Trauma & Art

Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί  21/02/2023

What I’ve been up to…..

«Σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αφηγούμαστε την ιστορία ενός λαού». Natalie Goldberg

«Πόσο χώρο και ελευθερία, μια ευκαιρία να αφεθείτε και να μην παγώσετε σε κάποια ιστορική στιγμή. Αυτό ήταν τεράστιο, συμπονετικό κι απλό». Natalie Goldberg

«Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι νέοι στρέφονται για διδασκαλία, παραδειγματισμό και καθοδήγηση όχι σε μητέρες, πατέρες, δασκάλους και άλλους υπεύθυνους ενήλικες, αλλά σε ανθρώπους που η φύση δεν σκόπευε ποτέ να θέσει σε ρόλο γονέα – στους συνομηλίκους τους…». Gordon Neufeld, PhD & Gabor Maté, MD

«Ήθελα την ελευθερία. για την ελευθερία ανέπνεα. Για την ελευθερία έκανα μια προσευχή. φαινόταν σκορπισμένη στον άνεμο και μετά πετούσε ελαφρά» Από την Τζέιν Έιρ της Σαρλότ Μπροντέ

Στην αρχή της χρονιάς σχημάτισα την πρόθεση να ολοκληρώσω την ανάγνωση των βιβλίων που δεν είχα διαβάσει εξ’ολοκλήρου πέρυσι πριν αγοράσω καινούργια. Ο λόγος που δεν είχα ολοκληρώσει πολλά από τα βιβλία ήταν ο χρόνος και η ανάγκη, κι επίσης, το γεγονός ότι παράλληλα διάβαζα σχετικά άρθρα και κείμενα στο Διαδίκτυο. Είχα διαβάσει κομμάτια από τα βιβλία σχετικά με τα θέματα που έγραφα σε αναρτήσεις ή σχετικά με θέματα που ήταν σημαντικά για μένα εκείνη την εποχή. Ωστόσο, ο ρυθμός διαβάσματος είναι κάπως αργός τους τελευταίους δύο μήνες επειδή ζωγραφίζω αρκετές ώρες. Μπορείτε να δείτε έντεκα νέες εικόνες στην ενότητα Artwork 4 – Ink and pen drawings του ιστότοπου μου.

Οπότε έχω κάπως οργανώσει τη μέρα μου γύρω από τις καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες. Έχω καταφέρει να αφιερώσω και λίγο χρόνο στο διάβασμα. Επέστρεψα στο βιβλίο της Eliza Reid, Secrets of the Sprakkar. Καθώς διάβαζα το βιβλίο της δεν μπορούσα παρά να κάνω κάποιες συγκρίσεις. Στην Ελλάδα υπάρχουν πράγματα που παρέχει το κράτος όπως κάποιο επίπεδο δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης, δωρεάν εκπαίδευση, συντάξεις (η πληρωμή για αυτές τις υπηρεσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής ζωής είναι υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους και τους εργοδότες στην Ελλάδα) και πλέον υπάρχουν νόμοι που παρέχουν γονικές άδειες και για τους δύο γονείς για όσους εργάζονται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα όχι όμως για τους ελεύθερους επαγγελματίες παρόλο που και αυτοί πληρώνουν διάφορες εισφορές και φόρους. Πέραν όλων αυτών υπάρχει χώρος για πολλές ακόμη ποσοτικές και ποιοτικές  αλλαγές, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι από τις πιο σοβαρές στον κόσμο (2017). Τα δε δημογραφικά δεινά της Ελλάδας χειροτερεύουν κάθε χρόνο καθώς συρρικνώνεται, γερνάει, μεταναστεύει. Αντίθετα ο δείκτης γονιμότητας της Ισλανδίας είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη.

Στην αρχή του βιβλίου, η Reid γράφει ότι είχε το προνόμιο να απολαμβάνει το πώς είναι να είσαι γυναίκα που ζει σε μια χώρα όπου αναμφισβήτητα υπάρχει η μεγαλύτερη ισότητα φύλων στον κόσμο. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου σχετίζεται με την οικογένεια, τη μητρότητα και συγκεκριμένα τη μητρότητα στην Ισλανδία. Γράφει: «Οι οικογένειες είναι η βάση για μια λειτουργική, ευημερούσα κοινωνία. Για να λειτουργήσουν όλα, χρειαζόμαστε όλοι βοήθεια. Η δωρεάν, τακτική προγεννητική φροντίδα από μαίες, η γενναιόδωρη γονική άδεια μετ’ αποδοχών για όλους και η επιδοτούμενη, υψηλής ποιότητας και προσβάσιμη σε όλους παιδική μέριμνα παρέχουν έναν κοινωνικό σκελετό που στηρίζουν την οικογένεια σε όλα όσα αντιμετωπίζει και ισοπεδώνουν τους όρους ανταγωνισμού, ώστε άτομα κάθε προέλευσης και κοινωνικό-οικονομικών συνθηκών να μπορούν να έχουν περισσότερες ίσες ευκαιρίες…..  Ο παιδικός σταθμός στην Ισλανδία είναι δωρεάν από την ηλικία των οκτώ μηνών. Οι ημερήσιοι σταθμοί είναι ανοιχτοί για τουλάχιστον δώδεκα ώρες τις καθημερινές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι διαθέσιμες είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα…… Η δυνατότητα να μην είναι τα οικονομικά ο κύριος μοχλός για το αν θα κάνει κανείς περισσότερα παιδιά. Η εμπιστοσύνη στη γνώση ότι από τη μήτρα μέχρι την παιδική ηλικία και παραπέρα, θα υπάρχει ένα υποστηρικτικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης……».

Σε σχέση με τη γονική άδεια, η Reid περιγράφει την προσωπική της εμπειρία. «Ο σύζυγός μου και εγώ πήραμε ο καθένας αρκετούς μήνες γονική άδεια, κατά τη διάρκεια των οποίων λαμβάναμε πληρωμές από την κυβέρνηση. Όταν επιστρέψαμε στη δουλειά μας με πλήρες ωράριο, τα παιδιά μας τα φρόντιζαν πρώτα μια εξουσιοδοτημένη παιδοκόμος και μετά σε ένα νηπιαγωγείο πέντε λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μας, και τα δύο επιδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την πόλη του Ρέικιαβικ. Με αυτά τα υποστηρικτικά συστήματα σε ισχύ, δεν χρειαζόταν να δώσουμε προτεραιότητα σε οικονομικά ζητήματα όταν αποφασίζαμε το μέγεθος της οικογένειάς μας». Έναν άλλο παράγοντα που τονίζει είναι η σημασία μιας κοινότητας φροντίδας: «Κάθε κοινότητα είναι ισχυρή και υποστηρικτική ως μια μοναδική γειτονιά, αλλά όπως οι Ρώσικες κούκλες, η καθεμία ανήκει επίσης σε μια μεγαλύτερη περιοχή όπου έχει εξίσου τη θέση της. Σε κάθε επίπεδο, αυτές οι κοινότητες αποτελούν μέρος του ιστού της οικογενειακής υποστήριξης, αλλά είναι συχνά η πιο μικρή, πιο στενή κοινότητα στην οποία μια μητέρα μπορεί να περιμένει να επιστρέφει το παιδί της…… Οι τακτικές συγκεντρώσεις εκτεταμένης οικογένειας είναι υφασμένες στον ιστό της ισλανδικής κοινωνίας».

