog landed on the hood of the car and then bounced up and crashed on the asphalt at the rear of the car. The thump of the dog’s body and my simultaneous cry pierced the afternoon silence. The car disappeared as fast as it had arrived and our dog lay motionless showing no sign of being alive, As I stood motionless and in shock and to my utter amazement, she stood on her legs, shook off the shock and resumed walking. I think the man who was watching the scene outside his repair shop was just as amazed as I was… Fortunately, this pet got to live many more years and accompany us on many walks and hikes. The reason I am writing about this today is that as one engages in processing traumas or re-evaluating their life one starts to notice repetitive patterns, a kind of recycling of responses and occurrences.

We get caught in repetitive loops of unhelpful behaviours, thoughts and responses to triggers and we often attract the same types of people in our life and allow familiar dynamics to occur. I think Jack Kornfield refers to this as the repetition compulsion. Peter Levine claims that another symptom that can develop from unresolved trauma is the compulsion to repeat the actions that caused the problem in the first place. He writes ‘we are inextricably drawn into situations that replicate the original trauma in both obvious and less obvious ways’ and that ‘re-enactments may be played out in intimate relationships, work situations, repetitive accidents or mishaps, and in other seemingly random events. They may also appear in the form of bodily symptoms or psychosomatic diseases. Children who have had a traumatic experience will often repeatedly recreate it in their play. As adults, we are often compelled to re-enact our early traumas in our daily lives. The mechanism is similar regardless of the individual’s age’. One reason we may experience repetitive mishaps, accidents or pet victimizations, for instance, is because we are neither fully conscious nor wise observers of events and we fail to connect the dots or see the broader picture and connectedness of instances, contexts and people. We tend to minimize the significance of events and push our gut feelings and knowing aside. We move on and we often do not ask the question, for instance, of why we are rammed or hit by vehicles every so often even though we drive carefully or are waiting for the red light to turn green after a peace march or we are simply walking on the pavement. We tend to get lost in our grief for our pets or other losses without daring to ask why and without raising dust about things that happen to us. Exploring the underlying reasons behind recurring events, practices and dynamics through meditation, guided writing exercises, etc, etc, can give us clues about the facts we are missing or insight about our relationships, context dynamics and our own disempowering ways of responding. Finally, my gratitude practice evolved into something more powerful than I had anticipated. A deep sense of gratitude spread over me as I realised how many times I was held or I returned from the white light that was beckoning me at the end of the tunnel.

 

 

Sharing

You may like to watch Soul Fish by Michelle Tocher (about ten minutes)

at:http://www.wonderlit.com/showcase

Soul Fish is a story about a puffer fish that leaves the “fish-eat-fish world” to go and find his soul, written and narrated by Michelle Tocher with illustrations by Richard Row, and music by Greg Roberts