Επίσης αναλογίστηκα τη δική μου εμπειρία ως εργαζόμενη μαμά πριν από δεκαετίες. Μια ανάμνηση που αντικατοπτρίζει ή συνοψίζει τις πιέσεις και τα διλήμματα της δικής μου εμπειρίας ως εργαζόμενη μητέρα, πρώτα ως εργαζόμενη και μετά ως ελεύθερη επαγγελματίας είναι το ακόλουθο περιστατικό. Ήταν τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του δικού μου σχολείου και δούλευα πολλές ώρες ως καθηγήτρια ξένης γλώσσας. Ο σύζυγός μου ήταν σε ένα επαγγελματικό ταξίδι και είχα αφήσει τον μικρό μου γιο στο σπίτι με μια μπέιμπι σίτερ. Και μετά έλαβα ένα τηλεφώνημα που έκανε την καρδιά μου να χάσει ένα ή δύο χτύπους. Μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι βρίσκονταν στο τοπικό νοσοκομείο επειδή είχε πέσει και είχε κόψει άσχημα το πηγούνι του και ότι ήταν εντάξει και του έκαναν ράμματα και αν θα μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο. Η καρδιά μου βυθίστηκε. Δεν μπορούσα ούτε να αφήσω μικρά παιδιά χωρίς επίβλεψη ούτε να τα στείλω στο σπίτι πριν τα πάρουν οι γονείς τους, και υπήρχαν κι άλλα πιτσιρίκια καθοδόν – κάποια έρχονταν μόνα τους, με τα οποία δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να τα βάλω σε κίνδυνο. Δεν ήταν ένα μαγαζί που μπορούσα απλώς να κλείσω και να φύγω. Από την άλλη, κάθε ίνα του είναι μου ούρλιαζε να είμαι με το παιδί μου, να καταλάβω τι είχε συμβεί. Είχα μαθήματα μέχρι αργά το βράδυ. Ήμουν ήρεμη και αποτελεσματική εξωτερικά κι ένιωθα τα ράμματα του μικρού μου γιου σαν δικά μου εσωτερικά. Όταν τελικά γύρισα σπίτι ήταν αργά, πέρα από την ώρα του ύπνου του. Τον βρήκα να με περιμένει με την baby sitter του και τον άντρα της. Ήταν γενναίος και μου είπε ότι τα ράμματα δεν πονούσαν. Όταν πλέον έβαλα τον εαυτό μου για ύπνο, ένιωθα το σώμα μου στρεσαρισμένο κι εξουθενωμένο από την πολύ δουλειά, την ανησυχία και όλα τα αντικρουόμενα συναισθήματα τα οποία έπρεπε να διαχειριστώ κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Μιλώντας για το άγχος, θα επιστρέψω στο βιβλίο της Dana Becker, το οποίο όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση διερευνά τον τρέχοντα κοινωνικό λόγο για το «στρες». Προτείνει ότι ο κοινωνικός λόγος σχετικά με το άγχος (ιδιαίτερα των γυναικών) επιχειρεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα εντοπίζοντας τα προβλήματα σε ένα ιατρικό και ψυχολογικό πλαίσιο και ποτέ στον κοινωνικοπολιτικό τομέα. Ισχυρίζεται ότι «η επαγγελματοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων τα κατέστησε πιο εύκολα απομονωμένα και ελεγχόμενα, θέτοντας όλους τους τομείς της ζωής υπό την εξουσία του επαγγελματία και βοηθώντας στη διατήρηση του κοινωνικού status quo / κατεστημένου. Η κουλτούρα του επαγγελματισμού ενίσχυσε επίσης τον ατομικισμό με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών από τα κοινωνικά προβλήματα προς το συμφέρον της επιστήμης. το κοινωνικό σύστημα δεν μπορούσε πλέον να θεωρηθεί υπεύθυνο για τις αντιξοότητες της ζωής, ούτε να κατηγορηθεί για τα «νεύρα» των ανθρώπων.

Στην επόμενη ανάρτηση μπορεί να συνεχίσω αυτό το θεματικό νήμα λαμβάνοντας υπόψη μερικές από τις ιδέες του βιβλίου που συνέγραψαν ο Gordon Neufeld και ο Gabor Mate,  Hold on to Your Children, ένα ακόμη βιβλίο που σκοπεύω να ολοκληρώσω, στο οποίο συζητούν πώς η κοινωνία δεν έχει επαφή με τα γονεϊκά της ένστικτα, τον αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά μας από την κουλτούρα προσανατολισμού προς τους συνομήλικους, το πολιτιστικό αδιέξοδο και πώς ως γονείς και δάσκαλοι μπορούμε να αναλάβουμε ξανά τους ρόλους που μας έχει ορίσει η φύση ως μέντορες και φροντιστές των νέων μας, ως πρότυπα και ηγέτες στους οποίους αναζητούν καθοδήγηση. Γράφουν ότι πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους στο πλαίσιο της στοργικής αποδοχής — μια αποδοχή που οι ανώριμοι συνομήλικοι τους δεν μπορούν να προσφέρουν, αλλά που εμείς οι ενήλικες μπορούμε και πρέπει να προσφέρουμε.

Η εργασία τους βασίζεται εν μέρει στις πραγματικότητες στον Καναδά και την Αμερική, αλλά πολλά από τα επιχειρήματά τους ισχύουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό για τις περισσότερες από τις λεγόμενες δυτικές κοινωνίες, ακόμη και παγκοσμίως. Γράφουν για μια παγκόσμια κουλτούρα συνομήλικων. Ξεκινούν διευκρινίζοντας ότι «Οι γονείς δεν έχουν αλλάξει – δεν έχουν γίνει λιγότερο ικανοί ή λιγότερο αφοσιωμένοι. Η θεμελιώδης φύση των παιδιών επίσης δεν έχει αλλάξει – δεν έχουν γίνει λιγότερο εξαρτημένα ή πιο ανθεκτικά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κουλτούρα με την οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Οι δεσμοί των παιδιών με τους γονείς δεν λαμβάνουν πλέον την υποστήριξη που απαιτείται από τον πολιτισμό και την κοινωνία. Ακόμη και οι σχέσεις γονέα-παιδιού που στην αρχή είναι ισχυρές και πλήρως ενθαρρυντικές μπορούν να υπονομευθούν καθώς τα παιδιά μας μεταφέρονται σε έναν κόσμο που δεν εκτιμά ή δεν ενισχύει πλέον τον δεσμό προσκόλλησης….. Δεν είναι έλλειψη αγάπης ή γονικής τεχνογνωσίας αλλά η διάβρωση του πλαισίου προσκόλλησης που καθιστά αναποτελεσματική την ανατροφή των παιδιών μας».

Ένα ακόμη βιβλίο στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα είναι ένα από τα αυτό-βιογραφικά βιβλία της Natalie Goldberg, The Great Failure (2009), το οποίο είναι ενημερωμένο από την ταυτότητά της ως συγγραφέα, ως Αμερικανό-Εβραία και ως ασκούμενη και δασκάλα του Ζεν. Σε αυτή την αφήγηση γινόμαστε μάρτυρες του ταξιδιού της όπου  ενσωματώνει / ενοποιεί απογοητεύσεις, πληγές και πόνους με την καλοσύνη και την αγάπη. Θίγει πολλές εμπειρίες διαχρονικά και μέχρι το τέλος του βιβλίου έχουμε μέσα από την αφήγησή της επίσης γίνει μάρτυρες της διαδικασίας αντιμετώπισης ζητημάτων σχετικών με την οικογένειά της και τους θανάτους σημαντικών ανθρώπων στη ζωή της, όπως ο βιολογικός της πατέρας και ο Ζεν μέντοράς της. γνωστή πνευματική προσωπικότητα. Η εξάσκηση της συγγραφής και του διαλογισμού την υποστηρίζουν σε αυτό το ταξίδι. Γράφει: Το Ζεν έχει να κάνει με το να βυθιστεί κανείς στο κέντρο της ζωής και του θανάτου. Τίποτα κρυφό, τίποτα δεν μένει χωρίς να αποκαλυφθεί. …….. Πέρασα τη δεκαετία των τριάντα μου καθισμένη ακίνητη. Στην ηλικία που άλλοι επένδυαν την ενέργειά τους στο χτίσιμο σταδιοδρομίας, μου παρουσιάστηκε μια τεράστια ευκαιρία — να γνωρίσω το δικό μου μυαλό και «να αποκτήσω καλοσυνάτη εκτίμηση για όλα τα αισθανόμενα όντα κάθε στιγμή για πάντα». Απαίτησε πολύ δουλειά………, αλλά μου πρόσφερε ένα τεράστιο όραμα για την ανθρώπινη ζωή, τόσο διαφορετικό από αυτό με το οποίο μεγάλωσα».

Η ψυχολογική ωρίμανση περιλαμβάνει την κατανόηση ότι η ανθρώπινη εμπειρία και οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοηθούν με καθαρά ασπρόμαυρους όρους, κι επιτρέπει την ανάπτυξη, την επούλωση και τη συγχώρεση. Η συγγραφέας μέσω της πρακτικής της και αντιμετωπίζοντας τις αλήθειες της ζωής, φαίνεται ότι έχει φτάσει σε ένα σημείο περισσότερης κατανόησης των υποκείμενων αιτιών των πράξεων των ανθρώπων, των αντιδράσεων τους στις καταστάσεις και των τρόπων ύπαρξης τους στον κόσμο, των κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών που τους διαμόρφωσαν, του αντίκτυπου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της διαγενεακής μετάδοσης τραυμάτων. Διαβάζουμε στο βιβλίο της για τη σκληρή και επίπονη δουλειά που απαιτήθηκε από την πλευρά της για να ενοποιήσει / αφομοιώσει  φαινομενικά αντιφατικές εμπειρίες και να ξεπεράσει το να βλέπει τον εαυτό της και τους άλλους μέσα από έναν διχοτομικό ασπρόμαυρο φακό. Γράφει: «Ένιωθα σαν να είχα αναλάβει ολόκληρο τον θεσμό της πατρότητας. Όλα είχαν τοποθετηθεί / κτιστεί μέσα σε τσιμέντο, και ήθελα να τα κουνήσω…… Έμαθα κάτι αληθινό και κακό για τον κόσμο. Ραβίνοι, ιερείς, γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, δάσκαλοι — αυτή ήταν καταπίεση, από κοντά και σε προσωπικό επίπεδο. Και ύπουλη — κυβερνούσε αθόρυβα και κατέστρεφε ζωές».

Θα μοιραστώ επίσης ένα ποίημα της Αμερικανίδας ποιήτριας Κινεζικής και Γερμανικής καταγωγής, Kimiko Hahn, το οποίο γράφτηκε κατά την περίοδο του Covid, Things That Are Changed / Πράγματα που έχουν αλλάξει— Μάρτιος 2020:

Μια μπαντάνα. Ένα καρδινάλιο πουλί. Ένα μήλο / Ένα μολύβι Νο. 2 – το μηχανικό μολύβι, τώρα άδειο – φαίνεται πιο ζωντανό

Ένα κουτί οδοντογλυφίδες — τώρα που ψήνω μάφινς (μικρά κέικ) με πίτουρο

Λαστιχένια γάντια: αυτή η διαφήμιση της Playtex «τόσο ευέλικτα που μπορείς να πιάσεις μια δεκάρα».

Προσπάθησα μια φορά και είναι αλήθεια. Ευτυχώς, έχω κίτρινα λαστιχένια γάντια — όπως αυτά που φορούσε η μητέρα. Δεν είχαμε ποτέ πλυντήριο πιάτων. Όχι, αυτή ήταν, το πλυντήριο πιάτων. Ούτε σε αυτή τη ζοφερή κόρη δεν ανατέθηκε η αγγαρεία. Αν και έμαθα στο μάθημα Οικιακής Οικονομίας. να γεμίζω μια λεκάνη με ζεστό νερό και σαπούνι. Να πλένω τα ποτήρια πριν από τα λιπαρά πιάτα, μετά τα ασημικά και τέλος τις κατσαρόλες και τα τηγάνια. Ξέπλυμα. Στέγνωμα στον αέρα (“είναι πιο υγιεινό”). Και το κάνω.

Ψαλίδι: Κόβω υφάσματα για να τα χρησιμοποιήσω ως πετσέτες.. Όταν προσπαθώ να ράψω στην αρχαία Singer (1930;), ο μοχλός για το γόνατο δεν λειτουργεί, οπότε εγκαταλείπω το στρίφωμα. Στη συνέχεια, ράβω στο χέρι ενώ ακούω τις ειδήσεις. Είμαι ευγνώμων για μια γεμάτη μπομπίνα λευκής κλωστής.

Ψαλίδι: όπου κάποτε το χρησιμοποιούσα για να κόψω χαρτί, τώρα το χρησιμοποιώ για τα πάντα. Συμπεριλαμβανομένων των μαλλιών. Ο πατέρας πάντα μας καθοδηγούσε να χρησιμοποιούμε το σωστό είδος ψαλιδιού για την ανάλογη δουλειά —χαρτί, ύφασμα, μαλλιά. Αν είχε ζήσει μέχρι τα ενενήντα του, πώς θα αντιμετώπιζε την τωρινή απομόνωση; Με πολεμική, χωρίς αμφιβολία.

Άδειο γυάλινο βάζο: Σκέφτομαι να καλλιεργήσω φύτρα φασολιών και να ψάξω να παραγγείλω σπόρους.

Η παραγγελία (θα έχει έρθει) μέχρι την 1η Μαΐου.

Τσόφλια αυγών: μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσω να μαζεύω τα τσόφλια; Η μητέρα είχε ένα μεγάλο άδειο κουτί γάλακτος δίπλα στο νεροχύτη, όπου πρόσθετε πράγματα. Και τώρα η τηλεόραση αναφέρει ότι επειδή φτιάχνουμε το κάθε γεύμα, ο σωρός μας με τα αποφάγια για λίπασμα είναι τόσο ζωντανός.

Η Ωραία Κοιμωμένη, ναι, εκείνο το κουκούλι—

Ο Μόμπι Ντικ, Η ιστορία του Γκέντζι, Η Άννα Καρένινα — Άφησα την Emily Dickinson: Επιλεγμένα ποιήματα που επιμελήθηκε η Helen Vendler στο γραφείο μου

Σημειωματάριο: 20 Μαρτίου 2020

Μια μαθήτρια στο Elmhurst δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις συνεχείς σειρήνες του ασθενοφόρου. Κρατά τραβηγμένα τα στόρια της, αλλά βλέπει στην τηλεόραση τι συμβαίνει ένα τετράγωνο πιο πέρα — πτώματα σε σακούλες με αμάξωμα φορτωμένα σε ένα τεράστιο φορτηγό. Ο κυβερνήτης το ονομάζει αυτό The Apex. Και αργά χθες το βράδυ, η R τηλεφώνησε — “Τα ελικόπτερα αιωρούνται πάνω από το κτίριο!” Θυμάται το βουητό πάνω από το σπίτι μας στο Park Slope στις 9/11. Και μόλις τώρα μαθαίνω ότι θρησκευόμενοι άνθρωποι μόλις λίγα τετράγωνα από αυτήν συγκεντρώνονταν κατά εκατοντάδες, αρνούμενοι την κοινωνική απόσταση. Και είμαι γεμάτη οργή. Ορισμένες κοινότητες έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν drones / ελικόπτερα για να σκορπίσουν τους ανθρώπους. Ο πρόεδρος δηλώνει ότι έχει «απόλυτο έλεγχο». Και είμαι γεμάτη οργή.

Κιάλια: ένα καρδινάλιο πουλί / 102,7°F (39^ο Κελσίου) / Αινιγματικό

Ένας γείτονας βγαίνει για να πάρει τη συνταγή μου. Του αφήνω νάρκισσους στη βεράντα. Τα μάζεψα με γάντια.

Τέλος, θα κάνω και μια αναφορά σε ένα Sounds True podcast που ίσως διαλέξετε να ακούσετε  με τη Δρ. Melody T. McCloud, μαιευτήρα γυναικολόγο που στον ιατρικό τομέα υποστηρίζει την υγεία των μαύρων γυναικών. Μιλάει για τις υπάρχουσες ανισότητες, τις διακρίσεις, ποιος και τι την ενέπνευσε να γίνει γιατρός και ποιες προκαταλήψεις αντιμετώπισε στον δρόμο της.

Μερικά σημεία που αναφέρθηκαν κατά τη διάρκεια του podcast:

«Νομίζω ότι στον ιατρικό τομέα / χώρο, ακόμη οι γιατροί πρέπει να γνωρίζουν περισσότερο για αυτές τις ανισότητες. Και πλέον έχουν αναφερθεί παντού. Όταν οι Μαύροι φθάνουν στο τμήμα των επειγόντων περιστατικών, ας πούμε ότι έχουν πόνο στο στήθος, ο πόνος τους δεν λαμβάνεται τόσο σοβαρά όσο άλλων ατόμων. Μπορεί να μην τους προσφέρεται η ίδια σύσταση για εργαστηριακές εξετάσεις ή διαδικασίες που πρέπει να γίνουν. Κι αυτό έχει συζητηθεί πολύ στην ιατρική κοινότητα…

Έτσι, όταν ήμουν σε μια μικρή σχολική χοροεσπερίδα, δεν δήλωσα ότι ήθελα να γίνω γιατρός, έβαλα στην πραγματικότητα ότι ήθελα να γίνω μαιευτήρας γυναικολόγος. Και αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα γιατί η καθηγήτριά μου της ιστορίας, θυμάμαι πολύ καθαρά, και πάλι, μιλώντας για πράγματα που λένε οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να αφήσουν αντίκτυπο στο μυαλό σας, θυμάμαι την καθηγήτρια της ιστορίας – Τζόαν Στακς ήταν το όνομά της. Ήταν η καθηγήτρια ιστορίας και η υποδιευθύντρια του καθολικού γυμνασίου μου. Θυμάμαι στο τέλος μιας συνάντησης γονιών και καθηγητών ότι στεκόμουν ακριβώς εκεί με τη μητέρα μου. Είπε στη μητέρα μου, «Βεβαιωθείτε ότι θα κάνει μαθήματα δακτυλογράφησης γιατί οι μαύροι δεν γίνονται γιατροί……

Και μετά υπάρχει το σύνδρομο του καβουριού….. Πρέπει να σε κρατήσω κάτω γιατί πρέπει να ανέβω εγώ. Δεν μπορώ να σας αφήσω να ανεβείτε γιατί όχι, θα σέρνομαι από  πάνω σας καβούρια μέσα στο βαρέλι. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε δημογραφική ομάδα, πραγματικά».

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ                               Η  μετάφραση έχει ολοκληρωθεί (3/2/2023)

Η σημασία του πλαισίου / των συνθηκών, η τοποθέτηση της γνώσης σε πλαίσια χρονικά και τοπικά και η ευρύτερη εικόνα

«Θεωρήθηκε σχεδόν εκτός του ενδεδειγμένου ενδιαφέροντος ενός αναλυτή να δίνει συστηματική προσοχή στις πραγματικές εμπειρίες ενός ατόμου». John Bowlby

«Μέχρι να είστε διατεθειμένοι να μπερδευτείτε / να νιώσετε σύγχυση για αυτό που ήδη γνωρίζετε, αυτό που γνωρίζετε δεν θα γίνει ποτέ μεγαλύτερο, καλύτερο ή πιο χρήσιμο». Milton Erickson

«Σύμφωνα με τον Φουκώ: Η εξέταση ως διόρθωση, ταυτόχρονα τελετουργική και «επιστημονική», των ατομικών διαφορών, ως καθήλωση κάθε ατόμου στη δική του ιδιαιτερότητα… δείχνει ξεκάθαρα την εμφάνιση μιας νέας μορφής εξουσίας στην οποία κάθε άτομο λαμβάνει ως κατάστασή / ως θέση του τη δική του ατομικότητα, και στην οποία μένει συνδεδεμένος από τη θέση του σε σχέση με τα χαρακτηριστικά, τις μετρήσεις, τα κενά, τα «σημάδια» που τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν μια «υπόθεση». Από το The Myth of Empowerment της Dana Becker

Οι αναρτήσεις μου συχνά αντικατοπτρίζουν αυτά με τα οποία έχω ασχοληθεί πρόσφατα. Τις τελευταίες εβδομάδες κατάφερα να ζωγραφίσω λίγο και να σχεδιάσω και ολοκλήρωσα επίσης το βιβλίο της Dana Becker, στο οποίο έκανα αναφορά στην προηγούμενη ανάρτηση. Έτσι, στο σημερινό κείμενο σκέφτηκα να συμπεριλάβω μερικά νέα σχέδια και να συνεχίσω το νήμα από την προηγούμενη ανάρτηση σε σχέση με τη σημασία της τοποθέτησης της δικής μας εμπειρίας αλλά και της εμπειρίας των άλλων σε τοπικά και χρονικά πλαίσια. Νομίζω ότι η ανάλυση της Becker είναι χρήσιμη και μας βοηθά να διακρίνουμε τις κοινωνικές δυναμικές και τον δημόσιο / κοινωνικό  λόγο και τους σκοπούς που μπορεί να εξυπηρετούν. Δεν είναι ένα μεγάλο βιβλίο, αλλά είναι γεμάτο πληροφορίες και νομίζω ότι σε κάποιο βαθμό συμβάλλει στο να γίνει ορατή μια ευρύτερη εικόνα και να διευκρινιστεί ο σκοπός που εξυπηρετούν διάφορα είδη κοινωνικού λόγου. Ως αποτέλεσμα, θα παρουσιάσω εν συντομία μόνο μερικά από τα πολλά σημαντικά θέματα που συζητούνται στο βιβλίο, ως τροφή για σκέψη για όποιον ενδιαφέρεται.

Εν τω μεταξύ, θα ήθελα να μοιραστώ έναν σύνδεσμο: https://www.rickhanson.net/meditation-talk-privilege-what-we-dont-take-into-account-and-should/ με την ομιλία του Rick Hanson στις 19 Ιανουαρίου που νομίζω ότι σχετίζεται με τα σημερινά θέματα.

Το κεντρικό θέμα της ομιλίας του είναι τα προνόμια, που αυτός ορίζει ως «ότι δεν είναι αναγκασμένος να λαμβάνει κανείς υπόψη». Τα προνόμια, λέει, είναι το αποτέλεσμα τριών πηγών status, θέσης και πόρων: α) τύχη (π.χ. αν έχεις γεννηθεί σε ευνοούμενη ή μειονεκτική κοινωνική κατάσταση, η κληρονομιά γονιδίων, γεγονότα θετικά ή αρνητικά και ευκαιρίες στη ζωή, π.χ. μπορεί να πέσει πάνω σου αυτοκίνητο σε πράσινο φανάρι ή να συναντήσεις κάποιον που θα σου ανοίξει μια πόρτα, η οποία μπορεί να κλείσει με δύναμη για κάποιον άλλο, κ.λπ.), β) ενάρετη προσπάθεια (π.χ. εργασία, προσπάθεια για μάθηση, ανάληψη ευθύνης, επιμονή, κ.λπ.), και γ) κοινωνικοοικονομικές δομές που ωφελούν κάποιους ενώ ταυτόχρονα στερούν / αποκλείουν άλλους. Σχολιάζει ότι η συνεχής συγκέντρωση προνομίων σε βάθος χρόνου για ορισμένους μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για κάποιους άλλους, κι επίσης, ότι το κοινωνικό πεδίο κλίνει προς όφελος ορισμένων ενώ θέτει άλλους σε μειονεκτική θέση. Δίνει αρκετά παραδείγματα. Για παράδειγμα, αναφέρεται στις διαφορετικές αποκρίσεις  που συναντούν συχνά οι άνθρωποι σε ιατρικά περιβάλλοντα. Μερικοί μπορεί να τυγχάνουν ασέβειας, να πατρονάρονται, να μην λαμβάνονται υπόψη οι ανησυχίες τους ή να μην λαμβάνουν την προσοχή και βοήθεια που δικαιούνται. Υπάρχει επίσης και το γεγονός ότι η ανισότητα παίζει τεράστιο ρόλο στην δυνατότητα και στα μέσα που γενικότερα έχουν οι άνθρωποι σε σχέση με τη φροντίδα της υγείας τους. Παρέχει επίσης παραδείγματα του θεμελιώδους σφάλματος στην απόδοση αιτιών  / fundamental attribution error. Περισσότερα για αυτήν την προκατάληψη στην ανάρτησή: The Broken Ladder (6-3-2021)

Θέτει επίσης τα ακόλουθα ερωτήματα για προβληματισμό:

Ποια είναι τα συστήματα που δημιουργούν προνόμια για μερικούς και μειονεκτήματα για άλλους που πρέπει να λάβουν υπόψη τους οι άνθρωποι;

Τι χρειάζεται να λαμβάνουμε εμείς υπόψη που οι άλλοι δεν χρειάζεται να λαμβάνουν υπόψη και τι πρέπει να λάβουν αυτοί υπόψη που δεν είμαστε αναγκασμένοι να υπολογίζουμε ή να ανησυχούμε εμείς;

Καθώς αυτές τις εβδομάδες άκουγα ιστορίες και ηχογραφήσεις από προσωπικότητες με επιρροή στην ψυχολογία, έγινε εμφανές πώς οι ιστορίες και ο κοινωνικός λόγος, τα ερευνητικά ευρήματα, οι θεωρίες, οι ισχυρισμοί και οι ιδέες συχνά και σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον αντικατόπτριζαν συγκεκριμένα πλαίσια κι εποχές. Ορισμένοι ισχυρισμοί μπορεί να είναι καθολικοί και διαχρονικοί,  όμως άλλα επιχειρήματα και αφηγήσεις μπορεί να χρειάζεται να επικαιροποιηθούν, να αναθεωρηθούν, να αναπτυχθούν περαιτέρω ή να επανεκτιμηθούν κριτικά. Για παράδειγμα, έριξα μια ματιά σε μια εργασία, ένα γενεόγραμμα και μια συνοδευτική αφήγηση που είχα κάνει το 2011 ως μέρος ενός προγράμματος  Οικογενειακής Θεραπείας και συνειδητοποίησα ότι θα ήταν αρκετά διαφορετικές οι εργασίες αν τις έκανα τώρα, έντεκα συν χρόνια αργότερα. Στις  εργασίες είχα λάβει υπόψη το πλαίσιο και τυχόν περιορισμούς και μάλλον ήταν καλογραμμένες  διότι είχα πάρει Άριστα, αλλά από το 2011, απέκτησα κάποιες νέες γνώσεις και τρόπους κατανόησης, παρακολούθησα ένα επιπλέον σύντομο γενεαλογικό πρόγραμμα, επισκέφθηκα ληξιαρχεία, συγκέντρωσα περισσότερες εμπειρίες θετικές και αρνητικές, έκανα διαλογισμό, διέβρωσα κάποιο παλιό προγραμματισμό, διένυσα τον χρόνο, και γενικά, περισσότερες πληροφορίες  έφθασαν σε μένα.

Υπό αυτή την έννοια, όχι όλες, αλλά κάποιες πτυχές των αφηγήσεων και του γραπτού έργου μας πρέπει να προσδιορίζονται χρονικά και να αναθεωρούνται όταν αυτό απαιτείται. Αυτές οι συγκεκριμένες εργασίες βασίστηκαν βασικά στη θεωρία του Murray Bowen [ψυχίατρος και πρωτοπόρος ερευνητής της Θεωρίας Οικογενειακών Συστημάτων /1913-1990], του οποίου την συστημική προσέγγιση και ιδέες θεωρούσα κι εξακολουθώ να θεωρώ πολύτιμες. Ωστόσο, για να επανέλθουμε στη σημασία της τοποθέτησης της ανθρώπινης εμπειρίας σε χρονικά και γεωγραφικά πλαίσια, συμπεριλαμβανομένων των θεωριών, η θεωρία των οικογενειακών συστημάτων, για παράδειγμα, έχει επικριθεί για την υπόθεση της καθολικότητας και για τη μη λήψη υπόψη κοινωνικό-οικονομικών συνθηκών και πολιτισμικών διαφορών. Επίσης, οι αναπτυξιακές θεωρίες παρόλη τη σημαντική συνεισφορά τους έχουν επίσης λάβει κριτικές σε ορισμένα σημεία. Η Becker γράφει: «η κριτική που έχουν ασκήσει δικαιολογημένα η Jean Baker Miller, η Carol Gilligan και άλλοι σε θεωρίες όπως αυτές του Erik Erikson που για παράδειγμα δεν τονίζουν τη φροντίδα και την αλληλεξάρτηση ως στόχους για την ανθρώπινη ανάπτυξη σε όλη τη διάρκεια της ζωής…»  Οι θεωρίες είναι χρήσιμες και μπορούν να έχουν διαχρονική αξία, αλλά όπως έγραψε κι ο Βρετανός ψυχολόγος, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής, John Bowlby (1907-1990), αξιοσημείωτος για το ενδιαφέρον του για την ανάπτυξη του παιδιού και για το πρωτοποριακό του  έργο στη θεωρία της προσκόλλησης / δεσμού: «Όλη η γνώση είναι υποθετική και … η επιστήμη προοδεύει μέσω νέων θεωριών που έρχονται να αντικαταστήσουν τις παλαιότερες όταν γίνεται σαφές ότι μια νέα θεωρία είναι σε θέση να κατανοήσει έναν μεγαλύτερο κύκλο φαινομένων από αυτόν που κατανοεί κι εξηγεί η παλαιότερη και είναι σε θέση να προβλέψει νέα φαινόμενα με μεγαλύτερη ακρίβεια».

Στη σημερινή ανάρτηση μπορώ μόνο επιλεκτικά να αναφερθώ σε ορισμένα από τα σημεία που θίγει η Becker γιατί όπως ανέφερα παραπάνω το βιβλίο είναι γεμάτο με έννοιες, ιστορικά γεγονότα, αναφορές και επιχειρήματα. Το κεντρικό νήμα του βιβλίου, όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος, είναι η ενδυνάμωση των γυναικών ή όχι. Η Becker γράφει ότι αυτό που υπόσχεται η ενδυνάμωση στις γυναίκες είναι ο έλεγχος της ζωής τους. Ωστόσο, εξηγεί, όταν εφαρμόζεται στις γυναίκες, συνήθως δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο από αυτογνωσία ή αυτό-βελτίωση. Υποστηρίζει ότι εξουσία δεν είναι η αύξηση της αυτοεκτίμησης, των δεξιοτήτων σχέσεων ή μιας βελτιωμένης ικανότητας αντιμετώπισης ή προσαρμογής σε οικογενειακές, πολιτισμικές και κοινωνικές προσδοκίες, αν και αυτοί μπορεί να είναι μερικοί από τους στόχους της θεραπευτικής κουλτούρας. Υποστηρίζει περαιτέρω ότι η προσωπική αλλαγή στην υπηρεσία της επίτευξης προσωπικών στόχων δεν μπορεί να εφοδιάσει τις γυναίκες, είτε συλλογικά είτε ατομικά, με δύναμη / εξουσία. Επικρίνει επίσης τις ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις που αναγάγουν τις δυνατότητες των γυναικών ως πρωταρχικά σχεσιακές και τις ανάγκες τους ως πρωτίστως προσωπικές.

Ισχυρίζεται ότι η θεραπευτική κουλτούρα θα μπορούσε να βοηθήσει στη δημιουργία μιας διαφορετικής επίγνωσης του εαυτού μας και του κόσμου, μια συνειδητοποίηση που θα μπορούσε να προωθήσει την κοινωνική αλλαγή. Ωστόσο, γράφει: «παρόλο που η θεραπευτική κουλτούρα δημιουργεί τα υποκείμενά της, δεν δημιουργεί γενικά υποκείμενα που κατευθύνονται προς την αλλαγή του status quo». Στην πραγματικότητα, λέει ότι αυτό που προσφέρει η θεραπευτική κουλτούρα στις γυναίκες, είναι απλώς ένας τύπος αντισταθμιστικής δύναμης που υποστηρίζει και αναπαράγει τις υπάρχουσές κοινωνικές δυναμικές εξουσίας και τις ρυθμίσεις των φύλων, παρακάμπτοντας την ανάγκη για κοινωνική δράση για να αλλάξουν τα πράγματα, καθώς οι γυναίκες συνεχίζουν να εκτελούν την «συναισθηματική εργασία» της κοινωνίας. Η Becker γράφει ότι η Ιστορία μας λέει ότι η εσωτερικότητα των γυναικών και η διεκδίκησή τους για ηθική και συναισθηματική επιρροή, δηλαδή ο «οικιακός ατομικισμός» τους, υποστηρίχθηκαν πάντα από τους άνδρες, επειδή δίνοντας προτεραιότητα στον  εσωτερικό της κόσμο είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσει προβλήματα έξω από αυτόν (στον κοινωνικό χώρο).  Περιγράφει πώς από τον δέκατο ένατο αιώνα, ατομικιστικές ψυχολογικές και ιατρικές  ιδέες / κοινωνικός λόγος ήταν τα οχήματα μέσω των οποίων έχουν οριστεί οι γυναίκες, και που έχουν κρύψει την ανάγκη για δομικές αλλαγές — κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές — στις έμφυλες ρυθμίσεις που υπαγόρευσαν τους ρόλους των γυναικών, και έχουν, σε πολλές περιπτώσεις, περιορίσει τους αγώνες των γυναικών σε καθαρά προσωπικά προβλήματα.

Προσθέτει ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την ιστορία και την κληρονομιά του παρελθόντος, επειδή αυτή η κληρονομιά είναι που διαμορφώνει τόσο τη δική μας όσο και των θεραπευτών την κατανόηση του «εαυτού» και των εννοιών του. Είναι απαραίτητο να εξεταστούν οι ιδέες για την προσωπικότητα – τον εαυτό – που υιοθετεί η κουλτούρα και τις μορφές ατομικισμού πάνω στις οποίες θεμελιώνονται οι ιδέες για τον εαυτό. Αυτό, εξηγεί, είναι σημαντικό επειδή κατανοώντας  «το όραμα του εαυτού που υποστηρίζεται από μια συγκεκριμένη κουλτούρα ανοίγει την πόρτα, όπως ίσως καμία άλλη γνώση, σε αυτό το σύστημα νοημάτων,  επειδή «καθώς αλλάζουν οι πολιτισμοί, αλλάζουν και τα μοντέλα τύπων της προσωπικότητας  που είναι οι φορείς τους». Αναφέρει τον Nikolas Rose, ο οποίος υποστηρίζει ότι «ο εαυτός….. [προκύπτει από] τις κοινωνικές προσδοκίες που τίθενται για αυτόν, τα κοινωνικά καθήκοντα που του αναλογούν, τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους κρίνεται, τις απολαύσεις και τους πόνους που τον δελεάζουν και τον εξαναγκάζουν, μορφές αυτό-επιθεώρησης που έχουν ενσταλάξει σε αυτόν, η γλώσσα / οι λέξεις σύμφωνα με τις οποίες γίνεται λόγος για αυτόν και μαθαίνει να εξηγεί τον εαυτό του στη σκέψη και στον προφορικό λόγο.

Η Becker μας υπενθυμίζει πώς τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες κατασκευάζουν συγκεκριμένες αναπαραστάσεις του εαυτού τους από τον διαθέσιμο δημόσιο  λόγο (the discourses) και διαμορφώνονται από το χρόνο, τον τόπο και το φύλο. Το φύλο λέει ότι είναι ένας τρόπος δόμησης της ανθρώπινης εμπειρίας κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, πνευματικά και ψυχολογικά και η συνείδηση των γυναικών, όπως και των ανδρών, προκύπτει σε μεγάλο βαθμό από την ιστορική τους εμπειρία, τους ρόλους που τους έχει αναθέσει η κοινωνία, τις σχέσεις τους με τους άνδρες και με κυρίαρχους κοινωνικό-πολιτισμικούς λόγους με τους οποίους έχουν κληθεί να ταυτιστούν.

Συζητά επίσης πώς υπάρχουν άφθονα ιστορικά στοιχεία που μας δείχνουν ότι η πάλη με τα προβλήματα του εαυτού είναι μια αρκετά σύγχρονη ενασχόληση και ότι η ανάδυση της συνείδησης του εαυτού έχει πολύ να κάνει με αυτό που έκανε τον κόσμο σύγχρονο και ότι πριν από αιώνες δεν γινόταν καμία διάκριση μεταξύ ενός εσωτερικού και ενός εξωτερικού εαυτού, ούτε ο εαυτός θεωρείτο, όπως τώρα, ως κάτι αφηρημένο και επίσης κρυφό. Ο εαυτός του ατόμου θεωρείτο ως το άθροισμα των συμπεριφορών και των δημόσιων δεσμεύσεών του, όχι, όπως σήμερα, η αιτία αυτών των ίδιων φαινομένων και χωριστά από αυτά. Γράφει ότι ο εαυτός δεν θεωρείται ως ουσιαστικό σε όλους τους πολιτισμούς και το γεγονός ότι ο πολιτισμός μας άρχισε να το κάνει αυτό αντιπροσωπεύει μια ιστορική αλλαγή στην κατανόηση του εαυτού, η οποία ξεκίνησε τον 16ο και 17ο αιώνα, ιδιαίτερα με τον Ντεκάρτ, ο οποίος πίστευε ότι το άτομο είχε μια μοναδική, προστατευμένη είσοδο στον εσωτερικό του κόσμο. και ότι παρ’ όλη την αντίσταση στις ιδέες του Ντεκάρτ, η προοπτική του συνέχισε να επικρατεί στη σύγχρονη εποχή. Ένα σημαντικό ερώτημα που πρέπει λοιπόν να τεθεί είναι…. για ποιον σκοπό η διάκριση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού έχουν διαποτίσει την κουλτούρα;

Ένα άλλο νήμα συζήτησης στο βιβλίο είναι ο σύγχρονος ατομικισμός, ο οποίος η Becker δηλώνει έχει καταλήξει να σημαίνει πολλά πράγματα. Διευκρινίζει επίσης ότι η κριτική της στάση σε σχέση με τον ατομικισμό σε αυτό το βιβλίο δεν υποδηλώνει σε καμία περίπτωση ούτε ότι οι επιπτώσεις του ατομικισμού είναι εντελώς δυσμενείς ούτε ότι ο ατομικισμός είναι μονολιθικός. Γράφει: «η δύναμή του έγκειται ακριβώς στην ασάφεια και την πλαστικότητά του», με τους τρόπους με τους οποίους οι έννοιές του μπορούν να τεθούν σε εντελώς διαφορετικές, ακόμη και αντιφατικές χρήσεις…. Ο ατομικισμός και ο κολεκτιβισμός / συλλογικότητα, που συχνά υποτίθεται ότι έρχονται σε απόλυτη αντίθεση μεταξύ τους, έχουν στην πραγματικότητα μια διαλεκτική σχέση… … οι άνθρωποι στην καθημερινή ζωή θα συνεχίσουν, να προσπαθούν … να συμβιβάζουν αυτά τα δύο και ατελώς να συμφιλιώνουν τις χρήσιμες αξίες που είναι εγγενείς και στους δύο». Μιλάει επίσης για τον ωφελιμιστικό ατομικισμό, όπως ενσωματώνεται στη θεσμοθέτηση μιας ανταγωνιστικής, καπιταλιστικής οικονομίας και πώς αυτό αντανακλάται στη θεραπευτική κουλτούρα, και τον εκφραστικό ατομικισμό, ο οποίος δίνει έμφαση στα συναισθήματα και την αυτό-έκφραση, υποστηρίζει την αυτονομία και ορίζει την επιτυχία ως τον θρίαμβο της ατομικής αυτό-έκφρασης έναντι της κοινωνικής καταστολής, και αναπαρίσταται σε έννοιες ψυχοθεραπείας όπως η αυτό-εκπλήρωση, η αυτοπραγμάτωση και άλλες, στην παράδοση των Έμερσον, Θορώ και Γουίτμαν (Emerson, Thoreau, and Whitman).

Γράφει ότι ο ατομικισμός σφυρηλατήθηκε ως απάντηση στην κυριαρχία της μοναρχίας και σε ένα καταπιεστικό ταξικό σύστημα, αλλά φαίνεται ότι υπάρχουν ανησυχίες ότι αν αφεθεί ανεξέλεγκτος, θα μπορούσε να προκύψει μια κατάσταση με υπερβολική έμφαση στην εκπλήρωση μέσω της υποχώρησης σε έναν ιδιωτικό κόσμο, εκτός της κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι θα φαντάζονται  ότι η μοίρα τους είναι απόλυτα στα χέρια τους και οι ζωτικές σχέσεις μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής θα υπονομεύονται. Η Becker γράφει: «…η ιδιωτική ζωή των Αμερικανών παρέχει ελάχιστη προετοιμασία για συμμετοχή σε μια δημόσια, πολιτική ζωή που είναι απαραίτητη για την υποστήριξη της δημοκρατίας». Σε σχέση με τις γυναίκες, αυτό που έχουν να φοβηθούν από τον ατομικισμό είναι η υπερβολική εστίαση στο προσωπικό σε βάρος του πολιτικού, η αναζήτηση των πηγών των προβλημάτων τους στην ψυχή που συσκοτίζει την άποψή τους για τις κοινωνικές δυνάμεις που συχνά ορίζουν τα προβλήματα και τις λύσεις τους. Έτσι η εξουσία δεν χρειάζεται να ασκείται από έξω γιατί ασκείται ήδη από το άτομο πάνω στον εαυτό της (ή στον εαυτό του), Στα μέρη του βιβλίου που είναι αφιερωμένα στην «αυτοεκτίμηση» γράφει ότι η αυτοεκτίμηση είναι μόνο μία από μια σειρά τεχνολογιών του εαυτού…. μια «κατάσταση (αυτό) εκτίμησης» δεν επιτυγχάνεται με δημόσιες πράξεις και δημόσιες συζητήσεις πλέον. Η βάση της είναι ένας εσωτερικός διάλογος «μεταξύ εαυτού και εαυτού». Από αυτή την οπτική, η Becker ανησυχεί ότι η ελευθερία θα συνεπάγεται μόνο μια «αργή, επίπονη και λεπτομερή εργασία πάνω στις δικές μας υποκειμενικές και προσωπικές πραγματικότητες, καθοδηγούμενη από εξειδικευμένη γνώση της ψυχής».

Ένα άλλο νήμα στο βιβλίο είναι ο «δημόσιος λόγος / συζήτηση για το άγχος», προτείνει ότι ο δημόσιος λόγος του άγχους (κυρίως των γυναικών) προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα εντοπίζοντας τα προβλήματα σε ένα ιατρικό και ψυχολογικό πλαίσιο και όχι στον κοινωνικοπολιτικό τομέα. Ισχυρίζεται περαιτέρω ότι «η επαγγελματοποίηση κοινωνικών προβλημάτων, όπως π.χ. η φτώχεια, κατέστησε πιο εύκολη την απομόνωση και τον έλεγχο τους, θέτοντας όλους τους τομείς της ζωής υπό την εξουσία του επαγγελματία, βοηθώντας στη διατήρηση του κοινωνικού status quo. Η κουλτούρα του επαγγελματισμού ενίσχυσε επίσης τον ατομικισμό με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών από τα κοινωνικά προβλήματα προς το συμφέρον της επιστήμης. Έτσι ώστε το κοινωνικό σύστημα δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνο για τις αντιξοότητες της ζωής, ούτε θα μπορούσε να κατηγορηθεί για τα «νεύρα» των ανθρώπων.

Ανιχνεύει την εξέλιξη αυτού του τρόπου σκέψης σε κινήματα και ιδέες του παρελθόντος. Για παράδειγμα, το Mind Cure βοηθούσε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι ο κόσμος έξω από τον εαυτό τους δεν ευθύνεται για τις δυστυχίες τους, αλλά μόνο ο τρόπος με τον οποίον έβλεπαν αυτόν τον κόσμο είχε σημασία – τα προβλήματά τους ήταν στο μυαλό τους. Η Becker γράφει: «σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που είχε σημασία ήταν πώς «εσωτερίκευαν» τις αντιλήψεις για τον κόσμο». Παρέχει παραδείγματα όπως οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί, ορισμένα κινήματα «ανθρώπινης δυνατότητας» και New Age φιλοσοφίες, που όπως μας εξηγεί είναι τα όχι και τόσο μακρινά ξαδέρφια της Νέας Σκέψης. της δημοφιλούς φιλοσοφίας που τόνιζε την ικανότητα του ατόμου να ελέγχει πλήρως τη μοίρα του, που υιοθετείται σε ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές σήμερα και της ρητορική της συνεξάρτησης. Αυτή η [φιλοσοφία] σε μεγάλο βαθμό αποφεύγει εντελώς τις αρετές της αλληλεξάρτησης – της συλλογικότητας / κοινότητας, συνεργασίας, συμπόνιας για τους άλλους….. Γράφει και για το κίνημα της ψυχικής υγιεινής (mental hygiene movement) στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 που υποστήριζε μεν την άποψη ότι η προσωπικότητα διαμορφώνεται και από το περιβάλλον, αλλά το «περιβάλλον» οριζόταν μόνο  ως το σπίτι, με ιδιαίτερη έμφαση στο συναισθηματικό κλίμα της ανατροφής των παιδιών.

Η Becker επικρίνει επίσης την ιδέα των άπειρων δυνατοτήτων και των απεριόριστων ευκαιριών που τουλάχιστον ένα μέρος της βιομηχανίας της αυτοβοήθειας και της θεραπείας υπόσχονται. Γράφει: «… ο Αμερικανικός έρωτας με τις άπειρες ευκαιρίες καλύπτει «μια εξίσου χαρούμενη αποδοχή του κανονιστικού κοινωνικού ελέγχου…. Γιατί οι άπειρες δυνατότητες / ευκαιρίες και η ικανοποίηση μπορεί να είναι ορκισμένοι εχθροί. Η καθαρή δυνατότητα και η απελπισία που απορρέει από αυτή την ιδέα συνδυάζονται για να δημιουργήσουν την ιδανική μηχανή αέναης κίνησης του όψιμου καπιταλισμού, με την αυτοπραγμάτωση να τροφοδοτεί το τρένο κίνησης …… [Γιατί επιτέλους] αν δεν γίνετε όλα όσα θέλετε, φταίει μόνο η δική σας νωθρότητα….».

Θέματα όπως το φεμινιστικό κίνημα με τις αντιφάσεις και τις διαφορές του, το PTSD  / Η Μετά-τραυματική Διαταραχή και οι γυναίκες, η φροντίδα και η φροντίδα στο πλαίσιο μιας ατομικιστικής κουλτούρας, οι λόγοι που η πρακτική της ψυχοθεραπείας έχει θηλυκοποιηθεί, καθώς οι γυναίκες έγιναν οι κύριοι επαγγελματίες προμηθευτές ψυχοθεραπείας, η «ψυχολογοποίηση και η ιατρικοποίηση»  καθημερινών εμπειριών και δυσκολιών, η «αυτοεκτίμηση» και η έννοια του «φυσιολογικού» και πώς η «ιεραρχική επιτήρηση και η αποδοχή της επίκρισης» / “hierarchical surveillance and normalizing judgment” έγιναν μέσο άσκησης ελέγχου και εξουσίας, και πολλά άλλα, συζητούνται στο βιβλίο. Ωστόσο, αυτή η ανάρτηση είναι ήδη αρκετά μεγάλη, οπότε θα τελειώσω εδώ, και ίσως επιστρέψω σε ένα συγκεκριμένο θέμα σε κάποιο μελλοντικό κείμενο.